RSS

Daily Archives: 31/03/2016

Σωτήρης Παστάκας, Ο δόκτωρ Ψ και οι ασθενείς του

 Πριν μερικά βράδια καθόμασταν με τη γυναίκα μου στην Πασαρέλα και βλέπαμε το Αρχαίο Θέατρο της Λάρισας απολαμβάνοντας τα ποτά μας, βότκα λεμόνι και τζόνι με πάγο, όταν μεταξύ των άλλων γνωστών που έτυχε να περάσουν και να μας χαιρετήσουν πλησίασε κι ένας ποδηλάτης με αλογοουρά και βερμούδα. Ωραίος τυπάκος, αδύνατος, που μας κεντράριζε μέσα από τις δυο του παλάμες, σε σχήμα φωτογραφικής μηχανής. «Kρίμα», λέει στη γυναίκα μου, «που δεν έχω μαζί μου τη μηχανή, είστε για φωτογραφία». Δεν το θυμόμουν καθόλου, αλλά ο τυπάκος, γνωστός γνωστών, ένα χειμωνιάτικο βράδυ, πριν λίγους μήνες μάς είχε φωτογραφίσει, εμένα, τη γυναίκα μου και την παρέα μας, σε ένα άλλο γνωστό μπαρ της Λάρισας, στο Μαντάτο. Δεν αμφιβάλλω πως το δικό μου κενό θα το καλύψουν κάποια στιγμή οι φωτογραφίες του τυπάκου και ποιος ξέρει ποιες άλλες φωτογραφίες σε άλλα μπαρ θα βγουν κάποια στιγμή στη φόρα. (…) 

Η Μνημοσύνη, κόρη της Γαίας και του Ουρανού, κοιμήθηκε με τον Δία για εννέα συνεχόμενες μέρες και έτσι δημιουργήθηκαν οι εννέα Μούσες. Όσοι ήθελαν να συμβουλευτούν το μαντείο του Τροφωνίου, στη Βοιωτία, έπρεπε να πιουν εναλλάξ από δυο πηγές, που αποκαλούνταν «Λήθη» και «Μνημοσύνη» (προκειμένου να λησμονείται το παρελθόν και η μνήμη να ξεκινά απ’ το παρόν). Είναι υγιές να ξεχνάμε, γιατί είναι σαν να σβήνουμε τον σκληρό δίσκο και να τους προσδίδουμε νέες δυνατότητες εγγραφής. Μνήμη, ψευδής μνήμη, λανθάνουσα μνήμη, επιλεκτική λήθη, μυθοπλασίες, παραμυθίες, αλληλοεπικάλυψη προσώπων και γεγονότων και ο παππούς αγαπημένου φίλου που αναρωτιόταν: «Έκανα ανήθικες προτάσεις σ’ αυτήν ψες το βράδυ, δεν ήταν η κόρη μου, έτσι;» κι έδειχνε ντροπαλά ντροπαλά τη γυναίκα του. «Στη Θεογονία του Ησιόδου οι βασιλείς και οι ποιητές λαμβάνουν τις δυνάμεις του εξουσιαστικού τους λόγου από την κατοχή τους επί της Μνημοσύνης και των ειδικών σχέσεών τους με τις Μούσες» διαβάζω στη Μυθολογία που ξεφύλλισα έντρομος αμέσως μετά το περιστατικό στο Αρχαίο Θέατρο της Λάρισας. Ποια σχέση έχουν οι δικοί μας ποιητές και πολιτικοί με τη Μνημοσύνη δεν νομίζω πως χρειάζεται κάποια επιστημονική εξήγηση:  έχουν παραδώσει τα κλειδιά προ πολλού σε όλους μας.

Σωτήρης Παστάκας, Ο δόκτωρ Ψ και οι ασθενείς του, H μνήμη, ένα σπίτι χωρίς κλειδιά, σελ. 105-107, αποσπασματικά, Εκδόσεις Μελάνι, 2015

Artwork: Tim Walker

.

.

 

Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος, Βαβέλ (απόσπασμα)

 

.

Ήσουνα- λέει- γυμνός ξαπλωμένος σε στρώμα
άλλων γυμνών σωμάτων
και κρατούσες στο χέρι σου τριαντάφυλλο.
Τα αγκάθια του λουλουδιού σύρματα πλεγμένα
γύρω απ’ τις πληγές σου
κι ένας εσταυρωμένος Έρωτας από πάνω
να δαγκώνει τα στήθη του ουρανού.

Ήθελα να σε φιλήσω.
Μέσα σε κείνη την θάλασσα των στεναγμών
εγώ ήθελα να σου δώσω
μια πληγή ακόμα

να κυριεύσω επάνω σου
στα μη στα όχι στο φόβο
στο κρυμμένο πάθος σου.

Δεν ξέρω αν σε πόνεσε ή τι σε πόνεσε περισσότερο
το φιλί μου ή η συρμάτινη υπόσχεση του λουλουδιού.
Δεν ξέρω αν μπόρεσες να με δεις
μέσα στους βόγκους και τον ορυμαγδό του συσσωρευμένου
πόθου.

.

.

Είσαι τόσο ωραίος όταν δε μ’ αγγίζεις.
Μια γλυκιά μαχαιριά
που φτάνει ως τον θρόνο του Ήλιου
ως εκεί που η ίδια η φύση
αγκαλιάζει τα σύρματά της
ως εκεί που χάνεσαι κι ο ίδιος
μέσα στα δικά σου σύρματα.

Είσαι τόσο σκληρός μ’ αυτό το τριαντάφυλλο
στο ματωμένο σου χέρι.

“Άγριο παιδί της υπαίθρου
με λαξευμένο στο βλέμμα
ένα γαρύφαλλο τατουάζ
σε βραδινό τοπίο
που χάθηκε”

Πίνακας: Odilon Redon

Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος, Βαβέλ (απόσπασμα)