M’ ένα κουτάλι ξύλινο έσκαψα τα σωθικά μου,
γλυκό καρπό, πικρό μαύρο κουκούτσι
ώσπου κοίλωμα να καθρεφτιστεί στο κοίλωμα
έκανα χώρο.
.
Έκανα χώρο για το κροτάλισμα
του πολυβόλου, το λυγμό
του νεογέννητου
το θρόισμα στα φύλλα, το βάδισμα των γενεών
στη μεγάλη έρημο, τη σκιά στην πέτρα
τις αστόχαστες ώρες σε μια ξένη πόλη,
που δεν αγαπάς καθώς βρέχει.
.
Στέκομαι στην πυξίδα σταυρωμένος:
ένα καρφί για τη δύση που με γέννησε
ένα για την ανατολή που με βύζαξε
ένα για το βορρά, όπου χάθηκα στο χιόνι
κι ένα για το νότο, όπου ξαγρύπνησα
καπνίζοντας.
Στέκομαι εκεί, όπου συναντιέμαι και
διαμελίζομαι,
εγώ
που ξέρω τους πιο άγριους χειμώνες,
τα πιο ανελέητα καλοκαίρια,
που φόρεσα στέμμα
από πάγο κι από σκόνη, εγώ,
που αποσυντέθηκα σε τρία γράμματα και μετά
στα διαστήματα ανάμεσά τους
στις λευκές εκτάσεις ανάμεσα,
στις διασταυρώσεις οδικών
ατυχημάτων.
τα χέρια που τεντώνουν τις χορδές
δεν είναι δικά μου. Ξύλινος παραμένω στην
ακαμψία
μιας αναμονής χωρίς τελειωμό.
μέσα μου η συγχορδία των ξεχασμένων:
η τσίγκινη σκεπή, το κουτάλι, άκεφο σα καρφί
στο πιάτο της σούπας, η πύλινη κανάτα,
το αδήλωτο σόι μου, χωρίς χαρτιά,
με τα άδεια χέρια, με τα άδεια μάτια, με τη
διψασμένη σκόνη.
μέσα μου κι η μεταλλική μυρωδιά του ολέθρου
που χλιμιντρίζει
έξαλλος στο κατόπι τους.
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 