Του εγκλεισμού Ι

Έρημοι δρόμοι.

Άκου, πουλιά κελαηδούν

στο απόβροχο.

.

Του εγκλεισμού ΙΙ

Νυχτώνει νωρίς.

Στένεψε η άνοιξη

σε μιαν ανάσα.

Φυλλορροούν οι στιγμές

χειμέριοι δεσμώτες.

.

Του εγκλεισμού ΙΙI

Δροσοσταλίδας

φίλημ’ αποπλάνησε

κόκκινο κρίνο.

Έρωτα πανδαμάτορ

σε θαύματ’ αρμενίζω

Μαρία Σύρρου, από τη συλλογή Ανακρούσματα ηλιοστασίου, Αθήνα 2022

Πίνακας: Mary Fedden

.

Ονειρευόσουν να βγεις από το χρυσό πλαίσιο Να ζήσεις με τους γλάρους της πόλης Ντυμένη με αραχνοΰφαντες γάζες και λευκές κλωστές Τις νύχτες να μακραίνεις τα μαλλιά σου Να τα χτενίζεις κι αυτά να χύνονται να σέρνονται πίσω σου σε κόκκινα δίχτυα Την μαύρη άμμο της νύχτας να σαρώνουν παγιδεύοντας μάτια περίεργα Μάτια φθονερά Στο δέντρο της ζωής σου Φυτρώνουν φρούτα της θάλασσας Πολύχρωμες αχιβάδες Τις μαζεύεις Τις βάζεις μια μια στο αυτί Όμως κανένα κύμα δεν ακούγεται Καμία θαλάσσια αναπνοή Ακούς μόνον Ρυθμικούς κτύπους από μικρές καρδιές Που αναστήθηκαν Φυσάς μέσα στα δάχτυλα Σε κόκαλα ελαφριά και άδεια σαν φλογέρες Μια μελωδία ξεχύνεται Αυτό το σώμα είναι μαγικό Είναι ένα σώμα ορχήστρα Θα πάψεις πια ν’ ανησυχείς Για την κατάρα που σου τρώει το μεδούλι Κι αφήνει πίσω της νεκρές καρδιές Και τρύπια κόκαλα

.

Αυτή είναι η θέση σου

Αλαφροΐσκιωτο μαστοφόρο ξωτικό

Μια  προσωπογραφία στον τοίχο

Tα μαλλιά σου να πέφτουν ολοζώντανα

Να στροβιλίζονται αέρινα

Έξω από το κάδρο

Στο πάτωμα

Κι όλοι αυτοί

που με τόση έκπληξη

στέκονται μπροστά σου και σε κοιτούν

Οι φύλακες οι επισκέπτες με τρόμο στα μάτια

Τόση αναστάτωση στην πινακοθήκη

Για ένα κάδρο

Για μια γυναίκα

με μακριά κόκκινα μαλλιά

που μέσα στη νύχτα απλά κι αβίαστα

μεγαλώνουν

Πίνακας: Dante Gabriel Rossetti

.

Οι μακριές ξανθιές μπούκλες

ήταν οι μακριές ξανθιές μπούκλες

που δεν είχε

Το λευκό δαντελένιο φορεματάκι

ήταν το λευκό δαντελένιο φορεματάκι

που δεν φόρεσε ποτέ

Η μεταξωτή κορδέλα στα μαλλιά

ήταν η μεταξωτή κορδέλα

που δεν έβαλε ποτέ

Η πραγματική Αλίκη ήταν η Άλις Λίντλ

είχε κοντοκουρεμένα τα καστανά της τα μαλλιά

και ύφος αγοροκόριτσου έτοιμου να κάνει σκανταλιά

Είχε και το λαγούμι της

όπου τρύπωνε συντροφιά με το κουνέλι

κι ευχαριστιόταν τόσο πολύ

όταν απ’ όλους και απ’ όλα ξεμάκραινε

και ως διά μαγείας εξαφανιζόταν

.

Αργότερα όμως ένα ντριν ντριν επίμονο

ερχόταν και με δονήσεις την πολιορκούσε

Αυτό το ξυπνητήρι το παλιακό

που ήταν ανθεκτικό σαν κονσερβοκούτι

δεν το συγχωρούσε

πάνω στα καλύτερα όνειρα ερχόταν

και με τραντάγματα την ξυπνούσε

κι όταν κάποτε το εκσφενδόνισε με θυμό

αυτό έβγαλε δυο πόδια κεράτινα

πήρε φόρα πήδηξε από το ανοικτό παράθυρο

κι έτσι φουσκωμένο κι έξαλλο από θυμό

έξω στον δρόμο άρχισε να τρέχει

Από τότε δεν έπαψε ποτέ να το κυνηγά

να λαχανιάζει πίσω του για να το πιάσει

γιατί της έκλεψε κάτι που από καιρό πια

δεν την κατοικεί κάτι που αφάνταστα της λείπει

και τόση αποδιοργάνωση της προκαλεί

γιατί το κοκόρι το τρελό

πήρε μαζί του κι έφυγε

το αλάνθαστο βιολογικό της ρολόι

Artwork: Anja Millen

.

Κάθισε άνετος στο αντικρινό

κλαδί και με κοιτούσε

σφυρίζοντας αδιάφορα, ώσπου

δε βάσταξα, καλά

του λέω, είσαι σίγουρος

πως είσαι κότσυφας; και βέβαια

μου απαντάει ατάραχος, κότσυφας

κερομύτης; επιμένω

δε βλέπεις, δεν ακούς; ρωτάει

με τη σειρά του, και καλά

τον αποπαίρνω, δε φοβάσαι

να μην τραβήξω δίκαννο, ή έστω

σφεντόνα παιδική; δε γίνονται

αυτά, ποτέ

δεν έχουν γίνει, απτόητος

με καθησυχάζει, άντε τώρα

να διδάξεις

τον κότσυφα Ιστορία, όμως

.

δεν έφτασε μέχρι να πω

«χάλασε ο κόσμος», όμως

πείτε με βάρβαρο αν θέλετε αλλά κόσμος

όπου ο κότσυφας δεν τρέμει

τον άνθρωπο δεν είναι

ο δικός μου κόσμος·

                                     ε, καλά

του σφύριξα καθώς

βαριεστημένοι φεύγαμε κι οι δυο

καλά, του σφύριξα χαιρέκακα τραβώντας

το τελευταίο μου χαρτί, πρόσεξε μόνο

μην καταντήσεις σαν αυτά

εδώ τα περιστέρια, πρόσεξε

μην καταλήξεις κότα στο κοτέτσι, κότα

στο ορνιθοτροφείο, τρέμε! φοβού

τον homo sapiens κακομοίρη μου, αλλά πού

να καταλάβει.

Artwork: Gary Bunt

 

.

Ποιος είπε πως την πήρε η Άρτεμις;

Επινοήσεις όλ’ αυτά και διαδόσεις του Οδυσσέα.

Είχαν, βλέπεις, κι οι Τρώες τις πληροφορίες τους

στείλαν οπλίτες εκλεκτούς, μεταμφιεσμένοι

σ’ Αχαιούς αυτοί, μπήκανε στο στρατόπεδο,

μελέτησαν καλά τις λεπτομέρειες, και την τελευταία

στιγμή –κι ως είχαμε όλοι μας στη γη

το βλέμμα καρφωμένο– ορμούν

αρπάζουν το κορίτσι ξαφνικά, κι ολόισια στην Ταυρίδα

.

όμως ο πολυμήχανος πρόλαβε την καταστροφή

πετάχτηκε, έμπηξε τις άγριες κραυγές του θαύμα! θαύμα! (να τον έβλεπες!)

έβαλε αμέσως και τον Κάλχαντα στο κόλπο, κοιτούσε

αυτός εκστατικός τον ουρανό κι επιβεβαίωνε

πώς βρέθηκε –αν βρέθηκε– σφαγμένο ελάφι στο βωμό

κανένας δεν κατάλαβε μες στην αναμπουμπούλα

ήταν άλλωστε

τέτοια η μανία του στρατού να μπει στα πλοία

που ό,τι κι αν άκουγαν θα το πιστεύαν

ό,τι κι αν άκουγαν εκτός απ’ την αλήθεια

.

σώθηκε, βέβαια, το κοριτσάκι αλλά

ως εκεί, μόνο ως εκεί:

Φαίνεται δεν υπήρχε δύναμη στον κόσμο

τόσο μεγάλη που να σταματήσει το κακό

– και πότε, θα μου πεις, υπήρξε δύναμη ικανή να σταματήσει

την τρέλα των ανθρώπων, μπήκαν

στα πλοία, φτάσανε στην Τροία, σφάζαν

σφαζόντουσαν για δέκα χρόνια, χόρτασε

η ψυχή τους

δόξα και πόνο, χόρτασε

ο κόσμος συμφορά

.

κι ύστερα βάλαν τη φωτιά, ξεθεμελιώσαν

την πόλη, ακούγεται ακόμα ο θρήνος της Εκάβης

ακόμα ο θρήνος των Τρωάδων, ποια δύναμη

να σταματούσε το κακό, ένα αγόρι

γκρεμίζεται απ’ τα τείχη, ένα κορίτσι

στο βωμό

άνακτες, ιερείς και στρατηγοί, δικός τους

πάντα ο κόσμος, άδικα

οι ριψοκίνδυνοι οπλίτες

μπαίνουνε στη φωλιά του λύκου, άδικα

ορμούν κι αρπάζουνε την κόρη

.

τη σώζουν και τη φυλακίζουν στην Ταυρίδα

αυτό, μονάχα αυτό μπορούνε, τίποτ’ άλλο.      

(Πάθη των φθόγγων, 2009)      

Πίνακας:  Perrier François           

.

Ένα δίχτυ λαχτάρας

υφάνθηκε μέσα της στάσιμο,

σα φτερό που επιπλέει.

.

Αυτή, που τα δόντια έτριζε στον ύπνο της,

μαλλιά απλωμένα στο ζεστό αεράκι,

δεμένη σ’ ένα φόρεμα εκρού, ποπλίνα,

–για λόγους πανικού–

είπε να τελειώνει.

.

Χαμήλωσε λίγο, καθώς έτριζε το κάγκελο,

κι αργά διαλύθηκε σε μια λευκή πούδρα

κάθε κόκκος της, όπως σκόρπιζε, σκεφτόταν: 

.

ένα τέρμα  είναι πάντα ένα τέρμα.

Πίνακας: Sylvia Melland

.

Ήταν μια εποχή

που ο πατέρας τάιζε

έναν μικρό πράσινο παπαγάλο

με λευκά σπόρια και χοντρό αλάτι

Ζούσα σ’ έναν αθέατο κι αλλόκοτο κόσμο

οι φίλοι μου ήταν ερμαφρόδιτα κοράλλια

Τις νύχτες ανέβαινα μια σκάλα που έλιωνε σαν παγωτό

Τις μέρες το μωβ ταβάνι στο δωμάτιο

γινόταν μια μέδουσα που άπλωνε το ζελέ της

κι έπειτα έπεφτε με πάταγο στο πιάτο του μεσημεριανού

Όταν ενηλικιώθηκα κατάπια έναν βάτραχο

κι ένας πρίγκιπας στρογγυλοκάθισε στο στομάχι μου

Η δυσπεψία έγινε χρόνια κι εγώ εγκρατής

στην κατανάλωση ωμού αντρικού κρέατος

Artwork: Anne Siems