Στέλλα Δούμου
Στις 29 Μαρτίου στον πολυχώρο του ΑΙΤΙΟΝ, διαβάστηκαν ποιήματα της Στέλλας Δούμου, από τη βραβευμένη συλλογή της Χαμηλές Οκτάβες, όπως επίσης και από άλλες συλλογές της.
Η φιλόλογος- συγγραφέας Ιφιγένεια Σιαφάκα μίλησε για τις Χαμηλές Οκτάβες, για τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ποίησης της Στέλλας Δούμου, τον ποιητικό τόπο και χρόνο, την ιδιοσυστασία του δημιουργού, τον τρόπο ανάγνωσης της ποίησης και το στόχο της ποιητικής δημιουργίας, ξεκινώντας από δύο στίχους της ποιήτριας και χρησιμοποιώντας τους ως παράδειγμα και δείγμα ανίχνευσης της ποιητικής μέσα στο ίδιο το έργο του δημιουργού.
Στην εισαγωγή της τονίστηκε επίσης ότι φιλολογία και λογοτεχνία συνιστούν συνήθως αντιμαχόμενες δυνάμεις, όταν ο φιλόλογος- κριτικός ή εισηγητής δεν είναι σε θέση να ακούσει τον δημιουργό, ακολουθώντας τον δρόμο της δημιουργίας. Συνήθως τα φιλολογικά εργαλεία προσφέρουν εξωτερικές και άστοχες αναγνώσεις έργου. Τα έργα διαβάζονται εσωτερικά και, όταν σχολιάζονται, απαιτούν λογική επιχειρηματολογία, η οποία οφείλει να στηρίζεται όχι σε μία απλή ερμηνεία του σχολιαστή αλλά στις ίδιες τις λέξεις του δημιουργού, που με μαθηματική ακρίβεια μάς οδηγούν στην καρδιά της δημιουργίας του.
Ιφιγένεια Σιαφάκα
Εάν κανείς μπορεί να προσεγγίσει με τον τρόπο αυτό το δημιούργημα και να αντιληφθεί τον ψυχικό τόπο και την ψυχική βαθμίδα από την οποία κανείς γράφει, είναι σε θέση να διακρίνει το ποιόν του δημιουργού αλλά και το ταλέντο του, διαχωρίζοντάς το από την απλή συναισθηματική αποκάλυψη ενός πάσχοντος υποκειμένου. Τονίστηκε επίσης ότι ο διαχωρισμός έργου και δημιουργού είναι μία διχαστική και προβληματική κατασκευή, η οποία πρωτίστως προσβάλλει τον ίδιο τον δημιουργό και κατ’ επέκτασιν τους αποδέκτες του.
Είναι σαν να επικυρώνεται ότι είναι ορθό να μη γνωρίζει η δεξιά τι ποιεί η αριστερά και τούμπαλιν. Τότε ποια η διαφορά ανάμεσα στην Τέχνη και την πολιτική; Γιατί ο δημιουργός, εάν δεν είναι καθόλα άξιος, θα πρέπει να εισάγεται στις τάξεις των σχολείων ως υπόδειγμα; Kαι γιατί θα πρέπει να ενδιαφέρει το έργο του, μια φαντασιακή δηλαδή κατασκευή, τον οποιονδήποτε; Ποιος ο στόχος και ο κοινωνικός ρόλος εν τέλει της Τέχνης, όταν ο δημιουργός, κινούμενος ανάμεσα σε ανθρώπους, είναι ο ίδιος παράδειγμα προς αποφυγή; Γιατί θα πρέπει να προβάλλουμε το έργο του; Γιατί θα πρέπει να δίνουμε τα εύσημα στο ψέμα, όταν μία από τις θεμελιώδεις αρετές της Τέχνης είναι η αποκάλυψη της ίδιας της αλήθειας;
