Daily Archives: 16/06/2017
Μαρία Ρασσιά, Ραμμένα χείλη
Η κυρία Ζωή – η δασκάλα του – του είχε πει ότι και αυτή φοβάται τους κλόουν και, όταν ήταν μικρή, ήταν πεπεισμένη ότι πληρώνονται από γονείς για να φοβίζουν τα παιδιά τους για τα κακά πράγματα που κάνουν. Και πηγαίνουν τα βράδια στα παράθυρα των παιδιών και βγάζουν κραυγές αλλόκοτες και βάζουν φακό στα πρόσωπά τους και κάνουν «τζα» και ξυπνάνε τα παιδιά. Του είχε πει την ιστορία με τον κλόουν.
Την πήγαινε ο πατέρας της στο τσίρκο, κι εκείνη έσφιγγε τα μάτια της από φόβο και αυτά πρήζονταν κι έβγαζε τσίμπλες στα τσίνορα και κριθαράκι και ο πατέρας της το πίεζε για να σκάσει και να βγει το πύον· κουβαλούσε την πιπίλα της στην τσέπη στα κρυφά και έτριβε τη θηλή με τα δάχτυλά της μέχρι που την τσάκωσε ο πατέρας της και στο τέλος μιας παράστασης την πήγε σ’ αυτόν· και την πρόδωσε· και ο κλόουν έβγαλε ψαλίδι απ’ την τσέπη του κι έκοψε τη λαστιχένια θηλή.Τζαίημς Τζόυς, Οδυσσέας
Ήμουνα πιο ευτυχισμένος τότε. Όμως, ήμουνα ο ίδιος; Ή, τώρα είμαι αυτός που είμαι; Είκοσι οχτώ χρόνων. Αυτή ήταν είκοσι τριών όταν φύγαμε από την οδό Λόμπαρτ. Κάτι άλλαξε. Ύστερα από τον Ρούντυ δεν εύρισκε καμία ευχαρίστηση όταν το κάναμε. Δεν μπορείς να φέρεις πίσω τις παλιές μέρες. Σαν να θες να κρατήσεις το νερό στις φούχτες σου. Θα ήθελες να ξαναγυρίσεις στα περασμένα; Τότε που μόλις αρχίζαμε. Θα το ήθελες; Δεν είσθε ευτυχισμένος σπίτι σας, καημένο άτακτο μικρό παιδί; Θέλει να μου ράβει τα κουμπιά. Πρέπει να απαντήσω. Θα της γράψω στη Βιβλιοθήκη. Η οδός Γκράφτον, χαρούμενη, με ανοιγμένες τις τέντες της, ερέθισε τις αισθήσεις του. Σταμπαρισμένες μεταξωτές μουσελίνες, κυρίες και χήρες, κουδουνίσματα από χάμουρα, γδούπος οπλών πάνω στο ζεστό πλακόστρωτο. Παχιές πατούσες που έχει αυτή η γυναίκα με τις άσπρες κάλτσες! Εύχομαι η βροχή να τις γεμίσει λάσπες ίσαμε πάνω. Άξεστη χωριάτισσα. Όσο βοδινό κρέας έφαγε, της κατέβηκε όλο στις πατούσες. Η Μόλλυ δεν έχει καλές αναλογίες. Πέρασε χασομερώντας μπροστά από τις βιτρίνες του Μπράουν Τόμας, εμπορία μετάξης. Καταρράχτες από κορδέλες. Μετάξια της Άπω Ανατολής, ελαφριά σαν ατμός. Ο λαιμός μιας γερμένης υδρίας ξέχυνε μια πλημμύρα από κατακόκκινη σαν αίμα ποπλίνα: λουστραρισμένο αίμα. Οι Ουγενότοι την έφεραν στα μέρη μας. La causa è santa! Τάρα, τάρα. Εκπληκτικό αυτό το χορικό. Τάρα. Πρέπει να την πλένεις σε βρόχινο νερό. Του Μέγιερμπηρ. Τάρα ρα μπουμ μπουμ μπουμ.
Οδυσσέας, Τζαίημς Τζόυς, Κεφ. 8, Λαιστρυγόνες, μτφρ. Σωκράτης Καψάσκης, σελ. 206-207, Κέδρος 1990
Artwork:Andrei Remnev
Τάσος Γουδέλης, Απόσταση αναπνοής
Προχθές στο δωμάτιο μόνος μου δίπλα στο μεγάλο ραδιόφωνο. Οι μεγάλοι ήταν στο σαλόνι του κυρίου Δημήτρη, που γιόρταζε. Άκουσα πρώτος για τον θάνατο του Καζαντζάκη και φώναξα στον μπαμπά, που ταράχτηκε. Ένιωσα σπουδαίος που τον ενδιέφερε κάτι που έλεγα. (Παιδικό ημερολόγιο, 1960-1963)
Είχα κοιτάξει Το μαγικό βουνό του Τόμας Μαν πριν η μαμά το χαρίσει στον κύριο Θάνο, τον παθολόγου του δημόσιου ιατρείου, για να τον υποχρεώσει. Ερωτευμένοι άρρωστοι. Αυτό κατάλαβα. Τα άλλα καθόλου. (Παιδικό ημερολόγιο, 1960-1963)
Θέλω όλες οι γριές κυρίες να μοιάζουν με εκείνες στα ξένα μυθιστορήματα. Ας είναι ανάπηρες και ας πέζουν ακόμα και στο καζίνο. Η γιαγιά μου, όμως, το μόνο που κάνει είναι να χτυπάει τις πόρτες και να φωνάζει συνέχεια στον μπαμπά για την περιουσία. (Παιδικό ημερολόγιο, 1960-1963)
Nαός της Αγίας Σκέπης. Απέναντί μας. Χθες είχε χαλάσει ο αυτόματος μηχανισμός και η καμπάνα χτυπούσε ασταμάτητα για πολλή ώρα. Οι περίοικοι απείλησαν με καταγγελίες. (Ακόμα και η υπόμνηση της ύπαρξης έχει όρια) από το (Νotebook, 1963-2014)
Δίκη του Κάφκα. Οι δυο παράξενοι που ανακοινώνουν στον Γιόζεφ Κ. το πρωί στο σπίτι του ότι κατηγορείται τρώνε το φαγητό του. Ένας από τους χουντικούς μυστικούς που εισέβαλαν σπίτι ξημερώματα ούρησε μπροστά μου στον νεροχύτη. Δυσκολευόμουν πάντα να πιστέψω ότι η ζωή μιμείται την (μεγάλη) Τέχνη. (Νotebook, 1963-2014)
Όλες οι ιστορίες είναι φτιαγμένες από «εσωτερικά υλικά». Μόνο που, ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες, οι περισσότεροι κριτικοί και καλλιτέχνες κάνουν τα πάντα για να αμφισβητηθεί αυτή η προφανής αλήθεια. (Νotebook, 1963-2014)
Εκδορές από τα βράχια και φωτοφοβία που δεν απέφευγες ούτε στο εσωτερικό του σπιτιού με τη σφήκα στο εβαπορέ και την αργοπορημένη ζέστη στους τοίχους (Μήνες στην εξοχή)
Δεν ξέρεις γιατί ήρθε αυτή η λέξη και όχι άλλη και μαζί η παράσταση συγκεχυμένη από γεύσεις εξοχής με διάρκεια και φαντάσματα αεικίνητα (Μήνες στην εξοχή)
Αρχαίοι τάφοι και νέοι μαζί στον ελαιώνα, καταψύκτες τα βαθιά πηγάδια με το ιώδιο και τη βδέλλα. (Μήνες στην εξοχή)
Tελευταία καταφύγια: οι ανακωχές των φρούτων και των αφρών, οι ερωτικές φαντασιώσεις αλλά και η εξάντληση των ωρών το βράδυ με τους δορυφόρους στο στερέωμα, τις υποσχέσεις από το παρελθόν άλλων εποχών από τις αφηγήσεις των μεγάλων, για να κοιμηθείς μέσα στην απαλή ομίχλη των παλαιών «που έμπαινε από παντού» στο προγονικό «σπίτι». (Μήνες στην εξοχή)
Φθινοπωρινά σχήματα γυναικών με μαύρα έσκυβαν στα στωικά κτήματα σε ελαιογραφίες στιγμής. (Μήνες στην εξοχή)
Τάσος Γουδέλης, Απόσταση αναπνοής, Εκδόσεις Πατάκη, 2017
Artwork: Antonio Donghi
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 