RSS

Monthly Archives: January 2019

Βαγγέλης Αλεξόπουλος, Oυρανός

.

Μας πετροβολάει ο ουρανός
και ανοίγουμε μεταλλικές ομπρέλες
–ήχοι παλίρροιας και πυροβολισμοί–

Η θάλασσα καταπίνει το νερό
γοργόνες μακιγιάρονται σε οβάλ καθρέφτες
αγουροξυπνημένοι οι πνιγμένοι εραστές
μας φτύνουν κατά πρόσωπο
και μας μοιράζουν κίτρινες χαρτοπετσέτες.

Βαγγέλης Αλεξόπουλος, Oυρανός από τη συλλογη Η πλατεία των Ταύρων, Εκδόσεις Οδός Πανός, Αθήνα 2017

Πίνακας: Henri Matisse

Leave a comment

Posted by Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka on 03/01/2019 in Βαγγέλης Αλεξόπουλος

Γιάννης Τσίγκρας, Τα βράδια

.

Τα βράδια δεν με δέχονται πια
τόσο μονάχο,
όσο μια νυχτοπεταλούδα στο φως
της λάμπας.
Τα βράδια ζητούν να μιλώ
μέσα από χωνιά γραμμοφώνων
ή τη φωνή σου, που την ξέχασες φεύγοντας,
βιαστικά,
πάνω στο κομοδίνο.

Artwork: Natalia Drepina

Leave a comment

Posted by Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka on 03/01/2019 in Γιάννης Τσίγκρας

Βασίλης Καραβίτης, Τα πρωινά ως εφαλτήριο ελπίδων

.

Χάρμα οφθαλμαπάτης
στο διπλανό ακάλυπτο οικόπεδο
αυτή η τριάδα των αδέσποτων σκύλων
καθώς ξεκινάνε ομαδόν
σαν είδος τελετής την πρωινή τους βόλτα.
Ο δρόμος σχεδιασμένος τώρα στα μέτρα τους
με τα οικήματα σχεδόν κουκλόσπιτα
και τους κακούς τους γείτονες
φυλακισμένους κι άφαντους.
Ένα ευχάριστο ψυχρό
κι άσπιλο περίγραμμα τοπίου
μέσα στη διάφανη ομίχλη του Δεκέμβρη,
όπου τα σκυλίσια βήματα συντονισμένα
σ’ έναν ανάλαφρο, αβίαστο ρυθμό
κι ωστόσο αποκομμένα από μια σκόπιμη
θελημένη πορεία, δείχνουνε ν’ ανακτούν
την αρχέτυπη αρμονική τους πρόσδεση με το σώμα.
Κι αν τέτοιες εικόνες στοιχειακής ομορφιάς
σχετίζονται με κάποια παράδοξα κενά της σκέψης,
από τα λίγα που προμηθεύει στην ανάγκη
η στοργική μας αυτοσυντήρηση,
τότε ίσως υπάρχουν ελπίδες.
Στις στάσεις του μυαλού μας υπονοώ,
που κι η σκληρότερη ανάλωση ορμέμφυτης ζωής
κρίνεται ανίκανη να την εξαντλήσει.

Bασίλης Καραβίτης, Τα πρωινά ως εφαλτήριο ελπίδων, από τη συλλογή Το αγαθό σκοτάδι, Κέδρος 1997

Artwork: Yuval Yairi

Leave a comment

Posted by Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka on 03/01/2019 in Βασίλης Καραβίτης

Όσκαρ Ουάιλντ, Ο καλλιτέχνης

Ένα βράδυ, η ψυχή του πόθησε να αποδώσει την εικόνα της «Χαράς που κρατά για μια στιγμή». Και άρχισε να γυρνά όλο τον κόσμο για να βρει μπρούντζο. Γιατί μόνο σε μπρούντζο μπορούσε να την φανταστεί.
Αλλά ο μπρούντζος όλου του κόσμου είχε εξαφανιστεί, πουθενά στον κόσμο όλο δεν βρισκόταν μπρούντζος, παρά μόνο στο άγαλμα της «Λύπης που διαρκεί αιώνια».
Τώρα, το άγαλμα αυτό το είχε φτιάξει με τα ίδια του τα χέρια και το είχε τοποθετήσει στον τάφο του μοναδικού πλάσματος που είχε αγαπήσει στη ζωή του. Στον τάφο του νεκρού πλάσματος που είχε αγαπήσει περισσότερο από κάθε τι, είχε τοποθετήσει αυτό το άγαλμα καμωμένο από τον ίδιο, για να στέκει εκεί ως σύμβολο της ανθρώπινης αγάπης που δεν πεθαίνει ποτέ και της ανθρώπινης λύπης που διαρκεί αιώνια. Και στον κόσμο όλο δεν είχε απομείνει άλλος μπρούντζος παρά μόνο στο άγαλμα αυτό.
Και πήρε το άγαλμα που είχε ο ίδιος φτιάξει και το ΄ριξε σ’ ένα καμίνι και το παρέδωσε στις φλόγες.
Και από τον μπρούντζο του αγάλματος της «Λύπης που διαρκεί αιώνια» έφτιαξε το άγαλμα της «Χαράς που κρατά για μια στιγμή».

Όσκαρ Ουάιλντ: ΤΑ ΠΕΖΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Ο καλλιτέχνης, μτφρ.: Βάνια Σύρμου-Βεκρή, Οκτασέλιδο + του Μπιλιέτου τχ. 92/2018

Αrtwork:Jeane Myers

Leave a comment

Posted by Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka on 03/01/2019 in Όσκαρ Ουάιλντ, ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ-ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ (ξένη)

Βιρτζίνια Γουλφ, Στοιχειωμένο σπίτι

Όποια ώρα και να ξυπνούσες, έκλεινε και μια πόρτα. Πήγαιναν από δωμάτιο σε δωμάτιο, χέρι χέρι, σηκώνοντας εδώ, ανοίγοντας εκεί, να σιγουρευτούν-ένα ζευγάρι-φάντασμα.
«Εδώ το αφήσαμε», είπε εκείνη. Κι εκείνος πρόσθεσε: «Ω! Κι εδώ επίσης». «Βρίσκεται επάνω», μουρμούρισε εκείνη. «Και στον κήπο», ψιθύρισε αυτός.
«Ήσυχα!» είπαν. «Αλλιώς θα τους ξυπνήσουμε».
Μα δεν πείραζε που μας ξυπνήσατε. Ω όχι! «Το ψάχνουν· τραβούν την κουρτίνα», θα ‘λεγε κάποιος και θα συνέχιζε να διαβάζει μια δυο σελίδες. «Τώρα το βρήκαν», θα ‘λεγε κάποιος με σιγουριά, σταματώντας το μολύβι στο περιθώριο της σελίδας. Κι έπειτα, κουρασμένος απ’ το διάβασμα, θα σηκωνόταν και θα ‘βλεπε και μόνος του, όλο το σπίτι άδειο, οι πόρτες ορθάνοιχτες, μόνο οι φάσες που γουργουρίζουν με ευχαρίστηση, και ο θόρυβος της αλωνιστικής μηχανής να ακούγεται απ’ το αγρόκτημα. «Για ποιο λόγο μπήκα εδώ μέσα; Τι ήθελα να βρω;». Τα χέρια μου ήταν άδεια. «Μήπως τότε είναι επάνω;». Τα μήλα βρίσκονταν στη σοφίτα. Κι έτσι βρέθηκαν ξανά κάτω, ο κήπος γαλήνιος όπως πάντα, μόνο το βιβλίο είχε γλιστρήσει στο γρασίδι. […] «Εδώ κοιμηθήκαμε», λέει εκείνη. Κι εκείνος προσθέτει, «Αναρίθμητα φιλιά», «Ξυπνώντας το πρωί», «Ασήμι ανάμεσα στα δέντρα», «Το πάνω πάτωμα», «Στον κήπο», «Όταν ήρθε το καλοκαίρι», «Ο χιονιάς το χειμώνα». Οι πόρτες κλείνουν, χτυπώντας μαλακά όπως ο σφυγμός του σπιτιού μακριά στο βάθος.

Βιρτζίνια Γουλφ, Στοιχειωμένο σπίτι, μτφρ.: Βάνια Σύρμου-Βεκρή, Οκτασέλιδο + του Μπιλιέτου, τχ.93/2018

Photo:Jamie Heiden

Leave a comment

Posted by Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka on 03/01/2019 in Bιρτζίνια Γουλφ, ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ-ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ (ξένη)