Πρώτα ήταν μια μικρή βουή, μα όσο αφουγκραζόταν να την εννοήσει, να ερμηνεύσει τα ακατάληπτα λόγια, τόσο αυτή μεγάλωνε. Κι έπειτα έγινε ίδιος βρυχηθμός που ξεπηδούσε από τα έγκατα της γης, λες και θηρίο αγριεμένο πάλευε να βγει στην επιφάνεια κάνοντας ρήγμα βαθύ. Πώς θάβουν τα ποτάμια τους στην πόλη των ανθρώπων, ο Λύκος μονολόγησε κοιτάζοντας το λιγοστό νεράκι που λίμναζε λερό στο ρείθρο πλάι του δρόμο. Η γλώσσα ακατάληπτη ντυμένη μες στο ψέμα. Άκουγε ο Λύκος και ο θυμός του φούντωνε, τον έπνιγε ανείπωτη κραυγή. Πώς να φανερωθεί μέσα στο πλήθος των ανθρώπων; Πώς να ντυθεί κι αυτός στο ψέμα τους; Κάποιοι με λένε ταξιδιώτη κάποιοι περιπλανώμενη απειλή – ας μην ξανοίγεστε στο δάσος μοναχοί γιατί μπορεί να συναντήσετε συντροφευμένους λύκους…
έτσι σκεφτόταν ο Λύκος
και τρόμαζε και αυτός με την ιδέα
Διώνη Δημητριάδου, από την ποιητική σύνθεση Παλίμψηστη του Λύκου μου Μορφή, ΑΩ εκδόσεις, 2021
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 