Αφού προσγειώθηκα στο Charleroi, τσέκαρα τους κουραμπιέδες. Μια χαρά ακούγονταν (μέσα στο μεταλλικό τους περίβλημα, σαν κανένα σπάνιο ραδιοϊσότοπο.) Μακάρι να άρεσαν και στη Mme Parmentier, που τους είχε παραγγείλει με βελγική αθωότητα: «Ένα κουτί “κουραμπί” Κονσταντάν, από Ατέν σιλ τε πλαι!» Ενώ όμως παρείχα πιστοποιητικό καλής υγείας στους κουραμπί, ένας τσόγλανος 10χρονος που έτρεχε μανιασμένα, κατεβαίνοντας από τις κυλιόμενες με σώριασε στο πάτωμα, οι δε κουραμπιέδες εκτοξεύτηκαν σε μια παραβολική τροχιά, που τελείωσε τρία πατώματα πιο κάτω, στο πάρκινγκ. Όσην ώρα η μητέρα του με ρωτούσε αν χτύπησα, εγώ σκεφτόμουν, καημένη Mme Parmentier! αντί για το ισότοπο, θα φας τελικά τη ραδιενεργό του σκόνη!