Είναι της φύσης, το ζευγάρωμα, το όρθιο κήτος καταμεσής του δρόμου, η γραφή στα λασπόνερα της ηθικής. Είναι το όριο, το τμηματικό, το λευκό φως στο καντήλι της Παναγιάς, η χλωρή άνοιξη του πρόσφορου μέλους, είναι η ζήση ολάκερη. Είναι το γλυκό, το ξεχασμένο τουλούμι, το σακί με τα μάραθα στην άκρη της αποθήκης, η ξύλινη σκάλα η παλιά, τα σπασμένα παραθύρια που φωνάζουν το νεκρό, είναι τα αποτσίγαρα στις τέσσερις το πρωί που έκανε ο παππούς στο χαγιάτι. Είναι οι εαυτοί που γυροφέρνουν τη φλέβα σου, το φιλί το άσωτο πίσω απ’ τις βελανιδιές, είναι το μαχαίρωμα του ζώου πριν απ’ τη σφαγή, το κόκκινο κρασί της ένωσης, οι σταυροί του μαρτυρίου. Είναι το τμήμα προσαγωγών στη λεωφόρο, το δωδεκάχρονο παιδί με τα μαύρα, το απόγευμα του κάθε Φλεβάρη που φοράει νυχτικό. Η τρέλα του «έρχομαι», του «για σένα ανασαίνω», του «άρα ζω» και του «αντίπερα». Είναι όλα τα σκισμένα μεσοφόρια απ’ τα χέρια των ανέμων. Είναι οι βέρες που χτυπούν καστανιέτες σε δάχτυλα ποιητών. Είναι το σούρουπο που χύνεται στα πόδια μας.
Είμαστε εμείς.
Αγγελίνα Ρωμανού
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 
vequinox
10/01/2016 at 01:43
Reblogged this on vequinox.
argyris446
10/01/2016 at 05:40
Reblogged this on worldtraveller70.