RSS

Daily Archives: 16/10/2016

Πελαγία Φυτοπούλου, Ε

16 Oct

.
ο κόσμος μας δεν υπάρχει
ούτε εμείς είμαστε άνθρωποι
ψάρια είμαστε
οργώνουμε ένα κομμάτι γαλάζιο
ο ουρανός μάς ταΐζει ακρωτηριασμένα πόδια
βιάζεται να μεγαλώσει
η πολιτεία ορθοπόδησε
κοκκίνισε επαίνους
σύντομα όμως θα μας ζητήσουν
τα πόδια πίσω
και η πολιτεία θα πέσει
σαν αδούλευτη αστραπή
πάνω στα γραφούμενά μας
η ποίηση θα συρθεί
σαν φίδι που δεν του δόθηκε
η δέουσα προσοχή
και τότε θα βγάλει χέρια
και τα χέρια όταν θέλουν
χτυπάνε στην καρδιά

Πελαγία Φυτοπούλου, Ε, από τη συλλογή Κούκος, Θράκα 2016

Artwork: David Fox

.

 

 
Leave a comment

Posted by on 16/10/2016 in ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ-ΠΟΙΗΣΗ (ελληνική), Πελαγία Φυτοπούλου

 

Θέμης Λιβεριάδης, Ταυτότητα

16 Oct

.

Πες μου το όνομα
Ποια είσαι
Δε θυμάμαι
Ιφιγένεια
Λέγαν Εκείνη
Πέθανε τυφλή στον πόλεμο
Δε θέλησε να δει τους νικητές

Θέμης Λιβεριάδης, Ταυτότητα, από τη συλλογή Η ελευθερία πλαγιάζει σε μαύρο γραφείο, Εκδόσεις Αρμός 2009

Πίνακας: Rodica Toth

 

 
Leave a comment

Posted by on 16/10/2016 in Θέμης Λιβεριάδης, ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ-ΠΟΙΗΣΗ (ελληνική)

 

Γιώργος Βέης, Υπέρ των αποδήμων

16 Oct

gurbuz-dogan-eksioglu-%e3%82%ab%e3%82%a4-7


Ας κάνουμε το παν να ξεμπερδέψουμε
εγκαίρως όλες τις κλωστές
τις σκευωρίες του χαμένου χρόνου
να ξεπλύνουμε καλά καλά
το παρόν από τα σκουπίδια της σκέψης

έξω φυσάει δυνατά Οδύσσεια

κι έχουμε πιει τόσο πολύ
κι έχουμε πει τόσα πολλά για τον άνεμο
που φέρνει έλεος και στοργή
παντού μέσα στα ερείπια αυτού του κόσμου
ίσως τώρα να μας πάρει μαζί του
χωρίς επιστροφή χωρίς αστέρια


μόνο όχι άλλο εδώ
μόνο όχι άλλο εδώ


Γιώργος Βέης, Υπέρ των αποδήμων από τη συλλογή Μετάξι στον κήπο, Εκδόσεις ύψιλον, 2010

Artwork: Gurbuz Dogan Eksioglu

.

 

 
Leave a comment

Posted by on 16/10/2016 in Γιώργος Βέης, ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ-ΠΟΙΗΣΗ (ελληνική)

 

Iσμήνη Γεωργίου Λιόση, Ο τοίχος

16 Oct

να σηκώνεται κάποτε, να κάθεται στην πάνινη πολυθρόνα. που την περιβάλλει και την καλοδέχεται, παρότι άψυχη με ξύλινα, αγκυλωμένα χεράκια. – πώς, γυμνή από μέσα, με μία ελαφριά καμιζόλα του ιδρύματος, ενώ το στήθος έχει αποδεκτεί την κατιούσα κατεύθυνση του, δεν αποδέχεται εσώρουχα και σανδάλια. – πώς, τα παραμορφωμένα δάκτυλα, στα ακόμη καλλίγραμμα πόδια, αγγίζουν την δρόσο του ραγισμένου δαπέδου, σαν να ακροπατούν πάνω σε ευχάριστο κρύσταλλο. – πως, είναι μεγάλο, κοπιαστικό το ταξείδι απ’ το ένα δωμάτιο στο άλλο, και, από μία γνωριμία στην ύστερη. να λέει.
να αναβάλλει διαδρομές συγχρωτισμών. – πώς, καθιστή, με διπλωμένα τα χέρια, σαν να εναγκαλίζεται τον εαυτό της, κινείται εμπρός πίσω, λες και είναι ο χονδρός βραχίονας ενός προσωπικού εκκρεμούς, εμπρός πίσω, κρούοντας τις ώρες άχρονες, άφωνες. – πώς, είναι που γυρνάει στα νηπιακά της χρόνια και, γλυκά νανουρίζεται με το λίκνισμα, αποφαίνεται ο θεραπευτής. να λέει. και ο τοίχος να ακούει. (απόσπασμα)

Artwork: Stanislav Groz

.

 
Leave a comment

Posted by on 16/10/2016 in Iσμήνη Γεωργίου Λιόση, ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ-ΠΟΙΗΣΗ (ελληνική)