RSS

Daily Archives: 28/09/2021

Σοφία Πολίτου-Βερβέρη, Αμόλα

.

.

Στη θάλασσα κινάμε ξυπόλητο,

ξεπλένουμε το αλάτι με το λάστιχο της αυλής

και ζούμε τις πραγματικές ώρες της ζωής μας

(όλοι θα πεθάνουμε σε βαθιά προσχολική ηλικία)

ανεμίζοντας την τρύπια μας σημαία από σύμβολα

σαν βρακί αναγεννημένου παρθένου σώματος,

στο αμόλυντο και αχειραγώγητο μελτέμι.

.

Αμόλα ή θάνατος

.

Σοφία Πολίτου-Βερβέρη, Αμόλα, από την ποιητική συλλογή Λουτήρες, εκδόσεις Έναστρον, 2019

Πίνακας: Αlbert Marquet

 

Μαρία Καντ, λάμπα εδάφους

.

Ώρα τρίτη νυχτερινή. Επιμένει ο Κάφκα ο Φραντς.

Παραγγέλνει ένα φεγγάρι και το πίνει.

Γίνεται λάμπα εδάφους 27 ημερών

κι αμέσως αρχίζει να φθίνει,

Σκιάχτηκα, θα χλευάσει.

Τόσο πολύ αισιόδοξος.

Τόσο άπελπις.

Στο μπαρ ακούγονται κέρματα

Κι ένας διακόπτης που κλείνει.

Μαρία Καντ (Καντωνίδου),  λάμπα εδάφους, από τη συλλογή stanza, εκδόσεις Gutenberg 2021/ φωτογραφία και κείμενο

 

Βασίλης Λαλιώτης, Γαλάζια περίοδος

.

Τους λέω ανθρώπους της γαλάζιας περιόδου

γιατί είναι έξω από το ποίημα

και υποφέρουν καθημερινά και περισσότερο

απ’ όσο ισχυρίστηκε ποτέ του ποιητής

γι’ αυτό του κάνουν χάρη όταν δανείζονται τα λόγια του

να φτιάξουνε κάτι κοινό απ’ το αμίλητό τους.

Τρίτον από της αληθείας του πόνου είναι η ποίηση

τρίτον κι απ’ της αγάπης που δεν έχει αγαπήσει

και στάζει ο χρόνος σαν καυτό μολύβι πάνω της.

Αυτός που αγόραζε τα βότανά του από τον Δάντη

δεν έμαθε ποτέ ποιον κύκλο της Κολάσεως

χρηματοδότησε για να γραφτεί. Κι έπειτα θα πρέπει

και να πεις ευχαριστώ που η ζωή σε αξίωσε

να ζήσεις τα σκληρά αυτών που αγάπησες βιογραφίες

και όχι σαν τον δημοσιογράφο στα σκατά της μέρας

που ονειρεύεται να πάει με πληρωμένα έξοδα

σε μια γαλάζια παραλία για να διαβάσει, λέει, Προυστ.

Βασίλης Λαλιώτης, από τη συλλογή Γαλάζια περίοδος, Ενδυμίων 2021

Αrtwork: Daria Petrilli

 

Νιόβη Ιωάννου, Ακραία καιρικά φαινόμενα

.

μέσα απ’ το μεγάλο παράθυρο

γινόταν η θάλασσα

γλώσσα πλεούμενη

επί του τραύματος

η γειτονιά

κακοφόρμιζε

δεν υπήρχαν πια νέα

ασπρόρουχα μόνο

στα πόμολα

χρεώσεις αδύναμες

για τους ναυαγούς

και τους αγνοούμενους

κανείς δεν προλάβαινε να μιλήσει για θάνατο

γρήγορα άλλαζαν θέσεις

τα μυστικά των πραγμάτων

ίσως και να έπειθαν τελικά

τα αποκόμματα των εντόμων

στον γκρίζο τοίχο της αυλής

δεν υπήρχαν πια νέα

μοναχά ακραία καιρικά φανόμενα

που έρχονταν απ’ το βάθος του μεγάλου δωματίου

ξεφλουδίζοντας βίαια

του διαδρόμου τη μαύρη γραμμή

.

Νιόβη Ιωάννου, Ακραία καιρικά φαινόμενα, από την ποιητική συλλογή Στην πυρά, εκδόσεις Μανδραγόρας, 2021

Artwork: Jean Metzinger

 

Βασίλης Λαλιώτης, Γαλάζια περίοδος

.

Βγήκα ν’ αγαπήσω εκεί που είναι οι άλλοι

αυτοί που έχουν θέλω δικά τους και τα όχι

ακούγονται πυροβολισμοί μιας ηλικίας ανελέητης

κι έχανα έχανα όπως όλοι οι μελλοντικοί κερδισμένοι

Μα και στη μεγάλη άρνηση φύσαγε ένα αεράκι

που έφερνε άρωμα ανθών πορτοκαλιάς

εκείνου του κήπου που ήθελε στον κόσμο να υπάρξει

γιατί αυτός ήταν το δίκαιο και η μεγάλη εκδίκηση

η γαλάζια εκδίκηση όλων των κήπων

που αφήνει τις χαμένες γάτες των ερώτων

κρυφά σημεία κάποιων από τις γωνίες του

οι μικροί λάρητες που λατρεύει ο κηποφύλακας

κι αυτό ως τη μέρα που ήρθε εκείνη σκοτεινιάζοντας

με μια αγκαλιά από κλαριά ροδαμισμένα μες στα χέρια

κι έγιναν όλα των γυναικών τα ονόματα ασπρόμαυρα

με σχήματα πεσμένα από ψηλά προορισμένα

να πάρουν σάρκα και οστά και ηρεμία γαλάζιου

να φύγουν απ’ τη γλώσσα και τον άμμο στα γρανάζια της

να γίνουν ένα κάτω από το φως μάτια με μάτια…

Βασίλης Λαλιώτης, από τη συλλογή Γαλάζια περίοδος, Ενδυμίων 2021

Πίνακας: George Braque

 

Σοφία Πολίτου-Βερβέρη, Εαρινός αφηγητής

.

Στην Περσία οι αγριοαμυγδαλιές άνθισαν κιόλας,

και στην επαρχία της Κίνας διαβάζουν τους οιωνούς

κάτω από τα πρώτα άνθη της δαμασκηνιάς.

Τότε είναι που οι κατασκευαστές φεγγαριών

ταξιδεύουν από τη μια αυτοκρατορία στην άλλη,

εξηγώντας την τέχνη τους στους ονειροπαρμένους

μέσα από παραμύθια και ιστορίες.

.

Σοφία Πολίτου-Βερβέρη, Εαρινός αφηγητής, από την ποιητική συλλογή Λουτήρες, εκδόσεις Έναστρον, 2019

Πίνακας: Henri Lebasque

 

Tags:

Σταύρος Ζαφειρίου, Landvermesser

.

Σχολαστικὰ καταγράφοντας τὰ σημεῖα τ’ ἀδόμητα

χρόνων ἀρχαίων κι ἐποχῶν σημερινῶν,

σκουπιδότοπους, τόπους νεκρῶν

καὶ σκουριασμένου μετάλλου,

μέτρα σπαταλημένα στὴν ἀποσύνθεση,

ἔδαφος στέρεο σὲ τοῦτο τὸ στέρεο σύμπαν·

.

σὰν ἐπαγγελματίας μὲ μόνη του ἔπαρση

τὰ ἐπηρμένα σκέλη τοῦ ἀνθρώπινου λόγου

καὶ τὶς ἀκολουθίες τῶν ἀριθμῶν,

ἐπινοῶ καὶ ἀπαλλοτριώνω,

ζυγίζοντας μέσα στὴ χούφτα μου

τὴ συλλαβὴ καὶ τὴ λέξη, τὸ βραδὺ

τοῦ ἀνάπαιστου καὶ τὸ γοργὸ τοῦ ἰάμβου,

τὴν ἐλεήμονα πράξη τῆς ἀντιπαροχῆς.

.

Μὲ κέρδος ἐργολαβικὸ νὰ ζῶ ἀνάμεσά σας.

.

─ Νὰ χτίσουμε, νὰ χτίσουμε, μίλησε ἡ φωνή.

Ὑπάρχει χῶρος μὲς στὸν χῶρο ποὺ ὑπάρχει·

καὶ ὑπάρχει γνώση γιὰ νὰ ἐπενδυθεῖ

στὰ κοσμικὰ συμφέροντα τὸ λογικὸ καὶ τὸ ἔμψυχο τοῦ νοῦ.

Σχεδιάστε τὶς τομὲς καὶ τὶς κατόψεις,

σκιάστε τὶς ἀκάλυπτες πλευρές·

ὑπάρχουν τρόποι νὰ στεγάσουμε τὸ μάταιο

μέσα σὲ θέσφατα σχημάτων καὶ μορφῶν,

ἄσυλο νὰ προσφέρουμε στὸ μάταιο,

ἠχὼ στὴν ἴδια τὴ φωνή του στοὺς θαλάμους.

.

─ Νὰ χτίσουμε, νὰ χτίσουμε·

ὑπάρχει ἔρημος νὰ χτίζουμε διαρκῶς,

σώζοντας ἀπ’ τὴ σήψη τὰ φαινόμενα,

καὶ ἡ ἔρημος ποὺ ἤδη ἔχει χτιστεῖ

στοὺς πρόποδες καὶ στὰ πρανῆ τῶν πύργων.

.

Ἦταν ἀργὰ βράδυ σὰν ἔφτασε ὁ Κ στὸ χωριὸ ποὺ τὸ σκέπαζε βαθὺ χιόνι… Κι οὔτε ἕνα ἀδύναμο φωτάκι δὲν ἔδειχνε πὼς κάπου ὑπῆρχε ὁ μεγάλος Πύργος.

.

Πάλι λοιπὸν ὁ κύριος χωρομέτρης!

Ἕνας κοινὸς ἀπατεὼν ποὺ τάχα ἔχει κληθεῖ

γιὰ νὰ χωρομετρήσει τὸ ἀπροσμέτρητο,

αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουν θεία χάρη

χωρὶς ποτὲ νά ’χει ἀποκαλυφθεῖ

ἡ ἐνοχὴ ποὺ κρύβει τ’ ὄνομά της.

.

Χωρὶς ποτὲ κανένας νὰ μοῦ πεῖ

στ’ ἀλήθεια χωρομέτρης τί σημαίνει.

.

Σταύρος Ζαφειρίου, Landvermesser, από τη συλλογή Χωρικά, εκδόσεις Νεφέλη, 2007

Πίνακας: Jan Sluijters

 

Σταύρος Ζαφειρίου, Ἐπιτέλους τὰ σύνορα

.

.

Καὶ οἱ φυλὲς σκορπίστηκαν κατὰ τὴν τάξη τῶν ἄστρων

καὶ τὴ φιλάνθρωπη ροὴ τῶν ποταμῶν:

τοῦ Φισῶν, ποὺ ἡ λάσπη του γεννᾶ τὸ χρυσάφι,

καὶ τοῦ Εὐφράτη καὶ τοῦ Τίγρη καὶ τοῦ Αἰθίοπα·

κάθε μιὰ ἐκπληρώνοντας τὴ δικιά της εὐθεία,

τὰ δικά της σημεῖα ποὺ ἑρμηνεύουν τ’ ἀγγέλματα·

.

τοὺς καιροὺς τοῦ ἐνιαυτοῦ μὲ τὸ ἀλεύρι τὸ ἄζυμο,

τὸ αἷμα τὸ ἀκοίμητο μετὰ τὴ λατρεία,

τὸ μύρο τοῦ χρίσματος, τὸ μαλλί, τὸ ἀσήμι,

τὸν θερισμὸ καὶ τὴ συγκομιδή.

.

Μέρες παλιές, σπίτια παλιὰ ὅπου γεννήθηκα,

ταβάνια χαμηλὰ ὅλες τὶς ὧρες,

ἁφὴ τοῦ ἄχυρου, ὀσμὴ τοῦ χορταριοῦ,

ἀνάμεσα σὲ ἀθήλαστους μαστοὺς γεύση τοῦ ἱδρώτα.

.

Νύχτες ποὺ ἡ πάχνη ξάφνιαζε τὰ γερασμένα μέλη,

τὰ μάτια ὅμως γύρευαν λίγο ἀκόμη φῶς,

νὰ μὴ λαθεύει πιὰ ἡ εὐλογία

καὶ βιαστικὰ χαρίζει τὴ δροσιὰ τῶν οὐρανῶν

–ἢ τὸ πλῆθος τῆς γῆς σὲ κρασὶ καὶ σὲ λάδι–

στὸ λεῖον τοῦ δόλου ἀντὶ στὸ δασύ.

Μὲ τὶς σκιὲς ἀθόρυβα νὰ λύνουν τὰ μαλλιά τους,

ἀθόρυβα νὰ ξεγλιστροῦν ἀπ’ τὸ ἀσελγὲς τῆς μνήμης

·

πάντα μιὰ πράξη πέρα ἀπ’ τὴν αὐλαία,

πάντα ἕνα βῆμα ἔξω ἀπ’ τὴ σκηνή,

χωρὶς ποτὲ νὰ γίνουν παρουσία,

δίχως τὴ δύναμη ν’ ἀντέξουν τὴ μορφή.

.

Παίζοντας μὲ τὴν πλάτη στὸ κοινό,

ὥστε νὰ μένει χῶρος μεταξύ τους

γιὰ ν’ ἀποφεύγουν τὴ συνενοχή,

τὴν ἀγωνία ἐκείνης τῆς στιγμῆς

.

ποὺ ὁ ρόλος γίνεται ὑπόσταση κι αἰτία·

ποὺ ἀκούγονται οἱ σάλπιγγες καὶ οἱ ἀλαλαγμοὶ

καὶ ἡ βία τῶν γλωσσῶν καὶ οἱ διαθῆκες·

ποὺ φανερώνονται, ὡς ἀπὸ μηχανῆς,

τοῦ ἥλιου τὸ ἄδυτο,

οἱ παρελάσεις τῶν στρατιῶν γύρω ἀπ’ τὰ τείχη,

οἱ ἀνηλεεῖς χειρονομίες τῶν θεῶν.

Ἡ τόση ἔπαρση, ἡ τόση ὑποταγή,

τὰ τόσα σύνορα.

.

Σταύρος Ζαφειρίου, Ἐπιτέλους τὰ σύνορα, από την ποιητική συλλογή Χωρικά, εκδόσεις Νεφέλη, 2007

Πίνακας: Duy-Huynh