RSS

Daily Archives: 12/12/2017

Ιφιγένεια Σιαφάκα, Λευκό από χθες

Αχ, όλα αυτά είναι μια γλυκιά ανάσα στη ζωή μας! Yποψιάζομαι βέβαια πως έχετε βρει τον τρόπο, επειδή για τίποτε δεν σας καίγεται καρφάκι, να αποκαλύπτεσθε άμεμπτος ως διευθυντής ταχυδρομείου παρά τις βλεμματικές σας ξιφασκίες. Επικαλείστε μια μικρή ποσότητα σαγήνης, που επιτείνει το πλάγιό σας βλέμμα, όταν το κρύβετε στον ανασηκωμένο γούνινο γιακά σας – θυμίζετε, λένε τα κουτσομπολιά, είτε πολιτικούς είτε χολιγουντιανούς αστέρες. Η Μάιρα Φέρλαντ, που έχει σχέση με μια κοντινή ξαδέλφη σας, επιβεβαιώνει μια φωτογραφία σας σε τρία τέταρτα, που, αν δεν ήταν βγαλμένη στο βουνό, θα λέγαμε ότι ήσαστε υποψήφιος βουλευτής. Τεντωμένος, αγέρωχος, μ’ ένα πικρό χαμόγελο ατένιζε το μέλλον ο Φρανκ Σλάις, είπε. Φορούσε ένα μπλέιζερ και είχε ένα μικρό σπυρί στο δεξιό του μάγουλο, σημάδι που τον έκανε ανθρώπινο και φυσικό. Να φανταστείτε ότι η Έρικα Λίβερσον βρίσκει πως μοιάζετε στον Ίλαϊ Γουάλας, στον άσχημο εκείνης της ταινίας σπαγγέτι με τον καλό και τον κακό.

Iφιγένεια Σιαφάκα, Λευκό από χθες, μθστρ., Σμίλη 2017

Φωτό: Umberto Verdoliva

 

;

;

 

Σταύρος Σταυρόπουλος, So long, Μarianne

.

Σε παντρεύτηκα αργά σιωπηλά σωτήρια
Παντρεύτηκα τα οστά σου που έκαιγαν
Την κόλαση του μυαλού σου
Πήρα την οδύνη που έπεφτε απ’ το δέρμα σου
Σε μπάλες χιονιού
Και τη ζέστανα μαλακά
Με την ανάσα μου

Παντρεύτηκα τις ρωγμές των μελών σου
Την άνοιξη εκείνων των γενναίων μαλλιών
Το κίτρινο καμπαναριό της ψυχής
Που σιγούσε
Και την τρύπα που είχε ανοίξει ο χρόνος
Μέσα σου

Έφτασα αμίλητος έως τα νύχια
Τα άναψα
Και πέρασα εκεί
Στα μικρά σου χάλκινα δάχτυλα
Δύο εκκωφαντικές βέρες

Η μία έγραφε σήμερα
Η άλλη αύριο
Εσύ μου είπες ποτέ

Και κατάλαβα ότι ήταν για πάντα

Σταύρος Σταυρόπουλος, So long, Μarianne, Σμίλη 2017

Artwork: Isabelle Cochereau

.

 

 

Άννα Μπουτσουρίδου, Πόλεμος

Χιόνι. Αλαλαγμοί στο σπίτι. Βουρ! στην αυλή. Το είχε στρώσει κανονικά. Χιονόμπαλες, πάρε να έχεις, χιονοπόλεμος, βουρ και στον δρόμο, καρτέρι με το πυρομαχικό στο χέρι για περαστικά αυτοκίνητα. Στο πάρκο της γωνίας η μάχη κόρωσε. Επιστροφή στο σπίτι. Ο καλός ο πόλεμος ανοίγει την όρεξη. Η πιατέλα με τους κουραμπιέδες στο τραπέζι, αθώοι σαν την χαζομάρα. Ένας άπλωσε το χέρι, πήρε τον πρώτο και τον εκσφενδόνισε στον διπλανό του. Βουρ! όλοι στην πιατέλα. Έπεφταν οι κουραμπιέδες βροχή σε κεφάλια και έπιπλα, έγλειφαν την άχνη από τα δάχτυλα τους, «μμμ, νόστιμοι!», έπαιρναν δύναμη. Ο κουραμπιεδοπόλεμος καλά κρατεί, είναι αθάνατη η συνταγή.

Πίνακας: José Rodríguez

 

Tags:

Αναστασία Λιλή, Ανάμνηση

Μας κάλεσε στη γιορτή της η καινούργια συμμαθήτρια στην Α΄ Γυμνασίου. Της Παναγίας της Πορτοκαλούσας. Νεοκλασικό σπίτι, ψηλοτάβανο με πολλά φωτιστικά, ευρύχωρο με αέρα άλλης εποχής. Καθίσαμε γύρω, δεν θυμάμαι τίποτα σαφώς από τον χώρο, μόνο το τεράστιο χαλί. Ξαπλωμένο νωχελικά στη μέση της σάλας, μάλλον φλέρταρε τους κουραμπιέδες που μας κέρασαν, κι ο δικός μου υπέκυψε και διέσχισε λάγνα και με χάρη, αφήνοντας όλη την εξωτερική λευκή του γλύκα πάνω στην πολύχρωμη διαγώνια ραχοκοκαλιά του… Όσο ντράπηκα, άλλο τόσο γελάσαμε παρέα με τα άλλα κορίτσια. Προεόρτιος και φευγάτος ο κουραμπιές της Μαρίας, ακόμα με κάνει και χαμογελώ σαν περνώ από το πατρικό της.

Πίνακας: Daria Petrilli

 

Tags:

Kυριακή Αν. Λυμπέρη, Το βούτυρο

Τα υλικά απλωμένα στο τραπέζι. Οι κινήσεις μηχανικές. Για χάρη των παιδιών. Έρχονται Χριστούγεννα, θα τα περάσουν όλοι μαζί. Τα φρόντιζε η γιαγιά, μέχρι να νιώσει καλύτερα. Θυμάται τα ματάκια τους που έλαμπαν, καθώς έμπαινε στη σάλα κρατώντας την πιατέλα με τους κουραμπιέδες. Βέβαια τότε ήταν κι αυτός εκεί. «Πώς καταφέρνεις, αγάπη μου, να μας τυλίγεις στην άχνη σου!» Αλλά πλέον, όταν τον βλέπει, «θα σε πονέσω», λέει, «όπως με πόνεσες εσύ, θα σε σκοτώσω, θα σε… ». Όμως ο κούκος του ρολογιού που λαλεί, διαλύει ξαφνικά τα φαντάσματα και τότε βουλιάζει η γροθιά της στο βούτυρο.

Πίνακας: Afarin Sajedi

 

Tags:

Ασημίνα Λαμπράκου, Όποτε

«Ο Δεκέμβρης είναι μήνας των επιστροφών»,  έλεγε. « Ποιος μπαίνει σ’ αυτόν δίχως μνήμες;» ρωτούσε αμέσως. Γι αυτό δεν μπορούσε ποτέ να φτιάξει κουραμπιέδες. Γιατί, μόλις  που τέλειωνε η ερώτηση, υψώνοντας το χέρι να μετρήσει αν ήταν έτοιμη η ζύμη να ξεκινήσει το πλάσιμο, τα υλικά όλα έπαιρναν πίσω το δρόμο των δαχτύλων κι έπιαναν μυαλό, καρδιά, χολή, όλα, γεμίζοντάς την. Ζύμη αφράτη γινόταν η ίδια έτσι, κι έτσι την έβρισκαν οι άνθρωποι και την έπλαθαν στα σχήματά τους. Μονάχα τα νύχια των χεριών άφηναν άθικτα. Ίδια αμύγδαλα. Με μια μικρή κάμπια από ροδόνερο χλωμή να την βρίσκει άνοιξη, όποτε.

Artwork:Jamie Baldridge

 

 

Tags:

Έλσα Χώνια (9 ετών), Το μικρό ξωτικό

Λάμπουν τ’ άστρα μέσα στο πυκνό σκοτάδι. Ο Άγιος Βασίλης φορτώνει τα τελευταία δώρα στο έλκηθρό του. 3,2,1 έφυγε, πάει να παραδώσει τα δώρα! Φυσικά, έχει προετοιμαστεί να γεμίσει και το στομάχι του με γάλα και κουραμπιέδες μοσχομύριστους, που θα αφήσουν οι μικροί φίλοι του για να τον ευχαριστήσουν. Πρώτη στάση, στο σπίτι του μικρού Μάριου. Οι λιχουδιές τον περιμένουν δίπλα στο τζάκι. Μα ποιος έφαγε τον κουραμπιέ μου;; Το μικρό ξωτικό, ο βοηθός του, ίσα που πρόλαβε να σκουπίσει την άχνη από τα χείλη του. Αχ, σκέτη γλύκα αυτή η σκανταλιά !

 Πίνακας: Romualdas Petrauskas

 

Tags: