Daily Archives: 19/04/2016
Μαρία Ρήγα-Πανουτσοπούλου, Γλυκόμηλο, ξινόμηλο
Γλυκόμηλο, ξινόμηλο
Χείλη δαγκώνει λιόφεγγο
Μύγδαλο, πικραμύγδαλο
Μαρία Πετρίτση, Μια ερωτική ιστορία
[…] Θα συναντηθούμε ένα απόγευμα του Ιουνίου στο σταθμό του Βελεστίνου, στην αποβάθρα Β. Θα είμαι είκοσι τριών χρονών, με ξανθά μαλλιά, και θα με λένε Λένα. Θα φοράω καινούρια εσώρουχα κι ελαφρύ μαύρο φουστάνι με λευκά πουά, μικρά σαν φακές, πολύ σεμνό, που καθώς θα φυσάει θα αφήνει ίσα να μου φαίνονται τα γόνατα. Στα πόδια μαύρα παπούτσια εφηβικά, χωρίς τακούνι. Στο χέρι δαχτυλίδι κληρονομικό. Θα ψάχνω κάποιον που θα μοιάζει με μια παλιά φωτογραφία, που θα τον αγαπώ με πάθος και θα μυρίζει πάντα όμορφα, και θα αρνούμαι να ανοίξω συζήτηση με τους τραχείς συνεπιβάτες για την Αθήνα, που θα περιμένουν πιο κει και θα με ρωτάνε από πού έρχομαι και τι ώρα είναι. Μόλις έρθει ο άντρας της φωτογραφίας θα πιαστούμε αλά μπρατσέτα, πολύ αξιοπρεπώς, και θα καθίσουμε δίπλα δίπλα στο τρένο με τα φθαρμένα καφετιά πλαστικά καθίσματα που πάνω τους θα έχουν συμβεί ιστορίες παλιότερες από τη δική μας, καμιά τους όμως τόσο οριστική. […]
Photo: Martin Waldbauer
Χρήστος Κατρούτσος, Η μοναξιά μου έλος
Και πού και πού ένας ερωδιός
Την επισκέπτεται για να τραφεί
Από τα λίγα ψάρια που απομείνανε.
Η μοναξιά παχύρευστη
Και έτσι, τα ψάρια έχουνε σχήμα κυβικό
Δεν κολυμπούν συχνά
Δεν τους χρειάζεται ουρά να έχουν καν.
Τους κύβους αλιεύω
Και χτίζω έναν τοίχο
Μη γίνεται η μοναξιά περίβλεπτη
Και μείνω έν΄ απροστάτευτο σε άνεμο καλάμι.
Με κάθε μαεστρία το ωμέγα μου αλφάδιαζα
Αφού του οικοδόμου ήμουν ο ανέστιος γιος
Μα, ευτυχώς, τα ψάρια που ήταν λιγοστά
Αφήνοντας στον τοίχο ένα κενό
Σαν να του κρέμασα παράθυρο.
Πίνακας: Sergey Ivchenko
Bαγγέλης Ραπτόπουλος, Λεσβία
Η Βιβή είναι. Η Μελίνα όχι, τουλάχιστον ακόμα. Θα μπορούσες να πεις, όχι τόσο, και πάλι μέσα θα ήσουν. Ίσως και ακόμα πιο μέσα. Η Μελίνα νιώθει έτσι μόνο όταν είναι με τη Βιβή, ενώ η τελευταία μάλλον νιώθει έτσι πάντα, ή πολύ πιο συχνά εν πάση περιπτώσει. Ναι, η Βιβή τής το έχει εξομολογηθεί ότι έχει στο παρελθόν νιώσει έτσι και γι’ άλλες κοπέλες και γυναίκες. Σχεδόν μόνο έτσι. Η Βιβή έχει αυτό το περίεργο, πώς να το πεις; Ερμαφρόδιτο; Υβριδικό, προτιμάει να το αποκαλεί από μέσα της η Μελίνα.
Κατ’ αρχάς, εδώ και περίπου δύο χρόνια, είναι συμφοιτήτριες στην Αγγλική Φιλολογία στην Αθήνα. Και μπορεί να έκαναν καλή παρέα σχεδόν εξαρχής, το τελευταίο εξάμηνο όμως έγιναν αυτοκόλλητες. Τώρα πια η Βιβή καλύπτει μια αχανή έκταση στη ζωή της Μελίνας. Η Βιβή είναι το κυρίως πιάτο όχι απλώς της φοιτητικής, αλλά και της υπόλοιπης ζωής της, και μόνο κάτι ψίχουλα περισσεύουν για τη σχολή και για τους γονείς ή τον αδελφό της.
Η Βιβή είναι το παν για τη Μελίνα ώρες ώρες. Τις πιο πολλές, εδώ που τα λέμε. Τρομερή ανάσα ζωής, απόλυτη φιλία, αδελφή ψυχή, ώμος για ν’ ακουμπήσεις, σάρκα για να ποθήσεις. Είναι κάτι σαν γκόμενος, αλλά όχι μόνο, όχι απλώς, είναι κάτι κατά πολύ μεγαλύτερο. Γιατί η ερωτική ένωση με μια εκπρόσωπο του φύλου σου δεν είναι ένα απλό άθροισμα αρσενικού-θηλυκού. Δεν ισχυροποιεί μόνο τη θηλυκή πλευρά μέσα σου, αλλά και την πολλαπλασιάζει.
Bαγγέλης Ραπτόπουλος, Λεσβία, Εκδόσεις Κέδρος, 2016
Πίνακας: Naomi Okubo
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 