Monthly Archives: May 2016

.

22
Ίσως προδόθηκα μοναχός μου,
Ψιθύρισα μεσ’ απ’ τα δόντια μου.
Ανώφελο ν’ αλλάξω την προσωπίδα,
αφού έτσι κι αλλιώς τα ίδια θα λέω πάλι.
Τώρα θα εγερθεί
και θα με αναγνωρίσει.

Μίλα πιο δυνατά,
είπε τότε η σκιά εκείνου.
Να καλύπτει η φωνή σου τους άλλους ήχους•
να μην ακούγεται ο άνεμος, το ποτάμι,
να μην ακούγεται μήτε ο θόρυβος απ’ τα φτερά μου
μήτε η σάλπιγγα – προπαντός η σάλπιγγα•
ποιος ξέρει για πού θα μας ξεσηκώσει.
Αν την ακούσεις, μη φύγεις πριν από μένα.

.

Γιεφτάσι Γκεόργκεβιτς,
Φώναξα τότε ξεθαρρεμένος.
Εσύ ήσουν πριν από μένα και τώρα είσαι πάλι μετά.
Φτάνει πια αυτή η μεταμφίεση. Τι τα θες τα φτερά;
Έτσι δεν θα σ’ αναγνωρίσει το μέλλον•
Μπορεί μήτε κι ο θάνατος.

Τα λάθη τ’ ουρανού με προστατεύουν,
έκαμε ήσυχα εκείνος
Αξίζει ο καθένας μας για ό,τι επεθύμησε.
Το παρόν δεν έχει προσωπεία• μόνον πρόσωπα.
Για τους άλλους, εμείς είμαστε ο χρόνος.
Έτσι είπε. Και χάθηκε σ’ ελληνικό σκοτάδι.
Και πια δεν ξανακούστηκε μιλιά. Από κανέναν.
Με σκιάζουν οι νεκροί. Έχουνε πάντα άλλοθι.

Γιώργος Γεωργούσης, Η σαρκοφάγος του ήλιου, 2015 (Ελληνομουσείον, ανθολόγηση: Γιώργος Κ. Μύαρης)

Artwork: Rrichard Tuschman

Εκδοχή νο 4

Η Σ. αυτό με τις γίδες δεν θυμάται αν πράγματι το είδε τότε. Μπορεί να το μπερδεύει με κάποιο ταξίδι μεταγενέστερο. Στο κατάστρωμα πάντως κάθισε δίπλα σε ένα ζευγάρι. Αντρόγυνο ήταν; Ναι. Σύζυγοι πρέπει να ήταν. Γιατί φορούσαν βέρες. Η γυναίκα γύρισε και την κοίταξε. Τη ρώτησε από πού ήταν αλλά το κορίτσι δεν της απάντησε. Η γυναίκα όμως να επιμένει. Πώς και τι και γιατί. «Ίσως ήταν καλύτερα να καθόσουν δίπλα σε κανέναν φαντάρο» την κορόιδεψε η ασώματη, η Σ. όμως είχε αρχίσει να σφίγγεται και να κουνάει δεξιά αριστερά τη λεκάνη της και να στριφογυρίζει, είχε ξυλιάσει κιόλας πάνω στην κουπαστή. Στο τέλος η φούσκα της έσκασε, το κάτουρο άρχισε ν’ αμολιέται στα πόδια της, να τρέχει και να μη σταματά. Ρυάκια ρυάκια κατέβαιναν τα υγρά από τα πόδια της, στο πιτς φυτίλι σχημάτισαν λιμνούλα γύρω από τα πασούμια. Μερικά ακόμα κυλούσαν Κύριος οίδε πού. Έχουν μαρκάρει το φουστανάκι με ωχρά φωτοστέφανα, έχουν ραντίσει με υποκίτρινες πιτσιλιές τα πασούμια, εμφανή τα πειστήρια και στα καλτσάκια που κρέμονται από τους αστραγάλους. Μούσκεψαν τα καλτσάκια της, μούσκεψαν και οι γάμπες; Πάνε και τα λουράκια, πάνε κι οι αγκραφίτσες οι ροζ.

«Καλοφόρετα τα φρεσκοφορεμένα» της είπε η φωνή. Η Σ. κοίταξε πάλι μπροστά της, κανείς, κοίταξε δίπλα της, το αντρόγυνο είχε φύγει. Πίσω της, είδε στερεωμένες πάνω στα κάγκελα κάτι κουλούρες. Μεγάλες. Και πλαστικές. Είδε τα ούρα της να γλείφουν το κάτω μέρος μιας από τις κουλούρες. «Εγώ σ’ αυτή την κουλούρα δεν μπαίνω και να ναυαγήσετε» της δηλώνει η αόρατη, «εσύ να μη μπεις» θέλει να της πει αυτή, αλλά δεν ανοίγει το στόμα γιατί κρυώνει. Κουλουριασμένη πάνω στο παγκάκι του πλοίου επιτέλους κοιμάται. Το φόρεμα που φοράει είναι άλικο και πολύ όμορφο, μανίκια όμως δεν έχει. Τα υγρά έχουν ξεραθεί πάνω στα μπουτάκια της, τα πόδια της έχουν παγώσει. Πεινάει; Μυρωδιά από φρεσκοψημένο κουλούρι. Κολλάει τα πόδια στο στήθος της, αγκαλιάζει τα γόνατα με τα μπράτσα. «Με τόσες κουλούρες επόμενο είναι να σου μυρίζει». Η φωνή τής αόρατης γαργαλάει τα δόντια της, κολλά στη γλώσσα της, γαντζώνεται πάνω στον ουρανίσκο.
Η Σ. απαντά; Η Σ. βλέπει μόνο μπροστά της.

Χρύσα Φάντη, Η ιστορία της Σ., Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2016

Πίνακας: Rimi Yang

.

.

.

Τα κυπαρίσσια στέκουν στην Αργολίδα
θεόρατες χτένες πλάι στους αγρούς
να ξεψειριάζουν τον άνεμο, λέει,
με τα ματωμένα γένια του Αγαμέμνονα –
τον άνεμο, με τις φονικές αστραπές
στους βοστρύχους της Κλυταιμνήστρας.
Γιατί μετά το θάνατο δεν υπάρχουν πια
καλοί ή κακοί, παρά μονάχα πράξεις∙
και οι πράξεις είν’ εφτάψυχες, ακόμα
κι αν αποκεφαλίστηκαν με δωρικό τσεκούρι.

Καβάλα στο μελένιο ελάφι της Αρτέμιδας
βγαίνει στον κάμπο η Ιφιγένεια, πάντα,
το δειλινό που ο ήλιος αυτοσφάζεται
ψηλά στα κυκλώπεια τείχη. Ποια είσαι;
τη ρωτούν οι περαστικοί∙ κι εκείνη λέει
πως είναι κόρη του μυλωνά απ’ το Μπερμπάτι
και πως πάει να βοσκήσει τη γιδούλα της
χορτάρι από χρυσάφι και χαλκό στα λιβάδια.
Απόψε θα ’χουμε ξαστεριά, ψιθυρίζει,
θα χαμηλώσουν τα πνεύματα
ο κάμπος θα γεμίσει άφωνες προσωπίδες.

Το ποτάμι που κατέβαινε απ’ τις Μυκήνες
με όλο το ασήμι και τη λάμψη του
ήταν πουκάμισο φιδιού πάνω στα βράχια.

Κωστής Παπακόγκος, Ιφιγένεια, από τη συλλογή Χιονισμένος λύχνος, Μανδραγόρας, Τα ποιήματα του 2012, Κοινωνία των (δε)κάτων

.

Κάποτε βαρέθηκε και τα παλάτια
και τα αρώματα της Καλυψώς.
Τα βράδια προφασίζονταν πονόδοντο για να γλιτώσει
από τα χάδια της.
Δεν ήθελε πια να ταξιδέψει
δεν είχε άλλα χρόνια να χαρίσει στη θάλασσα
μα το ξημέρωμα τον έβρισκε να φτιάχνει τις βαλίτσες του

για λίγα διψασμένα βράχια
για κάποιον ψόφιο σκύλο που τρέμει και τον ίσκιο του
για κάτι ψωρομάγαζα στην προκυμαία που τα σπάνε κάθε βράδυ
οι μνηστήρες.

Από τη συλλογή, Μετά τα είκοσι έτη, 1985

Photo:Vlad Eftenie

.

Ήμουν είναι και θα είμαι οπαδός των
αηδονιών στις Πλάτρες• ήσουν είμαι
και θα είναι ένας αβάσταχτος χωρισμός
που δε χωρά σε καμιά θύμηση• ήταν είναι
και θα είμαι περικάρδιος καρπός ανώφελων
αναχωρήσεων περασμένων απ’ την κλωστή
τρύπιας κουβαρίστρας• είμαι είναι και
θα είσαι το αμήχανο παραστράτημα του
μεσονυχτίου• το κολλημένο στις διασταυ-
ρώσεις βλέμμα που δεν ξέρει αν πρέπει
ν’ αναρωτιέται για την άγρια κατάσταση•
ή να προσπερνά τα όσα συμβαίνουν•

Αθήνα, 7 Σεπτεμβρίου 2009
Ντίνος Σιώτης, ριάλιτι διαρκείας με άνω τελείες, ποιήματα για την τηλεόραση και την πολιτική, Εκδόσεις Φαρφουλάς, 2015

Φωτό: Brian Taylor

.
Ποιος πήρε τη φωτιά από την κόλαση
Δίχως την έγνοια να ‘χει
Για όποιες σάρκες έλιωναν
Στη χύτευση του χάους;
Εκεί που έπαυσε απρόσμενα η τήξη
Μπορεί τα σώματα να αναδεύτηκαν
Να βρέθηκε το χέρι αλαζόνα
Στο ίδιο σώμα με κείνο του φιλάργυρου.
Έχει και λογική η κόλαση
Που δεν απέχει από δω.
Η πόρνη να έγινε ένα με τον μαστροπό
Και πάλι
Να μην διακρίνεις το αίτιο από το αιτιατό
Έχει και χάος η κόλαση που δεν απέχει από δω.
Ούτε κι ο Παράδεισος
Όταν τον προσεγγίσεις σύσσωμος
Και με γεμάτο στήθος.
Το μόνο που αρκεί, να φέρεις τη φωτιά
Και να κινείσαι άτακτα στην τάξη.
Το μόνο που αρκεί, να φλέγεται ο πόθος
Με σπίθα του ανυπέρβλητου.

Φωτό: Serena Porino

.

.

Τους έβλεπα να με παρατηρούν
σκυμμένο κάθε χάραμα
και με νόμιζαν υποταγμένο

Δεν ήξεραν ότι έσκυβα
να πιω νυχτερινές δροσοσταγόνες
στους στήμονες των λουλουδιών
να αφανίσω φθορές συγχρωτισμών
με την επιλεγμένη ερημία μου
να κρύψω μια ζωογόνο περηφάνια
με μια σωτήρια παραίτηση
να κρατήσω αλώβητη
την υπέρ πάντων αξιοπρέπεια

Πώς όμως να ζητήσω ευθύνη
από όσους με πλήγωσαν
αφού δεν είχα την πρόνοια να προστατευτώ;

Kι έπειτα
η ιστορία είναι μια βεβαιότητα
Το μέλλον;

Στις ασκήσεις επί ζωής –και όχι επί χάρτου– να σε δω…

Φώτο: Sarlota Ban

Γιώργος Δουατζής, Ασκήσεις, από τη συλλογή Το κόκκινο κασκόλ, Εκδόσεις Μανδραγόρας, 2016