http://staxtes.com/2003/?p=3691

 Ένα δαιδαλώδες, στρυφνό, έξοδο, βιβλίο-παραμιλητό, ακατάπαυστα υμνωδίες ποιήσεων, γλώσσας οργισμένης στους ορόφους της, στάθμες πυκνών ικανοποιήσεων, αγριεμένα υπέρβαρα ύψη, κάτω από στέγες διόλου πιθανές, γάμοι στις κηδείες, θάνατοι στη ζωή, οι διάλογοι άι στο διάολο, υπέροχα ερείπια ψυχολογίας ίχνη. Το αστράπτον, από δυτικά ανατέλλοντος βιβλίο, λαμβάνοντας υπ’ όψιν και Το τραγούδι του λύγκα (μυθιστόρημα, 2011), μας προτρέπει να καταθέσουμε – πείτε το μας υποχρεώνει– ότι η συγγραφέας κουβαλά ταλέντο ολκής μυθιστοριογράφου στην ελληνική γραμματεία και πέραν.

Η «γλώσσα» της Ιφιγένειας Σιαφάκα, να! τρία μέτρα… ξετυλίγεται πυρρίχιος χορός, άπτερη ανάγκη, αίολο σώμα ψυχής, και κατορθώνει κάτι αξιοθαύμαστο, απίθανο: μας διαβάζει, δεν τη διαβάζουμε! Είμαστε αγράμματοι; Όχι! – αν και οι «απέναντι» εκεί μας οδηγούν. Η γλώσσα λοιπόν! Ανελλιπώς οργανωτική, παράτολμα των γεύσεων, πρωταθλητισμός στα ραφεία, τα πλεκτήρια, τα ξηλώματα, τα βέβαια δηλωμένα αβέβαια∙ ρόλοι αμφιθεατρικά ενδιαφέροντες της γλώσσας σαν θησαυροφυλάκιά της, η γλώσσα και μόνο στη γλώσσα το ενδιαφέρον. Έτσι, διαβάζουμε τη συγγραφέα. Το πλεκτό και άλλες πλεκτάνες, με ωραίον στηρικτή υπότιτλο: αφηΓΗματα ανάΔρομων πΛέξεων, αφήνοντας οικόπεδα, πλατείας σημάδια, Στη Γη, των Δρόμων, των Λέξεων.

Πολλοί οι ήρωες. Μπορούσαν να συμπιεστούν σαν ελιές τα ονόματά τους, καταλήγοντας σε ένα και μόνον όνομα ελληνικής καταγωγής, οι άνδρες ως ο Πλεκτός και οι γυναίκες –πληθυντικά– ως οι Πλεκτάνες. Έτσι θα αφανίζονταν οι: Λούκας Στέισον, Φιλς, Χέρμπερτ, Λόλυ, Ποπ, Νάιν, Μπεντ Σόουλ, Φερδινάρδος, Μπιφ, Φρέντυ, Τζίμυ, Γιαν, Τζέρυ, Ερτάν, Ανατόλιο, Ράινε, Νικολάι, Λεό, Αλβέρτος, Μεγάλος Μπουκ, Ρα, Αναστάσιος Τσαμπαρκάκης, κύριος Ο, Οράτιος, Αριστόδημος. Και μετά οι γυναίκες: Μάινς, Τίγκυ, Υβόννη, Βυλά, Χάνα Πέρτον, Έμα, Σύλβια, Νταγιό, Τζέρυ, Μπελ, Έλσα Μάουλντυ, Σάρα, Νόρα, Εύα, Ευτέρπη, Βέρα, Μαριάννα, γρια-Λοχ, Σαζ, κυρία Φρουστ. Και τα σκυλιά: Ποπ, δόκτωρ Ράινε και Φούλιξ – όλες και όλοι εύκολα μπαινοβγαίνοντας στα ποιήματα, διηγήματα, αφηγήματα του βιβλίου, παντού εξομολογητικά, ψιθυριστοί, λέγοντάς μας εδώ, εκεί, μέσα, παράμεσα:

To τρένο οφείλει να είναι ευτυχισμένο/ Oι γυναίκες είναι σπίτια /αμφισβητώ όλους τους διαρρήκτες των βλεμμάτων/Θέλω να παραπλανήσω όλους όσους παρακολουθούσαν τη ζωή μου, έστω και μέσα στο μυαλό τους/Πρώτα τον τρόμο και κατ’ επέκτασιν τη μνήμη/Θεέ των αραχνών!/ «Nαι… Επιμένατε, μητέρα, να πλέκετε ακόμη και μέσα στην μπανιέρα. (…) Ρίχνατε μία καλή, μία ανάποδη και, όταν στη συνέχεια γυρνάγατε τον τοίχο, για να τον πλέξετε κι από την άλλη (…) Αλήθεια, πού έχετε βάλει αυτό το θαυμάσιο Πλεκτό Σας;»

Ας λέγω κι εγώ ο υπογράφων

Η διαιώνιση του είδους
Εκατονταπλασιά τα λάθη μας

 .

.