Laurie Lipton was born in New York and began drawing at the age of four. She was the first person to graduate from Carnegie-Mellon University in Pennsylvania with a Fine Arts Degree in Drawing (with honors). She has lived in Holland, Belgium, Germany and France and has made her home in London since 1986. Her work has been exhibited extensively throughout Europe and the USA.
Lipton was inspired by the religious paintings of the Flemish School. She tried to teach herself how to paint in the style of the 17th century Dutch Masters and failed. When traveling around Europe as a student, she began developing her very own peculiar drawing technique building up tone with thousands of fine cross-hatching lines like an egg tempera painting. “It’s an insane way to draw”, she says, “but the resulting detail and luminosity is worth the amount of effort”.
Tag Archives: USA
Zωγραφική: Laurie Lipton
Ελφρίντε Γέλινεκ, “Λαγνεία”, μτφρ. Λευτέρης Αναγνώστου, εκδόσεις Εκκρεμές, 1999
«Πάντοτε καθ’ οδόν, πορ(ν)ευόμενος, ατενίζει το βουβό βασίλειο των νεκρών και των πικρών ειδών καφέ.» (σελ. 43)
Η συζήτηση για το τι ακριβώς συνιστά λογο-ΤΕΧΝΙΑ μπορεί να συνεχίζεται δυναμικά επ’ αόριστον και σίγουρα με πρισματική λογική προσέγγισης (εάν υποθέσουμε ότι υπάρχει στοιχειώδης λογική), μια και η ισοπεδωτική σύγχρονη τάση, τόσο της γραφής όσο και της κριτικής και κατ’ επέκτασιν της κατανάλωσης πολτού, που αυτο-ορίζεται στο πλαίσιο αυτό σαν βιβλίο και, ακόμη χειρότερα, σαν «λογοτεχνία», δε φαίνεται να είναι ικανή να διασφαλίσει τους όρους και τα όρια για τέτοιου είδους προσεγγίσεις. Για τη Λαγνεία ωστόσο της νομπελίστριας Αυστριακής συγγραφέως έχουμε χρέος να παρακάμψουμε τη μαστροπεία της πλειονότητας των εκδοτών και των κριτικών, αν και σε μια πρώτη (βεβιασμένη ή παρεξηγημένη) ματιά θα έλεγε κανείς ότι βρισκόμαστε ενώπιον ενός σκληρού πορνογραφικού υλικού σε εξευγενισμένο αμπαλάζ εύστοχου, πλούσιου και αθυρόστομου μυθιστορήματος και ότι συνεπώς εκπορ(ν)ευόμαστε αναλόγως των (προσ)ταγμάτων της εποχής.
Αλλά «είναι απαράδεκτο να κάνει κανείς έναν ζωντανό άνθρωπο φύλλα και φτερά και να μην τον διαβάζει καν» (σελ. 70), γράφει η Γέλινεκ, αφού «γνωρίζει όλες τις ύπουλες λαβές και απολαβές» (σελ. 39) του κόσμου, «καθώς υμνεί το γιο του θεού, που σε αυτή τη χώρα έπλασε τους ανθρώπους με χώμα και μεταμόρφωσε τα δάση της σε χαρτί» (σελ. 33) και αφού το «εργοστάσιο, με τη βοήθεια αυτών που το κατοικούν και το κινούν, παρήγε το χαρτί, το δικό μας λίπασμα, πάνω στο οποίο μπορούμε να γράφουμε και τις σκέψεις μας» (σελ. 100).
Λίπασμα ωστόσο για τη γέννηση τέχνης και λογοτεχνών είναι η ίδια η συγγραφέας όχι μόνο για τις ευαίσθητες κεραίες της που διεισδύουν στην εποχή της, παράγοντας εκ παραλλήλου μια (έστω και στοιχειώδη) μυθοπλασία ως όχημα για την ανάδειξη του προβληματισμού της• όχι μόνο για τη μεστή, άμεση και τεκμηριωμένη κριτική τη δια-νοούμενης, η οποία διαθέτει και εξαιρετικό ταλέντο στη γραφή και γι’ αυτό επαξίως μπορεί να χαρακτηριστεί λογο-τέχνις• όχι μόνο για το απαλλαγμένο από παντός είδους σύνδρομα πνεύμα που επιτίθεται με οξύτητα και χιούμορ στον εκδημοκρατισμένο φασισμό και στην ελευθεριότητα της εποχής μας• όχι μόνο για την αντίσταση στην προσωπική εκπόρνευσή της, με την απουσία παζαρέματος στην τεχνική, στην τέχνη και στο στόχο της• όχι μόνο για την έλλειψη φιλαυτίας που μαρτυρά η εξαιρετική δουλειά κάθε παραγράφου, καθιστώντας την είλωτα του λόγου, καθώς παράγονται σελίδες που χαρακτηρίζονται από έλλειψη φλυαρίας και κοινοτοπίας σ’ ένα βιβλίο που κινείται στους ιλιγγιώδεις, εσωστρεφείς και επαναληπτικούς ρυθμούς της ανθρώπινης Λαγνείας•αλλά κυρίως για τη δημιουργική και ποιητική ανάπλαση, διά μέσου των εργαλείων του λόγου, ενός θέματος που θα εξέπιπτε σε επιθεωρησιακή αισχρολογία ή δημοσιοποιημένη και δημοσιευμένη προσωπική σεξουαλική εκτόνωση στα χέρια κάποιου από αυτούς που παίρνουν τους «καυλούς» τους για «αυλούς» (σελ. 222) ή κάποιας από αυτές τις σύγχρονες «(κ)αυλητρίδες του σπιτιού» (σελ. 252), που προσβάλλουν την αισθητική και τη νοημοσύνη μας με την παραγωγή σκευασμάτων καθ’ ομοίωσιν. Εξαιρετική η μετάφραση του Λευτέρη Αναγνώστου σ’ ένα ιδιαίτερα απαιτητικό και πολύσημο κείμενο του οποίου οι δυσκολίες συγγενεύουν σε πολλά σημεία με αυτές της ποιητικής μετάφρασης.
Δημοσιευμένο στο Περιοδικό «Πανδώρα»
Πίνακες: Laurie Lipton
Brigitte Carnochan, photography
Born in Worms, Germany, in 1941, Brigitte Camochan (Bri-GEE-tah CAR-neh-ken) survived the war to immigrate to the U.S. at the age of six with her German mother and American stepfather. Living first in Wisconsin, then Texas, and finally, California, she attended San Jose State University, where she earned a B. A. in English, followed by an M.A in education from Stanford University.
In 1990, entering her 50s, she enrolled in evening photography classes at Foothill College in Los Altos, California. “I soon discovered the department was teeming with talented teachers and students.” She also took workshops from numerous well-known photographers, including Steve Kiser, John Sexton, Ruth Bernhard, Morley Baer, William Allard, Ted Orland, David Bayles, Martha Casanave, and Cole Weston. She describes photo history classes at Stanford with Joel Leivick and Jason Francisco as “pivotal,” and goes on to emphasize, “It’s important to know the past and let it inspire the future — I don’t believe creativity comes out of a vacuum.”
Philippe Blasband, Le livre des Rabinovitch (To βιβλίο των Ραμπίνοβιτς)
II. Λέα
Το όνομά μου είναι Λέα Ραμπίνοβιτς. Πάνε χρόνια που άνθρωπος πλέον δεν αρθρώνει το βαφτιστικό μου. Εντούτοις, όταν ήμουνα μικρή, στο σπίτι του πατέρα μου, το άκουγα συχνά «Λέα! Λέα! Λέα! Λέα!» μού φώναζαν κάθε λίγο και λιγάκι, για ψήλου πήδημα κάποιες φορές. Ήμουν η Λέα, τίποτε άλλο παρά μόνο η Λέα, ένα λεπτοκαμωμένο κοριτσάκι που φόραγε φούστες ανοιχτόχρωμες, άφηνε τα μαλλιά του να πέφτουνε στο πρόσωπό, του άρεσε να τραγουδάει σκοπούς στα γίντις.
Τη στιγμή που έπαψα να είμαι κοριτσάκι, τη στιγμή που ο άντρας μου έκανε από μένα τη γυναίκα του, με βία, την ίδια στιγμή έπαψα να είμαι η Λέα κι έγινα «κυρία», έπειτα «μαμά». Όταν μιλούσαν για μένα στο Μουνσκ μ’ αποκαλούσαν επίσης «η γυναίκα του Ζαλμάν του ασίντ» ή, αργότερα, «η γυναίκα του Ζαλμάν του λωλού», και κουνούσαν το κεφάλι μ’ έναν μορφασμό όλο αηδία. Στις Βρυξέλλες, τα τελευταία χρόνια της ζωής μου, δεν υπήρξα απολύτως τίποτε άλλο παρά η «Κυρία Ραμπίνοβιτς». Εξάλλου αυτό είναι γραμμένο και στον τάφο μου, ΚΥΡΙΑ ΡΑΜΠΙΝΟΒΙΤΣ, χωρίς βαφτιστικό, γιατί τα παιδιά μου δεν γνώριζαν το βαφτιστικό μου, ποτέ δεν το ’μαθαν, πράγμα που με θλίβει, χωρίς όμως να καταφέρνω ν’ αντιδράσω. Η εξέγερσή μου είναι δολοφονημένη. Ο Ζαλμάν Ραμπίνοβιτς την κατέστρεψε. Και την πήρε ακριβώς όπως πήρε το κορμί μου. Με τη βία.
Philippe Blasband, Le livre des Rabinovitch
Mετάφραση: Ιφιγένεια Σιαφάκα
Φωτό: Brigitte Carnochan
Λέξεις και μουσική: The Walkabouts, Philippe Blasband
ΙΙ. Λέα
«OI WEISE MIE! ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ;» ούρλιαξα, και η μαμή, τεράστια και χλωμή και λουσμένη στον ιδρώτα, σαν να ’ταν εκείνη που γεννούσε, η μαμή γέλασε: «Γεννάς, κοπέλα μου! Όπως εκατομμύρια γυναίκες πρωτύτερα από σένα!» Ύστερα από ώρες ουρλιαχτών, ο ξαφνικός πόνος ξεθύμανε, μια κραυγή μου ’σπασε το τύμπανο και η μαμή μού ’δειξε έναν μικρό γυρίνο κρατώντας τον σαν τρόπαιο κάτω απ’ το κεφάλι. Αυτός ο γυρίνος έβγαζε κραυγές κάνοντας τσαλακώματα στο μικρό του μούτρο. Μου είπανε πως ήτανε ο γιος μου. Δεν ήθελα να το πιστέψω: τι; αυτό; ένα παιδί; ο γιος μου; Ο γυρίνος άνοιξε τα μπλε του μάτια κι αμέσως μ’ αναγνώρισε.
Στην αρχή δεν ήξερα πώς να τον φροντίσω. Γυναίκες, οι οποιεσδήποτε, γειτόνισσες, μεγάλες αδερφές, φίλες, μου ’μαθαν να ταΐζω ένα μωρό και να το φασκιώνω και να τ’ αγαπάω. Μια μέρα ο Ελί μού χαμογέλασε. Δεν έμοιαζε πλέον με γυρίνο.
Ο άντρας μου νανούριζε το μωρό, το γαργαλούσε και μερικές φορές το πέταγε στον αέρα. Ήμουν πολύ ευτυχισμένη που τον έβλεπα να το φροντίζει τόσο. Ύστερα παρατήρησα τις λεπτομέρειες: ο Ζαλμάν επαναλάμβανε πάντα τους ίδιους ήχους για να του πει λογάκια: «μπο-μπου-μπου-μπι-γκου» (ήχους που θα χρησιμοποιούσε ασταμάτητα και για τα επόμενα μωρά). Όταν πέταγε το μωρό στον αέρα, ήταν πάντα τέσσερις φορές − ποτέ τρεις ή πέντε −, όχι: τέσσερις. Και μόλις είχε παίξει δέκα λεπτά με τον Ελί, έχανε το ενδιαφέρον του για να γυρίσει στα βιβλία του.
Ο Ζαλμάν Ραμπίνοβιτς δεν αγαπούσε τα παιδιά. Του αρκούσε απλώς να αντιγράφει τους άλλους πατεράδες.
Philippe Blasband, Le livre des Rabinovitch
Mετάφραση: Ιφιγένεια Σιαφάκα
Philippe Blasband, Le livre des Rabinovitch (To βιβλίο των Ραμπίνοβιτς)
Oι Ραμπίνοβιτς διασχίζουν την Ιστορία και τη διηγούνται. Δεκατρείς διαφορετικές προσωπικότητες, δεκατρία πρόσωπα της ίδιας οικογένειας, δεκατρείς τρόποι για να μιλήσουμε για τη ζωή, την ευτυχία την Ιστορία και τη φρίκη της. Πέρα από το απλό πορτρέτο μίας οικογένειας Εβραίων που κατάγεται από την Πολωνία και βρίσκονται εξόριστοι στο Βέλγιο, ο Φιλίπ Μπλασμπάντ διηγείται τον 20ό αιώνα, τις μεγάλες του στιγμές και τις μικρές του λεπτομέρειες. Οι Ραμπίνοβιτς γίνονται οι άνθρωποι που γνωρίσαμε, οι φίλοι, οι δικοί μας. Και πέρα απ’ αυτό, ένα είναι γεγονός: Οι Ραμπίνοβιτς είμαστε εμείς.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Φωτό: Brigitte Carnochan
Μετάφραση: Iφιγένεια Σιαφάκα
Philippe Blasband, Le livre des Rabinovitch
Auteur du média : Philippe Blasband
Langue : français
Editeur : Le Castor Astral
Année de parution : 1998
ISBN/ISSN : ISBN 2 85920 349-4
Ce roman offre le portrait d’une famille juive d’origine polonaise exilée en Belgique. Chacun des treize membres raconte sa vie, mais aussi celle de la famille, dans une sorte de kaléidoscope fascinant. Il y a Zalman, le père, qui noie sa judéïté dans l’alcool, Léa, la mère, qui élève les enfants (deux filles et deux garçons) et s’enfuit vers l’ouest pour échapper aux premiers pogroms. À Bruxelles, la guerre va les séparer : les fils vivotent et errent dans le sud de la France. Les filles militent et se battent : Sarah en Palestine avec les mouvements sionistes, tandis que Rifkele, la communiste, sera déportée et mourra à Auschwitz.
Après la guerre, la vie reprend son cours : amours, mariages, travail, enfants. Et la famille Rabinovitch s’agrandit. Une nouvelle génération, de nouveaux événements : l’expérience des kibboutz, la révolution informatique, l’homosexualité. De nouvelles douleurs, la boulimie, la folie ou encore le sida. Et le dernier né, conçu dans un hôpital psychiatrique, s’appelle Ali Rabinovitch…Des bonheurs, des souffrances, et, en filigrane, le judaïsme pas toujours facile à vivre.
La très grande originalité (et la grande ambition) de ce roman consiste à présenter 13 personnages d’une même famille, soit 13 histoires (en fait la même) racontées 13 fois de façon différente à la première personne par les protagonistes eux-mêmes, dans leur style propre : 13 vies qui s’entrecroisent, 13 voix, autant de façons de raconter l’histoire d’une famille et par là même, celle de l’Histoire du XXe siècle.
Philippe BLASBAND est né en 1964 à Téhéran.Monteur cinéma de formation, il écrit des scénarios (entre autres Max et Bobo) et des pièces de théâtre (dont une dizaine ont déjà été produites et deux publiées). Il les met parfois lui-même en scène.Il a également réalisé deux courts métrages.Son premier roman a reçu le Prix Rossel, la plus grande récompense littéraire de Belgique. Il est l’auteur de trois romans : De cendres et de fumées (Gallimard, 1990), L’Effet cathédrale (Gallimard, 1994), Max et Minnie (Gallimard, 1997) et d’un recueil de nouvelles, Quand j’étais sumo (Le Castor Astral, 1998).
Στην κατηγορία “Eνύπνια ψυχίων”: μεταφραστικές απόπειρες, δημοσιεύω αποσπάσματα του βιβλίου, τα οποία μετέφρασα προς ιδίαν τέρψιν. Πρόκειται για ένα έξοχο βιβλίο, όχι μόνο για τη χρήση της γαλλικής και το περιεχόμενό του (13 μονολόγους των προσώπων μίας οικογένειας Εβραίων) που δίνονται με μοναδική ευαισθησία και υφολογική ακρίβεια κάθε φορά, ώστε να επιτυγχάνεται η μοναδικότητα κάθε πορτρέτου, αλλά και διότι συνιστά ένα βιβλίο-πρότυπο για την ελικοειδή δόμηση της μυθιστορηματικής αφήγησης.
Κάθε ήρωας, παρέχοντας τη δική του οπτική, μέσα από την προσωπική πραγματικότητα βίωσης των γεγονότων και των οικογενειακών σχέσεων, αποτελεί συνάμα κι ένα πετραδάκι για το χτίσιμο της ιστορίας. Οι ήρωες, κατ’ αυτόν τον τρόπο γίνονται ήρωες-κεφάλαια με αρμούς που δίνουν ώθηση στην αφήγηση, εκπλήσσουν, ανατρέπουν, δημιουργούν νήματα ανάμεσα σε περιστατικά και προσωπικές αλήθειες, ώσπου να φτιαχτεί έως το τέλος η πραγματική τους ιστορία μέσα από τα όσα πράγματι συνέβησαν και όχι μέσα από αυτά που νόμισαν ή ήθελαν να συμβούν.
Πρόκειται για ένα βιβλίο το οποίο χρησιμοποιείται από καθηγητές στο μάθημα της λογοτεχνίας στα σχολεία, για να εντοπιστούν επί της πράξεως τρεις βασικές θεωρητικές αρχές :
O διαχωρισμός του συγγραφέα από τον ήρωα όταν χρησιμοποείται η πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Το εγώ του συγγραφέα που υπογράφει το βιβλίο δεν πρέπει να συγχέεται με το εγώ του μυθιστορηματικού ήρωα. Δεν πρόκειται δηλαδή περί μυθιστορηματικής αυτοβιογραφίας, εκτός και αν αυτό δηλωθεί ως τέτοιο. Η μυθιστορηματική αυτοβιογραφία συνιστά άλλο είδος πρωτοπρόσωπης αφήγησης, όπου αληθινά γεγονότα της προσωπικής ζωής του συγγραφέα εμπλέκονται με τη μυθιστορία. Ο συγγραφέας όμως το κοινοποιεί στον αναγνώστη εκ των προτέρων.
Αυτό σημαίνει ότι το ύφος σε κάθε αφήγηση είναι διαφορετικό, μιλούν διαφορετικά πρόσωπα. Και κατ’ επέκτασιν το προσωπικό ύφος του συγγραφέα ακυρώνεται.
Από δομικής απόψεως, γίνεται αντιληπτό ότι τίποτε σε καμία αφήγηση δεν είναι τυχαίο. Και η πιο μικρή πληροφορία έχει νόημα ύπαρξης, συνιστά κομμάτι ενός παζλ που επανανοηματοδοτείται συνεχώς μέχρι τέλους. Ένας ικανός αναγνώστης στο τέλος της αφήγησης ένος καλού λογοτεχνικού βιβλίου θα πει « Μα… ναι, όλα εδώ ήταν εξαρχής ! »Στην Ελλάδα εκδίδονται πάρα πολύ κακά βιβλία και ένας από τους λόγους είναι ότι οι «συγγραφείς» τους δεν σέβονται τίποτε από τα παραπάνω (ένας μαθητής στο Βέλγιο τα γνωρίζει όλα αυτά) αφενός διότι είναι ατάλαντοι, αφετέρου διότι είναι αμόρφωτοι.
Φωτό: Brigitte Carnochan
Κώστας Σούκας, Ο έρωτας είναι ένας αληθινός Θεός, εκδόσεις Κέδρος, 1979 , Περιοδικό Πανδώρα
Να ζητήσουμε μήπως ακόμη πιο σφριγηλούς, ζωντανούς, δυνατούς, ολοκληρωμένους χαρακτήρες μέσα σε τέσσερις γραμμές; Είμαστε μήπως ρομαντικοί, θα θέλαμε να ζήσουμε σε ένα μυθιστόρημα το ερωτικό πάθος και το απαγορευμένο, κλίμα μεσαιωνικό, θεοκρατίας, ίντριγκας και μάλιστα μ’ έναν άντρα κατά πολύ νεότερό μας, ενώ η ανάγκη μάς οδήγησε να παντρευτούμε έναν δόλιο ευνούχο; Αφήστε τον Σταντάλ στο «Κόκκινο και το Μαύρο», ο έρωτας της παντρεμένης κυρίας με τον υποψήφιο παπά παρουσιάζει βέβαια ενδιαφέρον, αλλά υπάρχουν και δύσκολα σημεία, το δυσκολότερο απ’ όλα οι 500 του σελίδες. Υπάρχει όμως η ελληνική του εκδοχή στο
«Ο έρωτας είναι ένας αληθινός Θεός», του Κώστα Σούκα.
Πρωταγωνιστεί μια όμορφη αλλά μαραμένη ερωτικά (τι να σου κάνει κι ο ευνούχος;) δασκάλα του λαγούτου, η οποία
«τον κοίταξε μέσα στη φεγγαροβραδιά που τον παραμόρφωνε μέσα στα δολερά τα μάγια της. Λέπια είναι ενός ασημένιου φιδιού που ξετυλίχθηκε από κει πάνω και πνίγει στα κουλουριάσματά του απ’ τον καιρό των Πρωτοπλάστων όλη τη γη της ανομίας!»
Η απαγόρευση, η μοιχεία, το ψεύδος, ο ερωτισμός, η ατμόσφαιρα, η λογοτεχνικότητα, η λιτή γραφή, οι ζωντανοί ήρωες, οι ψυχολογικές και εξωτερικές συγκρούσεις, η ενδιαφέρουσα πλοκή του μαζί με την πολιτική θέση του συγγραφέα, με την ευρεία έννοια του όρου, συνιστούν ένα καλοδουλεμένο ερωτικό ανάγνωσμα που μέχρι την τελευταία του σελίδα μπορεί κανείς να το διαβάσει με το ενδιαφέρον του αμείωτο. Μπορεί να ξενίσει κάπως στον υποψιασμένο αναγνώστη το ελαφρώς ηθικοδιδακτικό του κλίμα, χωρίς όμως αυτό να λειτουργεί και ανασταλτικά στην εκτέλεση της υπόθεσης.
Απόσπασμα από βιβλιοκριτική, Δημοσιευμένο στο περιοδικό “Πανδώρα”
Φωτό: Weege (Arthur H. Fellig)
Guy de Maupassant, Λόγια του έρωτα
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 