Daily Archives: 22/01/2013
Image
Πάνος Σταθόγιαννης, Αφήστε λίγο γλυκό και για μας, κύριε Κάφκα!…
Η Οργάνωσή στην οποία ανήκουμε τόσο εγώ όσο και η αγαπημένη μου ενδιαφέρεται ζωτικά και παρεμβατικά για τη μόλυνση του περιβάλλοντος από τις πολυεθνικές, την πείνα στον Πρώτο, Δεύτερο, Τρίτο, Τέταρτο και Πέμπτο Κόσμο, τον διεθνή ιμπεριαλισμό, την αμερικανοκρατία, τον πολεμικό ισλαμισμό και τον νεοτσαρισμό, τον νεοφιλελευθερισμό, τον θατσερισμό και τα Reaganomics, το “Παλαιστινιακό”, το “Ιρλανδικό” και το “Κυπριακό”, τα χρηματιστήρια και τις αγορές, την αναζωπύρωση του φασισμού και του ναζισμού, τον σιωνισμό και την νεοαποικιοκρατία, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ζώου από άνθρωπο και ανθρώπου από ζώο, τον ρατσισμό και τις φυλετικές διακρίσεις, τα δικαιώματα των μειονοτήτων, των γυναικών και των παιδιών, τα μεταλλαγμένα τρόφιμα και τη χειραγώγηση εκ μέρους των ΜΜΕ, αλλά και καμιά τριανταριά ακόμα ζητήματα που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγουν.
Στόχος μας είναι να επιταχύνουμε τις διαδικασίες κατάρρευσης αυτού του άδικου και θνησιγενούς συστήματος παγκοσμίως, αυξάνοντας την εντροπία του με καίρια χτυπήματα.
Σύνθημά μας είναι ένας στίχος του Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ: «Να είστε η άμμος και όχι το λάδι στα γρανάζια του κόσμου».
Γι’ αυτό και λειτουργούμε έξω από τη λογική του συστήματος, έξω από κάθε λογική – χαοτικά, σουρεαλιστικά, απροσδόκητα, με επιμονή στην ασυνέχεια.
Χτυπάμε εκεί που δεν το περιμένουν.
Ανατινάζουμε τα γραφεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στο Μεξικό και αμέσως μετά πυρπολούμε ένα μίνι μάρκετ στα Τίρανα που δεν τηρεί τους κανόνες υγιεινής στο πεζοδρόμιο μπροστά του. Κάνουμε ηλεκτρονικές παρεμβολές στα όργανα πλοήγησης των φαλαινοθηρικών της Νορβηγίας, ώστε να πέσουν πάνω σε παγόβουνα, και ύστερα από μια βδομάδα απάγουμε τον υπουργό Εξωτερικών της Ιαπωνίας και του χτυπάμε τατουάζ σε όλο το σώμα (ακόμα και στα ρουθούνια), προτού τον αφήσουμε και πάλι ελεύθερο στο κέντρο του Τόκιο, ντυμένο με στολή γκέισας και πόδια παραμορφωμένα από τα σιδερένια παπούτσια. Κηρύττουμε τζιχάντ στο Ιράν, στην Ουρουγουάη, στις Ινδίες, στην Κίνα και στις Κάτω Χώρες για να τους μπερδέψουμε. Ληστεύουμε την “Τσέης Μανχάταν Μπανκ” και κατόπιν καίμε τελετουργικά τις πυραμίδες των χαρτονομισμάτων, των χρεογράφων και των μετοχών στα περίχωρα της Βίλνα στη Λιθουανία, σε απευθείας σύνδεση με τους μεγαλύτερους τηλεοπτικούς σταθμούς του κόσμου.
Καταλαμβάνουμε το κτίριο του ΟΗΕ κατά τη διάρκεια της Γενικής Συνέλευσής του, και αναγκάζουμε τα έντρομα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας να διαβάσουν από το βήμα του ομιλητή το “Μεθυσμένο Καράβι” του Αρθούρου Ρεμπό. Αγωνιζόμαστε για την αυτονομία της Γης του Πυρός, για να οικοδομήσουμε εκεί την κοινωνία που ονειρευόμαστε, αν και οι κάποιοι από εμάς (εγώ και η αγαπημένη μου τουλάχιστον) είμαστε από εκείνους που το πρωί ξεχνούν τα όνειρά τους.
Τέτοια πράγματα…
Η Οργάνωσή μας είναι τόσο μυστική, που είναι αμφίβολη ακόμα και η ίδια της η ύπαρξη. Μπορεί στην πραγματικότητα να μην είμαστε τίποτε άλλο από τη στιγμιαία (πιθανότατα και τυχαία) σύμπλευση και συνεργασία πολλών ανομοιογενών οργανώσεων. Ίσως, πάλι, το εύρος της να είναι τέτοιο, που να συμπεριλαμβάνει τους πάντες. Μηδενός εξαιρουμένου. Μερικές φορές λέμε συναμεταξύ μας αστειευόμενοι ότι η Οργάνωσή μας είναι τόσο μυστική που ακόμα και ο αρχηγός της δεν ξέρει αν είναι καν μέλος της.
Πολλές φορές, ύστερα από χτυπήματα που με την εξωφρενική τους πρωτοτυπία αιφνιδιάζουν ακόμα κι εμένα που είμαι παλιά καραβάνα, συλλαμβάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να φανταστεί τον σκοτεινό εγκέφαλο που κρύβεται πίσω από όλα αυτά και κινεί με μαεστρία τα νήματα, αγνοώντας το γεγονός ότι ηγείται της τρομερότερης τρομοκρατικής οργάνωσης από καταβολής κόσμου.
Κάθε φορά καταλήγω και σε διαφορετικό όνομα. Για αρκετό διάστημα είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ο αόρατος αρχηγός είναι ο υφυπουργός Άμυνας των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, κύριος Πολ Γούλφοβιτς. Μέχρι να συμβεί κάτι άλλο και να είμαι έτοιμος να βάλω το χέρι μου στη φωτιά ότι όλα κατευθύνονται από τον Πατριάρχη Πασών των Ρωσιών Αλέξιο. Όμως, δεν περνάει πολύς καιρός που από την ανάγνωση μιας παλιάς συνέντευξης του Χόρχε Λουίς Μπόρχες, οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι ο μεγάλος αυτός συγγραφέας της Αργεντινής, παρά την τυφλότητα και το συντηρητισμό του, κρατάει τα ηνία, ενώ ο υποτιθέμενος θάνατός του είναι σκηνοθετημένος.
Τέτοιο μπλέξιμο επικρατεί στο μυαλό μου.
Αλλά εδώ και μια βδομάδα μου τριβελίζει το μυαλό μια υποψία που με κάνει να ανατριχιάζω. Κρίνοντας από πολύ μικρά, και στο πρώτο κοίταγμα ασήμαντα περιστατικά που συμβαίνουν στον άμεσο περίγυρό μου (αλλά και στην καρδιά μου), αρχίζω να πιστεύω ότι αρχηγός μας είναι η αγαπημένη μου…
Πάνος Σταθόγιαννης, Αφήστε λίγο γλυκό και για μας, κύριε Κάφκα!…Εκδόσεις Κέδρος, 2004
.
.
Image
Iris Murdoch, Ο μαύρος πρίγκιπας
.
Αυτό που μ’ ανησυχούσε, καθώς οδηγούσα μέσα σ’ αυτό το πολύ μπλε λυκόφως ανάμεσα στις φουντωτές και λουλουδιασμένες καστανιές κι έβλεπα την πανσέληνο σαν πιάτο με κρέμα πάνω από το σιτοβολώνα που ακόμη κι αυτή την ώρα φωτιζόταν από το φως του ήλιου, ήταν κάτι τεράστιο και συμπαντικό και φρικτά συγκεκριμένο. Η συμπαντική ανησυχία ήταν η αίσθηση, ασύνδετη κατά κάποιον τρόπο με κοινούς υπολογισμούς για το τι θα μπορούσε να συμβεί, πως σίγουρα θα έχανα την Τζούλιαν. Δεν είχα καμιά αμφιβολία πως μ’ αγαπούσε προς το παρόν. Αλλά ένιωθα ένα είδος απελπισίας, σαν να είχαμε αγαπηθεί για χίλια χρόνια και να ήμαστε καταδικασμένοι να κουραστούμε από ένα τόσο τέλειο αίσθημα. Έκανα το γύρο του πλανήτη σαν αστραπή, πέρασα ένα ζωνάρι γύρω από το γαλαξία κι επέστρεψα μέσα σ’ ένα λεπτό αγκομαχώντας απ’ αυτή την απελπιστική σκέψη. Αυτοί που έχουν αγαπήσει θα με καταλάβουν.
.
.
Παραλογιζόμουν από το φόβο. Ένας πελώριος δακτύλιος είχε δημιουργηθεί γύρω από τη συνέχεια του χώρου και του χρόνου και στο στόμιό του το δεξί χέρι της Τζούλιαν κρατούσε το αριστερό μου. Όλο αυτό είχε γίνει στο παρελθόν, ίσως χίλιες φορές, και γι΄ αυτό ήταν καταδικασμένο. Δεν υπήρχε πια συνηθισμένο μέλλον, μόνον αυτό το εκστατικό, βασανιστικό, τρομοκρατημένο παρόν. Το μέλλον είχε διασχίσει το παρόν σαν ξίφος. Βρισκόμαστε ήδη, ακόμη και τόσο κοντά ο ένας στον άλλο, βαθιά μέσα στη φρίκη αυτών που είναι να συμβούν. Το άλλο μου πρόβλημα ήταν η σκέψη αν θα κατάφερνα να κάνω έρωτα στη Τζούλιαν, όταν θα φθάναμε στην Πατάρα.
Έτσι αρχίσαμε να τσακωνόμαστε.
(…)
.
.
«Μα τώρα μόλις βρήκαμε ο ένας τον άλλο!»
«Βρεθήκαμε εδώ κι εκατομμύρια χρόνια, Τζούλιαν» .
«Ναι, ναι, ξέρω. Κι εγώ το αισθάνομαι αυτό, αλλά πραγματικά, εννοώ στην πεζή πραγματικότητα, από την ημέρα που πήγαμε στο Κόβεντ Γκάρντεν έχουν περάσει μόνο δύο μέρες» .
«Θα το σκεφτώ αυτό που λες» .
«Εντάξει, αλλά σκέψου καλά, Μπράντλι, δεν μπορείς να μ’ αφήσεις, τι σαχλαμάρες είναι αυτές που λες; »
«Όχι, δεν θα μπορούσα να σ’ αφήσω, αγάπη μου, αλλά θα μπορούσες εσύ να μ’ αφήσεις. Δε θέλω να πω πως αμφισβητώ την αγάπη σου. Μόνο που, όποιο κι αν είναι το θαύμα που μας έφερε μαζί, αυτό θα μας χωρίσει. Είναι μοιραίο να χωρίσουμε, να συντριβούμε» .
.
.
«Δε θα σου επιτρέψω να μιλάς έτσι. Θα σε κρατήσω και θα σε κάνω να σωπαίνεις με την αγάπη μου».
«Πρόσεχε. Είναι πολύ απατηλό για την οδήγηση αυτό το φως».
«Σταματάς ένα λεπτό;»
«Όχι».
«Πραγματικά, πιστεύεις πώς μπορεί να σ’ αφήσω;»
«Sub specie aeternitatis, ναι. To έχεις κάνει ήδη».
«Ξέρεις, δεν καταλαβαίνω τα λατινικά».
«Tι κρίμα που παραλήφθηκε η μόρφωσή σου».
«Μπράντλι, θα σου θυμώσω».
«Να, λοιπόν, που τσακωνόμαστε κιόλας. Να σε πάω πίσω στο Ίσλινγκ; »
«Με πονάς και χαλάς τα πάντα. Το κάνεις σκόπιμα».
«Δεν είμαι πολύ συμπαθητικός άνθρωπος.
Πρέπει κάποτε να με γνωρίσεις καλύτερα».
«Σε ξέρω. Σε ξέρω μέσα-έξω».
«Και ναι και όχι».
«Αμφισβητείς την αγάπη μου; »
«Φοβάμαι τους θεούς».
«Εγώ δεν φοβάμαι τίποτε».
«Η τελειότητα είναι αυτόματη απελπισία. Ακαριαία απελπισία. Δεν έχει να κάνει με το χρόνο».
«Αν απελπίζεσαι, αμφισβητείς τον έρωτά μου».
«Ίσως».
«Μπορείς, σε παρακαλώ, να σταματήσεις; »
«Όχι».
«Τι πρέπει να κάνω για να σου αποδείξω πως σ’ αγαπώ; »
«Δε νομίζω πως μπορείς να κάνεις τίποτα».
«Θα πηδήξω από το αυτοκίνητο».
«Μην είσαι ανόητη».
«Θα το κάνω».
Και την επόμενη στιγμή το έκανε.
Iris Murdoch, Ο μαύρος πρίγκιπας, σελ, 337,338, 339, 340, μτφρ: Tάκης Κίρκης, Εκδόσεις Χατζηνικολή, 1987
Φωτό:Jaromir Funke, Rudolf Koppitz, Μarcel Bovis
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 