.
Ονειρευόσουν να βγεις από το χρυσό πλαίσιο Να ζήσεις με τους γλάρους της πόλης Ντυμένη με αραχνοΰφαντες γάζες και λευκές κλωστές Τις νύχτες να μακραίνεις τα μαλλιά σου Να τα χτενίζεις κι αυτά να χύνονται να σέρνονται πίσω σου σε κόκκινα δίχτυα Την μαύρη άμμο της νύχτας να σαρώνουν παγιδεύοντας μάτια περίεργα Μάτια φθονερά Στο δέντρο της ζωής σου Φυτρώνουν φρούτα της θάλασσας Πολύχρωμες αχιβάδες Τις μαζεύεις Τις βάζεις μια μια στο αυτί Όμως κανένα κύμα δεν ακούγεται Καμία θαλάσσια αναπνοή Ακούς μόνον Ρυθμικούς κτύπους από μικρές καρδιές Που αναστήθηκαν Φυσάς μέσα στα δάχτυλα Σε κόκαλα ελαφριά και άδεια σαν φλογέρες Μια μελωδία ξεχύνεται Αυτό το σώμα είναι μαγικό Είναι ένα σώμα ορχήστρα Θα πάψεις πια ν’ ανησυχείς Για την κατάρα που σου τρώει το μεδούλι Κι αφήνει πίσω της νεκρές καρδιές Και τρύπια κόκαλα
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 