.
Από τη στιγμή που είχε ανακαλύψει και πάλι το θαύμα του νυχτερινού ύπνου και έπρεπε να τον ξυπνάει η νοσοκόμα για το πρόγευμα, άρχισε να νιώθει ότι ο τρόμος υποχωρούσε. Του είχαν δώσει ένα φάρμακο για την κατάθλιψη που δεν το ανέχθηκε ο οργανισμός του· μετά ένα δεύτερο, και τελικά ένα τρίτο που δεν του προκαλούσε ανυπόφορες παρενέργειες. Όμως δυσκολευόταν να πιστέψει ότι του έκανε όντως καλό. Δεν μπορούσε να πεισθεί ότι η βελτίωσή του είχε οποιαδήποτε σχέση με χάπια ή με ψυχιατρικές συνεδρίες ή με την ομαδική η την εικαστική θεραπεία: όλα τα θεωρούσε ασκήσεις χωρίς νόημα. Αυτό που εξακολουθούσε να τον φοβίζει, καθώς πλησίαζε η μέρα του εξιτηρίου, ήταν το γεγονός ότι τίποτα από όσα του είχαν συμβεί δεν φαινόταν να συνδέεται με κάτι άλλο. Όπως είχε πει στον δρα Φαρ –και στη συνέχεια είχε πεισθεί και ο ίδιος, αφού πρώτα προσπάθησε με όλες του τις δυνάμεις να εντοπίσει μια αιτία, στη διάρκεια των συνεδριών τους – είχε χάσει τη μαγεία της υποκριτικής του χωρίς να υπάρχει κανένας σοβαρός λόγος· το ίδιο αυθαίρετα, βέβαια, είχε αρχίσει να εξασθενεί και η επιθυμία να τερματίσει τη ζωή του, τουλάχιστον προς το παρόν. «Δεν υπάρχει σοβαρός λόγος για οτιδήποτε συμβαίνει», είπε στον γιατρό αργότερα, την ίδια μέρα. «Χάνεις, κερδίζεις –όλα είναι ένα καπρίτσιο της τύχης. Η παντοδυναμία του καπρίτσιου. Η πιθανότητα της ανατροπής. Ναι, η απρόβλεπτη ανατροπή της εξουσίας της».
Philip Roth, H ταπείνωση, σελ. 26-27 μτφρ.: Kατερίνα Σχινά, εκδόσεις Πόλις 2010
Artwork: Abraham Manievich
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 