Κάποιοι οδήγησαν έναν αθώο άνθρωπο μπροστά σε μια τοιχογραφία, θέλοντας έτσι να καλλιεργήσουν την ψυχή του. Έσπειραν και θέρισαν με τόση επιτυχία, που το αποτέλεσμα ήταν να γεμίσει μυρωδιές ο χώρος που ασκούσε τα καθήκοντά του.
Ο γέροντας ήταν λειτουργός μιας θρησκείας ελάχιστα διαδεδομένης. Κοροϊδεύαμε την έκπληξή του μπρος στην αναπαράσταση μίας ταφής: αναζητούσε κάτω από τη σινδόνη ένα ίχνος κίνησης που ανήκε δικαιωματικά στην ύλη. Έπειτα, μπροστά σε ένα σωρό από κόκαλα, άρχισε να θρηνεί. Δεν επρόκειτο για πρόσωπο αγαπητό που είχε απομείνει ημίγυμνο μες στο διάστημα των φαύλων. Δεν είχε θυμηθεί μια ύπαρξη που όμοια τώρα με πνεύμα ζωικό αρνιόταν φύλο και ήχο. Ήταν ο πόνος ενός ιερουργού που με αφέλεια αναρωτιόταν πώς θα εισέδυε στο φως. Η γνώση ξεστράτιζε μέσα από τόσα ερωτηματικά. Η λογική είχε διαπιστώσει «λάθος» κι απέρριπτε τον άθλιο άγιο. « Κόκαλα», είπε τραβώντας με από το χέρι.
Βερονίκη Δαλακούρα, Ιερό, από τη συλλογή Καρναβαλιστής, Εκδόσεις Κέδρος, 2011
Πίνακας: Henri Rousseau
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 
vequinox
27/02/2016 at 01:14
Reblogged this on vequinox.