RSS

Daily Archives: 26/05/2016

DBC Pierre, Βέρνον ο Μικρός Θεός

26 May

To φορτηγό προχωράει αγκομαχώντας βαθιά μες στην καρδιά του Μεξικού, μετά τη Ματεχουάα και το Σαν Λούις Ποτόσι, όπου πιο πράσινα τοπία συγχωνεύονται με τον πονοκέφαλό μου από τα ξίδια για να υφάνουν παγωμένα όνειρα, με τη χώρα μου και την Τέιλορ. Προσπαθώ να παραμερίσω τα μεταξωτά νήματα, τις σάρκες των πλοκαμιών που σφαδάζουν, που πετάνε μοβ και κόκκινες λάμψεις, που ξεφυσάνε έντονες μυρωδιές και μέλι, για να μπορέσω να αερίσω τις μουχλιασμένες σκέψεις, τις σκέψεις με τη μυρωδιά της λεβάντας που μου ’ρχονται κάθε μέρα για νεκρούς. Σκέψεις τόσο συνταρακτικές που δεν ανατριχιάζεις καν, σκέψεις που απλώς κάθονται ήσυχα εκεί, που έρχονται για να μείνουν παντοτινά, σαν φραμπαλάδες στο σατέν του φέρετρού σου. Οι σκέψεις συνδυάζονται με την ανάβασή μας στο Μέξικο Σίτι και φέρνουν ηχητικά αποσπάσματα από όλους όσους ξέρω, να κλαίνε πίσω από τις σήτες τους, «Συντετριμμένοι, συντετριμμένοι, συντετριμμένοι, οι βραδινές ειδήσεις, οι θλιβερές ειδήηησεις, η θηλιά σφίιιιιγγει…», ώσπου μες στο μυαλό μου με κυνηγάει με ουρανούς ανταριασμένης χολής μια μαύρη και σαπισμένη δίνη που διατρέχει ολόκληρες πολιτείες, ολόκληρες γαμοχώρες, μόνο και μόνο για να με σκίσει, να με ξεκοιλιάσει και να ποδοπατήσει τα παλλόμενα άντερά μου με μπότες και σπιρούνια, λες κι είναι τίποτα μικροί κροταλίες,  «Θα σας λιώσω! Γκνταπ! Σκισ’ τον αυτόν τον καριόλη, ακόμα σαλεύει!»

Bέρνον Γκοντζίλα Λιτλ.

DBC Pierre, Βέρνον ο Μικρός Θεός, σελ. 234, μτφρ.: Bίκυ Τόμπρου, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 2004

Αrtwork: Jeane Myers

 
Leave a comment

Posted by on 26/05/2016 in DBC Pierre, ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ-ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ (ξένη)

 

Γιώργος Γεωργούσης, Η σαρκοφάγος του ήλιου

26 May

.

22
Ίσως προδόθηκα μοναχός μου,
Ψιθύρισα μεσ’ απ’ τα δόντια μου.
Ανώφελο ν’ αλλάξω την προσωπίδα,
αφού έτσι κι αλλιώς τα ίδια θα λέω πάλι.
Τώρα θα εγερθεί
και θα με αναγνωρίσει.

Μίλα πιο δυνατά,
είπε τότε η σκιά εκείνου.
Να καλύπτει η φωνή σου τους άλλους ήχους•
να μην ακούγεται ο άνεμος, το ποτάμι,
να μην ακούγεται μήτε ο θόρυβος απ’ τα φτερά μου
μήτε η σάλπιγγα – προπαντός η σάλπιγγα•
ποιος ξέρει για πού θα μας ξεσηκώσει.
Αν την ακούσεις, μη φύγεις πριν από μένα.

.


Γιεφτάσι Γκεόργκεβιτς,
Φώναξα τότε ξεθαρρεμένος.
Εσύ ήσουν πριν από μένα και τώρα είσαι πάλι μετά.
Φτάνει πια αυτή η μεταμφίεση. Τι τα θες τα φτερά;
Έτσι δεν θα σ’ αναγνωρίσει το μέλλον•
Μπορεί μήτε κι ο θάνατος.

Τα λάθη τ’ ουρανού με προστατεύουν,
έκαμε ήσυχα εκείνος
Αξίζει ο καθένας μας για ό,τι επεθύμησε.
Το παρόν δεν έχει προσωπεία• μόνον πρόσωπα.
Για τους άλλους, εμείς είμαστε ο χρόνος.
Έτσι είπε. Και χάθηκε σ’ ελληνικό σκοτάδι.
Και πια δεν ξανακούστηκε μιλιά. Από κανέναν.
Με σκιάζουν οι νεκροί. Έχουνε πάντα άλλοθι.

Γιώργος Γεωργούσης, Η σαρκοφάγος του ήλιου, 2015 (Ελληνομουσείον, ανθολόγηση: Γιώργος Κ. Μύαρης)

Artwork: Rrichard Tuschman

 

 
Leave a comment

Posted by on 26/05/2016 in Γιώργος Γεωργούσης, ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ-ΠΟΙΗΣΗ (ελληνική)