RSS

Daily Archives: 30/04/2020

Χέρμαν Μπροχ, Οι υπνοβάτες II

Ήταν ένας ηλίθιος και ελαφρόμυαλος βιολιστής, ήξερε όμως να παίζει από μνήμης πολλές σονάτες και γνώριζε κι άλλα πολλά, ωστόσο δεν μπορούσε να μη γελάει παρ’ όλη τη θλίψη του, γιατί οι άνθρωποι στην αγωνιώδη αναζήτησή τους για το απόλυτο ήθελαν να αγαπούν αιώνια, νομίζοντας ότι έτσι η ζωή τους θα ήταν ατελείωτη, πως θα διαρκούσε για πάντα. Μπορεί να τον περιφρονούσαν, γιατί ήταν αναγκασμένος να παίζει pot-pour-ri και γρήγορες πόλκες, εκείνος όμως γνώριζε ότι τα παράφορα πλάσματα που αναζητούσαν το άφθαρτο και το απόλυτο στα εγκόσμια, έβρισκαν μόνο σύμβολα και υποκατάστατα γι’ αυτό που αναζητούσαν, χωρίς να είναι σε θέση να το κατονομάσουν, γιατί έβλεπαν τον θάνατο των άλλων χωρίς να μετανοούν και να θλίβονται, τόσο διακατέχονταν από την ιδέα του δικού τους θανάτου: κυνηγούσαν τις κατακτήσεις για να κατακτηθούν από αυτές, γιατί ήλπιζαν ότι το σταθερό και το αμετάβλητο θα τους αναλάμβανε και τους προστάτευε και μισούσαν τη γυναίκα που είχαν διαλέξει, όντας τυφλοί ναι, τη μισούσαν, γιατί ήταν ένα απλό σύμβολο, έπρεπε να το καταστρέψουν πλημμυρισμένοι από θυμό, όταν ανακάλυπταν ότι εξακολουθούσαν να είναι έρμαια του φόβου του θανάτου. Ο βιολιστής Άλφονς συμπονούσε τις γυναίκες, γιατί, έστω κι αν δεν ζητούσαν τίποτα καλύτερο, δεν διακατέχονταν τόσο από αυτό το ηλίθιο καταστρεπτικό πάθος της κατάκτησης, δεν ένιωθαν να τις κυνηγάει τόσο ο φόβος, εκστασιάζονταν περισσότερο όταν άκουγαν μουσική και είχαν μια πιο ενδόμυχη και οικεία σχέση με τον θάνατο: σ’ αυτό οι γυναίκες έμοιαζαν με τους μουσικούς και, παρόλο που ο ίδιος δεν ήταν παρά ένας χοντρός ομοφυλόφιλος μουσικός, ωστόσο ένιωθε να συγγενεύει μαζί τους και έπρεπε να παραδεχτεί ότι διαισθανόταν λίγο πως ο θάνατος ήταν κάτι μελαγχολικό και όμορφο, κι αυτό γιατί γνώριζε ότι δεν έκλαιγαν επειδή τους είχαν αποσπάσει κάποια κατάκτηση, αλλά γιατί αυτό που άγγιζαν και έβλεπαν ήταν κάτι όμορφο και τρυφερό.

Χέρμαν Μπροχ, Οι υπνοβάτες II,  1903, Eς ή η αναρχία, μτφρ.  Κώστας Κουντούρης, σελ. 231, Εκδόσεις Μέδουσα, 2006.

Πίνακας: Odilon Redon

 

 

Κωνσταντίνος Κομιανός, Σύμπαντο μέρισμα

.

Στου ήλιου τη διάπαση φλόγα
φερέφωνα διαστήματα εκλείψεων
της γης καημοί μελανιασμένοι

Στο βουβό κλάμα των ελλείψεων
της ζωής το μάλαμα αναμένει

σαστισμένες  προσδοκίες ικετεύουν
ζωντανή ανάσα
όρθρου αστέρων ψαλμωδιών

Κι η χασμωδία ολέθρου
ευδόκιμη κορόνα λύτρωσης εξ ουρανού
τη λύση περιμένει

Κωνσταντίνος Κομιανός, από τη συλλογή Έκθετοι μονόλογοι, εκδόσεις Γαβριηλίδης 2018

Αrtwork: Kopp de Laney

 

Μαρία Βαχλιώτη, Συντεταγμένες

.

Είμαι η διερμηνέας τους

τους μεταφράζω από αγγλικά
σε αγγλικά

χάνονται κάποιες λεπτομέρειες
αλλά συνεννοούμαστε
σε κλίμα αμοιβαίας ευγνωμοσύνης

αν δεν υπήρχα
δε θα είχανε συναντηθεί

αν δεν υπήρχαν
θα πέθαινα
αγνοώντας
τις διαβαθμίσεις της λευκότητας

(καθότι η Έμιλυ
έχει εμμονή
με τα λευκά φορέματα
η Ανν με τους λευκούς γάμους)

κι αυτά νομίζω είναι αρκετά
για να γνωρίσουμε
μια ήπειρο
που άγγιξε το όνειρο

με την αμέριστη βοήθεια
του μαύρου.

Μαρία Βαχλιώτη, Συντεταγμένες από την ποιητική συλλογή Εμφύλιος, εκδόσεις Μελάνι, 2019

Artwork: Natalia Drepina

.