.
Λουλούδια σαν παραιτημένα από το χρώμα τους μιμούνται σούρσιμο άνοιξης. Έξω η άλλοτε μελετηρή σελήνη τώρα έρμαιο τυφλών επιθυμιών αδειάζει το αργυρό της βλέμμα σε κάδους σκουπιδιών με τις αρπαγές των μαστών της διογκωμένες. Έτσι κι αλλιώς πρώτος εγώ θα ξεχαστώ μετά θα με ξεχάσουν οι άλλοι αφού και όλα να ενωθούν ο ενικός μια μέρα θα θριαμβεύσει. Στο ίδιο σημείο θα σημαδεύει πάντοτε η βροχή ανίκανη τον όγκο της να ορίσει τόσο αδέξια σαν μια πολλά υποσχόμενη σταγόνα.
*Το μηδέν αγνοεί την αρμονία του κύκλου και η καμπύλη του ανασύρεται απ’ το τίποτα χωρίς επίγνωση ενός κέντρου αδιατάρακτου να την ορίζει. σελ. 24
Κώστας Γ. Παπαγεωργίου, από τη συλλογή υΕγώ το μαύρο θα κρατάω έως θανάτου, σελ. 24, Κέδρος 2016
Πίνακας: Yana Movchan
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 