http://www.youtube.com/watch?v=A1yJMeEXo48&feature=g-vrec
Tag Archives: Ελληνική ποίηση
Image
Ένας άνεμος φυσά, ανηλεής
έρχεται από τα κατακάθια έρχεται από τις κορυφές
Έκτωρ Πανταζής, Το μεγάλο κακό
.
Ένας άνεμος φυσά, ανηλεής
ξυρίζει τα πάντα
Ένας κακός άνεμος φυσά γκρεμίζει τα πάντα
Ένας μεγάλος κακός άνεμος φυσά μέχρι βαθιά στον ωκεανό
έρχεται από τον ουρανό έρχεται από βαθιά
έρχεται από τα κατακάθια έρχεται από τις κορυφές
μαύρος κακός καταλύτης κοσμοχαλαστής
ιδρυμένος από πάθη απληστία μοχθηρότητα
σκοτεινιάζουν οι προοπτικές εκτραχύνονται οι τρόποι
κατάπτωση κυριεύει κάθε πτυχή της καθημερινότητας
βία ακολασία έρεβος
Όλη η χώρα παραδομένη πατόκορφα στο έκνομο
Διαμαρτύρομαι για το έγκλημα τον μεγάλο κακό μαύρο άνεμο
Αυλακωμένο το μέτωπο χέρι δε βρίσκεται να ελαφρύνει τον εφιάλτη
Ξεριζώθηκε κάθε νόημα από ουρανό και από γη
ελάχιστος από το χρόνο ορίζεται
το παν παραδίνεται στα σκυλιά της φρίκης.
Image
Γιώργης Γιατρομανωλάκης, Αίλιος Αριστείδης, 117-181 μ.Χ. Επάγγελμα: Oνειρευόμενος
. .
Απόψε θα έχω τον Αίλιο Αριστείδη αγκαλιά
Απόψε είμαι ένας διαλυμένος συγγραφέας
Απόψε θα μου έρχονται χάρτινα φιλιά
Και θα ονειρεύομαι τα χείλη μιας ωραίας.
.
Image
Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου, Πολεμικές αλληγορίες
.
Θα ήθελα να σηκώσω το μέτωπο
όπως σηκώνει η θέρμη τη θάλασσα
και παντιέρες υδρατμών μοσκοβολώντας
αλατίζουνε τα κεφάλια των βράχων.
Σαν μια σύναξη γερόντων
εκείνοι συγκατανεύουν βλοσυρά.
Και παίρνεται η μεγάλη απόφαση.
Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου, Πολεμικές αλληγορίες (20, απόσπασμα)
Πίνακας: D. Colibarov
Image
Γιάννης Στίγκας, Έντγκαρ Άλαν Πόε (απόσπασμα)
.
Έτσι όπως γυάλιζε το όνειρο
Του ’ρθε μια δίψα δίμετρη
«Τι θέλω τα παπούτσια μου» ξεφώνισε
«Ώρα να πάω ξυπόλητος»
βγήκε στη νύχτα και της φώναζε:
o έρωτας
o θάνατος
ποιανού είμαι ο παραπόταμος;
κι ας το ’ξερε
κι ας το ’ξερε
ὀτι γυαλάδες σαν αυτές
μονάχα τα ξυράφια.
Γιάννης Στίγκας, από τη συλλογή Ισόπαλο Τραύμα, απόσπασμα από το ποίημα Έντγκαρ Άλαν Πόε
Φωτό: Serena Porino
Image
Γιάννης Ρίτσος, Η σονάτα του σεληνόφωτος (απόσπασμα)
.
Tούτο το σπίτι, παρ’ όλους τους νεκρούς του, δεν εννοεί να πεθάνει.
επιμένει να ζει με τους νεκρούς του
να ζει απ’ τους νεκρούς του
να ζει απ’ τη βεβαιότητα του θανάτου του
και να νοικοκυρεύει ακόμη τους νεκρούς του σ’ ετοιμόρροπα κρεββάτια
και ράφια.
Άφησέ με νά ’ρθω μαζί σου.
Image
Τόλης Νικηφόρου, «Το μυστικό αλφάβητο»
Έρωτας, 2
χάθηκε η πόλη μες στα φώτα της κι έπλεε μόνη η βάρκα στ’
ανοιχτά. χαμογελούσε εκείνη με το πιο βαθύ της θάλασσας.
άρχισε τότε η νύχτα να προφέρει λέξεις μυστικές, ηδονικές,
άρχισε να χιονίζει ο ουρανός κόκκινα και γαλάζια ξέφτια
στα μαλλιά της. έμεινε εκείνος θαμπωμένος και η στιγμή
Ανάμεσά τους κάπου εκστατική για πάντα.
Τόλης Νικηφόρου, «Tο μυστικό αλφάβητο», Έρωτας, 2, Eκδόσεις Μανδραγόρας, 2010
Πίνακας: Gabriel Bonmati
——————————————————–
Image
Nτίνος Χριστιανόπουλος
Μην καταργείτε
την υπογεγραμμένη
ιδίως κάτω
από το ωμέγα
είναι κρίμα να εκλείψει
η πιο μικρή ασέλγεια
του αλφαβήτου μας
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Φωτό: Jan Saudec
———————————————————–
Image
Στροβιλίστηκαν και πύρωσαν στον έρωτα.
Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Λατινικά ποιήματα
.
Στροβιλίστηκαν και πύρωσαν στον έρωτα.
Ναρκωμένη ακόμη απ’ τα φιλιά του
νόμισε πως έβρεχε έξω, αλλά εκείνος την πρόλαβε:
«Δεν είναι βροχή παρά οι κρότοι απ’ τα ξερόκλαδα
που καίει ο κηπουρός στον κήπο».
Ντύθηκαν, και αφού της έβαλε κάτι να πιεί,
άνοιξε και της διάβασε ποίηση του Οράτιου
απ’ το πρωτότυπο.
Της διάβασε γαμήλιους ύμνους.
Ιδιόρρυθμοι λαρυγγισμοί και φθόγγοι
και χυμώδεις λέξεις των λατινικών.
Μετά τον έρωτα τελείωσαν με στίχους.
Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Από τη συλλογή «Θείο κορμί», εκδ. Διαγωνίου
Image
Τάσος Λειβαδίτης, Απόσπασμα από τη συλλογή 25η ραψωδία της Οδύσσειας
.
“Διογενὲς Λαερτιάδη, πολυμήχαν᾿ Ὀδυσσεῦ,
ἴσχεο, παῦε δὲ νεῖκος ὁμοιί̈ου πολέμοιο,
μή πως τοι Κρονίδης κεχολώσεται εὐρύοπα Ζεύς”
ὣς φάτ᾿ Ἀθηναίη, ὁ δ᾿ ἐπείθετο, χαῖρε δὲ θυμῷ.
ὅρκια δ᾿ αὖ κατόπισθε μετ᾿ ἀμφοτέροισιν ἔθηκεν
Παλλὰς Ἀθηναίη, κούρη Διὸς αἰγιόχοιο,
Μέντορι εἰδομένη ἠμὲν δέμας ἠδὲ καὶ αὐδήν.
Ομήρου Οδύσσεια, ω
Αηδίες — ο χρόνος έγινε για να κυλάει,
οι έρωτες για να τελειώνουν,
η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο
κι εγώ για να διασχίζω το Άπειρο με το μεγάλο διασκελισμό ενός μαθηματικού υπολογισμού,
μονάχα όποιος τα διψάει όλα
μπορεί να με προφτάσει,
ό,τι ζήσαμε
χάνεται,
γκρεμίζεται μέσα στο σάπιο οισοφάγο του χρόνου
και μόνο καμιά φορά,
τις νύχτες,
θλιβερό γερασμένο μηρυκαστικό τ’ αναμασάει η ξεδοντιασμένη μνήμη,
όσα δε ζήσαμε
αυτά μας ανήκουν.
Τάσος Λειβαδίτης, απόσπασμα από τη συλλογή 25η ραψωδία της Οδύσσειας, Τόμος 1 της τρίτομης έκδοσης του Κέδρου, σελίδα 348
Φωτό: Jiri Jenicek
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 