RSS

Daily Archives: 11/02/2014

Iφιγένεια Σιαφάκα, Το πλεκτό και άλλες πλεκτάνες, Εκδόσεις Ars Poetica

11 Feb

Ιφιγένεια Σιαφάκα, Το πλεκτό και άλλες πλεκτάνες, Εκδόσεις Ars Poetica

.

Mόλις κυκλοφόρησε              

             

Πώς το σφύριγμα ενός τρένου επιδρά σε μία σούπα; Tι σχέση μπορεί να έχει το ψεγάδι ενός σερβίτσιου με την επιλογή ενός παλτού; Πώς η παρασκευή της μαρμελάδας τριαντάφυλλου ενώνει ερωτικά δυο άντρες;  Με ποιον τρόπο το σώμα απαντά στη μνήμη και πώς η μνήμη καταγράφεται στο σώμα; Είναι ικανό ένα γράμμα να στηρίξει μιαν ολόκληρη ζωή; Tι επιδιώκει ο κ. Μπιφ περιφερόμενος με μια τρύπια καρέκλα που μόλις κληρονόμησε; Ποια είναι η νέα μέθοδος Πλεκτού της γηραιάς αράχνης αυτοκράτειρας, ποια πλεκτάνη κρύβεται στους νέους τρόπους διακυβέρνησης της Αυτοκρατορίας του Πλεκτού και πώς θα αντιδράσουνε τα ζώα;

Αυτά και πολλά ακόμη ερωτήματα αναζητούν απάντηση σε 27 «αφηγήματα ανάδρομων πλέξεων».  Κοινός άξονας των ιστοριών είναι οι ανάδρομες κινήσεις της σκέψης των ηρώων: αν και δρουν σε διαφορετικές σελίδες μυθοπλασίας —ρεαλιστικές, υπερρεαλιστικές, σε αυτές του παραμυθιού ή του εσωτερικού μονολόγου, στον κόσμο του μαγικού ρεαλισμού ή στο  χώρο που το επέκεινα της ποιητικής προσέγγισης επιφυλάσσει—, όλοι οι ήρωες προσεγγίζονται ως θύματα και θύτες ταυτόχρονα μίας «πλεκτάνης».

Άλλοτε κινούνται κατακερματισμένοι στο χωρόχρονο, άλλοτε συμβολοποιούν την πτώση τους, ενεργώντας εν αγνοία τους, κι άλλοτε, σε μία ύστατη προσπάθεια αυτοσυνειδησίας, έντρομοι ανακαλύπτουν. Η γλώσσα τους παρακολουθεί στενά, ανάδρομα και με διαφορετικό επίσης τρόπο, για να τους προσδιορίσει ως φορείς ενός μοναδικού και ιδιαίτερου κάθε φορά λόγου, ο οποίος επιχειρεί να τους ακούσει, να τους κατανοήσει, να τους αποκρυπτογραφήσει και να τους καταγράψει εντέλει με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια.

 
Leave a comment

Posted by on 11/02/2014 in ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ, ΕΝΥΠΝΙΑ ΨΙΧΙΩΝ/ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΣΙΑΦΑΚΑ: TO ΠΛΕΚΤΟ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΠΛΕΚΤΑΝΕΣ, 2014

 

Θωμάς Παπαστεργίου, Μαρία η Αιγυπτία

11 Feb

Kansuke Yamamoto, 8

Με λεν Μαρία
και μένω σ’ ένα υγρό δωμάτιο στο κέντρο του Καΐρου.
 
Είμαι όμορφη, πολύ όμορφη, αν και κανένας δεν το βλέπει αυτό.
Εγώ όμως το βλέπω κάθε πρωί που χτενίζομαι μπροστά στον καθρέφτη:
Τα μαύρα μαλλιά πέφτουνε μπουκλωτά πάνω στους εβένινους ώμους μου
τα στήθη στητά σαν δυο μικρά μήλα στέκονται περήφανα σημάδια του προορισμού
τα χείλη μου καβουρδισμένα αμύγδαλα λάμπουν στις πρωινές αχτίδες
και κάτω απ’ τον αφαλό, ανάμεσα στα πόδια, ένα γλυκό δαμάσκηνο, δύο γλυκοί χουρμάδες.
Είμαι όμορφη, πολύ όμορφη, αν και κανένας δεν το βλέπει αυτό.
.
.
Kansuke Yamamoto, 8
.
.
Περνούν και προσπερνούν οι άνθρωποι γύρω μου.
Στέκονται για λίγο, με κοιτούν, χαμογελάν μ’ ένα βλέμμα αλλόκοτο
κι ύστερα περνώντας από δίπλα μου με σκουντάν στον ώμο, σαν από λάθος ή αδεξιότητα.
Μερικοί καμώνονται πως με ξέρουν κιόλας.
Σταματούν, μου δίνουν το χέρι, ρωτάν για την υγεία, τη διάθεσή μου, το πώς θα περάσω το απόγευμα
και μετά χαιρετούν χωρίς να σηκώσουν το βλέμμα και φεύγουν προς τα πίσω σαν κυνηγημένοι.
Είναι και μερικοί που τους γνωρίζω καλά.
Όταν τους συναντάω φοράνε πάντα μαύρα γυαλιά, καπέλο κι ένα σακάκι κουμπωμένο σφιχτά από μπροστά με το περίστροφο να φουσκώνει στην μέσα τσέπη.
Τους κοιτάω κατευθείαν στα μάτια. Κι αυτοί στέκουν ακίνητοι, σαν ατάραχοι λες.
Στην αρχή κάνουν πως δεν με γνωρίζουν. Κι όμως με γνωρίζουν καλά.
Είναι αυτοί που με διακόρεψαν και που ύστερα με γνώρισαν στους φίλους τους και στους φίλους των φίλων τους και βγάζαν λεφτά απ’ το κορμί μου.
Κι εγώ τους κοιτάζω κατάματα
κι αυτοί μη έχοντας τίποτ’ άλλο να κάνουν, με το κεφάλι πάντα ψηλά,
περνάνε δίπλα μου ξυστά και στρίβουν στη γωνία,
βαδίζοντας αργά αρχοντικά σαν να μην πέρασε ημέρα καμία
από κείνη την πρώτη τη φορά.
 
Με λεν Μαρία
και μένω σ’ ένα υγρό δωμάτιο στο κέντρο του Καΐρου.
 
Φωτό: Kansuke Yamamoto
.
.

 

 

 
Leave a comment

Posted by on 11/02/2014 in Θωμάς Παπαστεργίου

 

Αθανάσιος Κριτσινιώτης, Καντο των νυχτερίδων 2

11 Feb

.

Υπογειο, αερας πηγμενος και βρωμικος
στους τοιχους σωληνες αποχετευσεων σταζουν ουρα
ενα μαυρο πλασμα στροβιλιζεται
στους ηχους δαιμονισμενης μουσικης
–ο Καλιμπαν–
Ηρθε με σαπιοκαραβο μια νυχτα που τα τελωνια
ειχαν ξαμολυθει στο Αιγαιο
Η μοναδικη του θεραπεια, ενα τρυφερο ασπρο κορμι
Ευλογησε τον, Σεβασμιωτατε,
δεν θα ελεγε οχι ακομη και σε σενα!
«Tον κυριο με τα μακρια μαυρα ρουχα
  με βλεπει παραξενα… »
«Bρωμο-Καλιμπαν, τολμησες να ριξεις τα μουτρα σου επανω μου;»
 
Μια μουγγη ομιχλη σκεπαζει τα παντα
Ματια σαν αναμμένα καρβουνα
λαμπυριζουν στο σκοταδι
εξαθλιωμενες σκυλες προβαλλουν τα ανυπαρκτα καλλη τους
(πως να φιλησεις τη σταχτη;)
 
Και ομως η υπεροχη Λαις
προσεφερε ακουραστα τις υπηρεσιες της
ως τα 70  της χρονια!
 
Ω  ΠΟΙΚΙΛΟΘΡΟΝ ΑΦΡΟΔΙΤΑ,
 
άλλους τους ευνοεις και αλλους τους καταδικαζεις –
οπως την κυρια Ευγενια
που ηταν παντρεμενη επι 30 χρονια μ’ ενα μεθυσο τερας
και αναζητουσε λιγη τρυφεροτητα
στους νεαρους ναυτες του λιμανιου
(δεν ειναι σιγουρο οτι την ευρισκε παντοτε)
Γιατι οι σκυλες του δρομου
της εκλεβαν τα ναυτακια…
 
Ω σκυλες με βαμμενο και ομως σκοτεινο προσωπο,
σας χρησιμοποιουν ως πεοδοχεια
Και σεις, πολυ φυσικα, εχετε κανει τοπικη αναισθησια
Ανασκελα με ορθανοιχτα ματια κοιτατε το ταβανι
πως θα περασετε αλλη μια νυχτα αυπνες
με αγροικους απο πανω σας
Η ψυχη σας γεματη τρυπες, οπως και τα χερια σας…
 
Ομως οχι, δεν συμφωνω με τον Κοϊντιλιανό
Η ποιηση που σεβεται τον εαυτο της
δεν εχει σκοπο in commovendi miseratione
να προκαλει οικτο
Ας προκαλει οργη, παθος, απορια, ερωτα, τρελλη χαρα
αλλα οχι οικτο
.
.

Πίνακας: David Silva  

.

.

 
Leave a comment

Posted by on 11/02/2014 in Αθανάσιος Κριτσινιώτης, ΦΙΛΟΙ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ - ΓΡΑΦΕΣ