Κι αν δεν μπορείς να κάνεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις ( …)
Κ. Καβάφης
Φωτογραφία: Catrin Welz Stein
Ευλογημένα τα πνεύματα που γνωρίζουν ότι η εγωμανία δεν είναι καθήκον. […]
Αλίμονο. Οι σύντροφοι του Οδυσσέα κατέχουν τώρα πολιτική δύναμη – ζώντας με αυτοσυγκατάβαση μέχρι το αίσθημα της ηθικής να καταποντιστεί, έχοντας χάσει κάθε δυνατότητα σύγκρισης, θεωρώντας ότι η ασυδοσία μάς χειραφετεί,”σκλἀβοι οι ίδιοι στα δεσμά τους”. Ξεδιάντροποι συγγραφείς, ολότελα διεφθαρμένοι και κατεστραμμένοι, θαρρείς είναι οι υγιείς κι οι εξαιρετικοί, ενσαρκώνουν την παλαιά- δήθεν μοντέρα – εικόνα του κίβδηλου διαμορφώνοντας μια συνείδηση ανθεκτική στις αξιώσεις του χαρακτήρα. Αντιμέτωπος με τα “ιδιωτικά ψέματα και τη δημόσια ντροπή”, ευλογημένος ο συγγραφέας που ευνοεί ό, τι περιφρονεί ο υπερόπτης-Μarianne Moore
Μετάφραση: B. Καπλάνη
Φωτογραφία: Catrin Welz Stein
Είναι φιλοχρήματη.
Η μαμά μου χαιρόταν εκείνη τη μέρα.
Εγώ γινόμουν κομμάτια.
Δεν δίνει δεκάρα για τους λιωμένους.
Η μαμά μου φέγγει.
Εγώ σπάω πέτρες και ουρλιάζω.
Είναι ψυχρή είναι αδίστακτη.
Είναι φοβισμένη.
Η μαμά μου δεν έχει ψευδαισθήσεις.
Αυτή έχει ή τις προσποιείται με αδιαφορία
και τόση ωμότητα που πείθει τους αθώους παρατηρητές.
Πιστεύω πως έχει έναν γκόμενο ευτραφή
μεσήλικα για να διαπλέει με σιγανό ποταμίσιο
κανό τις ύποπτες μέρες.
Καπνίζει αλλά το κρύβει από τη μαμά της.
Φθονεί αλλά το κρύβει από τον εαυτό της.
Εγώ λέω ψέματα. Είμαι σκύλα.
Μισώ ακατάσχετα και αβάσταχτα.
Εγώ έχω φεγγάρια χωρίς νύχτες.
Ήλιους χωρίς μέρες. Θάλασσες ξερές – χωρίς νερό.
Και η κρίση μου δεν ξεπερνά τα φροϋδικά φέρετρα.
Δεν έχετε καμία δουλειά μαζί μου.
Στο αναπηρικό του καροτσάκι θυμάται
όλα όσα απέφυγε,
όλα, απ’ όσα γλύτωσε τον κόσμο,
με ευγνωμοσύνη και τρυφερότητα.
Ηans Magnus Enzensberger
Mετάφραση: Σπύρος Μοσκόβου
Περιοδικό Ποίηση, τεύχος 14, Φθινόπωρο-Xειμώνας 1999.
«Ποιο ’ναι το χρέος μας; Να σου το πω εγώ, με λίγα λόγια: Αν είσαι λύκος, να τρως. Αν είσαι αρνί, να σε τρώνε! Κι αν ρωτάς και για Θεό, αυτός είναι ο Μέγας Λύκος – αυτός δα τρώει αρνιά και λύκους συγκόκαλα!»
Ν. Καζαντζάκης , «Καπετάν Μιχάλης»
«Οι ελαφροί ας με λέγουν ελαφρόν.»
Κι οι ποιητές μπροστά από έναν άνθρωπο δεν
κρύβονται;
οι ποιητές κουβαλούν ατόφιο το βάρος
όλου του φάσματος της ανθρώπινης φαιδρότητας,
εξιλεώνονται ότι για μια στιγμή …
ακέραια και πολύτιμη
σε επαφή θα βρεθούν εντελή
με την ηθική της ιδέας καθαρότητα,
δεν σου μιλώ γι’ εκείνους
που ποιητών δόξα ζηλούν
μὴ γάρ σε θρῆνος οὑμὸς εἰς ἔχθραν βάλῃ
σου μιλώ για τους Ποιητές
που θα καούν και θα αναληφθούν
για χάριν της ιδέας, του ποιήματος, του χρέους.
Πετιῶμαι ἀπάνω. Ἡ ἀλαφρότη μου
εἶναι ἴσια με τὴ δύναμή μου.
Aυτή η ορθότης, πιθανόν, είν’ η αιτία της μομφής.
Mαττίας Μάρε
Φωτογραφία: Gjon Mili
http://www.peri-grafis.com/ergo.php?id=795