.
.
[10]
Η ομορφιά με κάνει πάντα να κλαίω. Όταν οι περασμένοι δαίμονες χορεύουν μόνοι τους γύρω από ένα σβησμένο κερί, με ελάττωμα αγάπης.
[30]
Κι όμως. Υπάρχει σαφής ορισμός της αγάπης: Ορμονική σύγχυση σε μεταλλείο χρυσού.
Το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ.
[37]
Θέλω να μιλήσουμε για την προδοσία. Τα μήλα. Να ξαναγυρίσω τον πίθηκο μέσα στο ανθρώπινο σώμα. Θέλω να γίνουν όλα νερό.
Αργότερα θα ασχοληθώ με τις μάσκες.
.
.
[47]
Στον άνθρωπο ενώνεται το αβάπτιστο με τη φρίκη. Το προπατορικό αμάρτημα δεν ήταν η αρχή αλλά το υστερόγραφο.
[61]
Το ψέμα απ’ την αλήθεια έχουν μόνο μισή καρδιά διαφορά. Κι αυτή άρρωστη.
[72]
Άκουσα την παιδική φωνή και κατέρρευσα. Μετά είδα τα φτερά. Την πιπίλα στο στόμα. Δεν ήξερα ότι ήταν ο βρικόλακας που με βύζαινε.
Δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις με τους απόντες.
.
.
[77]
Μιλάμε μόνο για πράγματα που πεθαίνουν, επειδή δεν μπορέσαμε να τα αντέξουμε όσο ζούσαν. Αυτό είναι η μοναδική ευθύνη του συγγραφέα σήμερα: H πούδρα στο πρόσωπο του νεκρού.
[150]
Ό,τι υπήρξε δεν υπήρξε ποτέ. Ήταν εκδρομές δωματίου ανάμεσα σε δυο λάθος αιωνιότητες.
[156]
O δρόμος της επιστροφής περνάει πάντα από τη μεγάλη θάλασσα. Δεν υπάρχει αποχαιρετισμός όταν μιλάμε για αλάτι.
Σταύρος Σταυρόπουλος, Κατά τον δαίμονα εαυτού, Εκδόσεις Σμίλη, 2015
Πίνακας: Zhao Kailin
.
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 