.
Tag Archives: Ελληνική ποίηση
Image
Κική Δημουλά, Γράψε λάθος
.
.
Δεν φτάνει που ήσουν ερχομός θερμοκηπίων
ενόχλησες και την ορθογραφία μου.
Κατ’ επανάληψη λες, μ’ έπιασες να γράφω
συνδιάζω αντί συνδυάζω που σημαίνει
συν-δύο, βάζω το ένα δίπλα στο άλλο
τα δυο μαζί ενώνω – το ζω το αφήνουμε έξω
για μετά, αν πετύχει ο συνδυασμός.
Δεν είναι λάθος φίλε μου.
Είναι μια πρόωρη ανάπτυξη αδυναμίας.
Δείξε μου εσύ ένα ύψιλον
που τα κατάφερε ποτέ σωστά να μας ενώσει.
Συνδυασμοί πολλοί αλλά πόσοι γνώρισαν
τη ρηματική τού ζω απεραντοσύνη.
Απ’ τη σκοπιά τού καθενός η ορθογραφία.
Πάρε παράδειγμα
τί κινητά που γράφεται το ψέμα:
όταν εσύ το εξακοντίζεις προς τον άλλον
σωστά το γράφεις μέσα σου, θαρραλέα.
Όμως όταν εσύ το δέχεσαι κατάστηθα
τότε το γράφεις ψαίμα.
Ρωτάς από πού ως πού
γράφω τη συμπόνοια με όμικρον γιώτα.
Ποιος ξέρει θα με παρέσυρε η άπνοια
ο ανοίκειος το ποίημα η οίηση
το κοιμητήριο η οικουμένη το οικτρόν
και η αοιδός επιθυμία
απ’ την αρχή να ξαναγραφόταν ο κόσμος.
Εξάλλου σου θυμίζω η συμπόνια
πρωτογράφτηκε λάθος από το Θεό.
Κική Δημουλά, Χαίρε Ποτέ, Ποιήματα, σελ. 394, Εκδόσεις Ίκαρος, 1998
Φωτογραφία: Peter Kemp
Image
Γιώργης Γιατρομανωλάκης, Ελίνας κλέος
.
Κι εσύ Ελίνα μου παστρικιά, πλένεσαι και
σκουπίζεσαι και πάντα ματωμένη.
Σαν την Μαντόνα κάθεσαι ζωγραφιά στη μέση μιας
θολής εικόνας
Στο Αιγάλεω σου κάνουν φροντιστήριο και στην Αγία
Βαρβάρα
Πώς να δακρύζεις ψεύτικα, πώς να κινείς τα μάτια
τα βαμμένα
Πώς τάχα να καυλώνεις άγρια να τρέχουνε τα σάλια
του νυμφίου
Να σου κρεμά τα δαχτυλίδια τα χοντρά, τις γύφτικες
καδένες.
Κι εγώ στης Μητροπόλεως τα στενά και στην οδό
Βουλής το δρόμο
Κάθομαι σαν αόμματος και τραγουδώ το μήνιν άειδε
θεά μας.
Γιώργης Γιατρομανωλάκης, Ελίνας Κλέος, Ένα πατριωτικό ποίημα, στίχοι 151-158, σελ. 16-17. (Εκδόσεις Άγρα, 2002)/Ένα δώρο του Γιώργη τον Ιούνιο του 2012, με τη συμβολική αφιέρωση «Με πατριωτικά αισθήματα, Γιώργης».
Image
Χαριτίνη Ξύδη
Λένε πως έχεις μνήμη μετά τα τέσσερα.
Σε μένα λοιπόν συνέβη το αντίθετο.
Ως τα τέσσερα είχα ζήσει κιόλας δύο ζωές
και τις θυμόμουν με λεπτομέρειες.
Μία ενιαύσια σε καζίνο της Αλεξάνδρειας
η άλλη σε φυλακή της Κωνσταντινούπολης.
Μετά τίποτα. Τα ξέχασα όλα.
Σπάω τα δάχτυλά μου κάθε μέρα να θυμηθώ.
Κάθε μέρα.
Καλά τα πηγαίνω με τα δάχτυλα όπως σχεδιάζουν
στο χαρτί τα καλοκαίρια. Ή μόνο αυτά ορέγονται…
Κάποιος ονόματι Πνεύμα
μού φύτεψε βδέλλες στο δέρμα
τίποτα δεν βγήκε με τόσο αίμα.
Όσο προχωράει η λήθη γίνεται πιο πολύ
παλιρροϊκό κύμα. Όχι.
Πιο πολύ σκυλί. Μου δαγκώνει τις γύμνιες.
Οι βίοι των ωραίων αντρών αλείψανε
τον κρόκο στο στήθος των γυναικών.
Τσακίζοντας τα χέρια σου ως τους ώμους
πολλά πράγματα δεν μπορείς να κάνεις.
Ίσως μόνο να μετανιώσεις για
κατασκευασμένες εποποιίες.
Ευτυχώς σε αφήνουν με μάτια
κι έτσι παρακολουθείς το φιλμ
της μνήμης σου σε λαϊκό κινηματογράφο.
Χαριτίνη Ξύδη
Image
Κάθε βήμα προς εσένα
Έκτωρ Κακναβάτος
Κάθε βήμα προς εσένα
μου στοιχίζει την απογύμνωση
και την ατίμητη
συγκομιδή του φόβου μου εκποίησα
και το ξερό δέρμα της πρώτης πρώτης μέρας
… την πρώτη θάλασσα τον πρώτο θάνατο
ίνα την ίνα την πρώτη σκέψη
κάθε βήμα προς εσένα μια κατάρρευση…
Έκτωρ Κακναβάτος: Quantum
Image
Χαριτίνη Ξύδη
Είναι φιλοχρήματη.
Η μαμά μου χαιρόταν εκείνη τη μέρα.
Εγώ γινόμουν κομμάτια.
Δεν δίνει δεκάρα για τους λιωμένους.
Η μαμά μου φέγγει.
Εγώ σπάω πέτρες και ουρλιάζω.
Είναι ψυχρή είναι αδίστακτη.
Είναι φοβισμένη.
Η μαμά μου δεν έχει ψευδαισθήσεις.
Αυτή έχει ή τις προσποιείται με αδιαφορία
και τόση ωμότητα που πείθει τους αθώους παρατηρητές.
Πιστεύω πως έχει έναν γκόμενο ευτραφή
μεσήλικα για να διαπλέει με σιγανό ποταμίσιο
κανό τις ύποπτες μέρες.
Καπνίζει αλλά το κρύβει από τη μαμά της.
Φθονεί αλλά το κρύβει από τον εαυτό της.
Εγώ λέω ψέματα. Είμαι σκύλα.
Μισώ ακατάσχετα και αβάσταχτα.
Εγώ έχω φεγγάρια χωρίς νύχτες.
Ήλιους χωρίς μέρες. Θάλασσες ξερές – χωρίς νερό.
Και η κρίση μου δεν ξεπερνά τα φροϋδικά φέρετρα.
Δεν έχετε καμία δουλειά μαζί μου.
Image
Ο Αλτεμπαράν ψάχνει να βρει μες στα νερά
Πυξίδα γέρικη – ataxie locomotrice –
Της τραμουντάνας τ’ άστρο, τ’ άστρα του Νοτιά
Η ξύλινη που όλοι αγαπήσαμε Γοργόνα,
Πουλιά στα ξάρτια – καραντί – στεργιανή ζάλη
Η καραβίσια σκύλα οσμίζεται ρεστία
Νίκος Καββαδίας, Μαρέα
Ο Αλτεμπαράν ψάχνει να βρει μες στα νερά
το παλινώριο που τον γέλασε δυο κάρτες.
Στης προβολής να τρέχουν βλέπαμε τους χάρτες
του Chagall άλογα – τσίρκο του Seurat.
Πυξίδα γέρικη – ataxie locomotrice –
και στοιχειωμένη από τα χείλια σου σφυρίχτρα.
Στην κόντρα γέφυρα προσμένατε κ’ οι τρεις
να λύσει τ’ άστρο του Αλμποράν η χαρτορίχτρα.
Της τραμουντάνας τ’ άστρο, τ’ άστρα του Νοτιά
παντρεύονται με πορφυρόχρωμους κομήτες.
Του Mazagan οι θερμαστές οι Σοδομίτες
παίξαν του Σέσωστρη την κόρη στα χαρτιά.
Η ξύλινη που όλοι αγαπήσαμε Γοργόνα,
καθώς βουτά παίρνει παράξενες ανάσες.
Προτού κολλήσουμε για πάντα στις Σαργάσσες,
μας πρόδωσε μ’ ένα πνιγμένο του Νορόνα.
Πουλιά στα ξάρτια – καραντί – στεργιανή ζάλη
χελιδονόψαρα – πνιγμένου δαχτυλίδι.
Του ναυτικού το δυσκολότερο ταξίδι
το κυβερνάν του Μαγγελάνου οι παπαγάλοι.
Η καραβίσια σκύλα οσμίζεται ρεστία
και το κορμί σου το νερό που θα καλάρει.
Τη νύχτα οι ναύτες κυνηγάνε το φεγγάρι
και την ημέρα ταξιδεύουνε στ’ αστεία.
Από τη συλλογή Πούσι (1947)
Ένα από τα πιο σκοτεινά ποιήματα του Καββαδία. Στο λινκ που ακολουθεί ανακάλυψα κατά τύχη ή… ξανανακάλυψα πράγματα που δε θυμόμουν ότι τα γνώριζα, αλλά, κατά κάποιον περίεργο τρόπο γνώριζα… Ξαναθυμήθηκα και την αναφορά του Καββαδία στον Chagal. Η αποκρυπτογράφηση του ποιήματος από τον φιλόλογο που έχει το μπλογκ είναι εξαιρετική.
https://antonispetrides.wordpress.com/2012/06/13/kavvadias_marea/
Φωτογραφία: Robert and Shana ParkeHarrison
Image
Mistério de Afrodite
Mistério de Afrodite
«Από τα άνθη της πορτοκαλιάς μόνο το ένα στα δέκα γίνεται πορτοκάλι. Ποίηση είναι οι εννέα μικροί αυτοί θάνατοι».
Xλόη Κουτσουμπέλη
Λατινικά Ποιήματα
Στροβιλίστηκαν και πύρωσαν στον έρωτα.
Ναρκωμένη ακόμη απ’ τα φιλιά του
νόμισε πως έβρεχε έξω, αλλά εκείνος την πρόλαβε:
«Δεν είναι βροχή παρά οι κρότοι απ’ τα ξερόκλαδα
που καίει ο κηπουρός στον κήπο».
Ντύθηκαν, και αφού της έβαλε κάτι να πιεί,
άνοιξε και της διάβασε ποίηση του Οράτιου
απ’ το πρωτότυπο.
Της διάβασε γαμήλιους ύμνους.
Ιδιόρρυθμοι λαρυγγισμοί και φθόγγοι
και χυμώδεις λέξεις των λατινικών.
Μετά τον έρωτα τελείωσαν με στίχους.
Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Από τη συλλογή «Θείο κορμί» Διαγώνιος 1994
.
«Με το λυκοφως το εσπερινο
Ακουσαμε ξεμακρες τις ορδες των νηπιων
Που προφεραν τις πρωτες λεξεις
Συλλαβες από ένα επος Πρωτοφατο»
Μαρία Μαργαρίτη
.
.
«Με μια Μέδουσα στην πρύmνη Που πenθη fωσφόrιζε στα λέπια των ψαριών την ώρα που enας μικρός και αγαθός Περσέας αγνάντευε μαστουρωμένος επιείκεια Στην kουπαστή της ιερής μετάlηψης».
Canto Del Cigno
«Δεν χρειαζόταν να ψαλιδίσεις αρχαία μηνύματα
συνδαιτυμόνα της γραφής, για να δειπνήσουμε με μονοκονδυλιές».
Στέλλα Δούμου
.
.
Image
Πρίγκιπα, η μέρα αργοσβήνει στις χιονισμένες πλαγιές
κι εσύ οδεύεις ψηλότερα. Τα χέρια σου αγκάλιασαν
το τιμόνι. Τα μάτια σου πάγωσαν λίμνες και δάση
κοιτούν κουρασμένα τις άσπρες κορυφογραμμές
ώσπου ο ουρανός ν’ αστράψει τη νύχτα της Γέννησης
χρωματιστά παιδάκια στη δακρυσμένη σου σκέψη
Κι εμένα με στέλνεις στις λασπωμένες ακτές. Να εξάψω
τις φωλιές της αντίστασης στα χωριά και στα πνεύματα
μιας ηλιόλουστης χειμωνιάτικης μέρας. Μεθυσμένος
από μια ολονυχτία σε μισοφώτιστα μπαρλίπος, να ορκιστώ πίστη και να πεθάνω για σένα
Πρίγκιπα, γύρισα και είδα τον άρρωστο ήλιο στις πορτοκαλιές
είδα το νυχτολούλουδο στο παλάτι σου και τις κατάκλειστες γρίλιες
και τ’ άλογά σου συλλογισμένα να βόσκουν στη χλόη.
Γιατί τα κτήματα δόθηκαν για το τίποτα, τα οικόσημα
Της αιώνιας βασιλείας σου στο εφήμερο αίσθημα.
Στις μαρμάρινες σκάλες, στα ανάκλιντρα μιας επίχρυσης δόξας με
πήραν τ’ αναφιλητά
Το αίμα σου μας δόθηκε, Πρίγκιπα, δε μας ανήκει Σημείωση: Oι Ωδές στον πρίγκιπα είναι η πιο άρτια ποιητική συλλογή του Ασλάνογλου και είναι αυτοαναφορική. Όπως αναφέρει ο Ανέστης Μελιδώνης «Με μια αποτρόπαιη πανοραμική ματιά στη μαραζωμένη παιδική του αθωότητα, καθαρίζει το τοπίο από αναμονές και πόθους και το γεμίζει με ένα πένθος ανήκουστο, αν όχι κι ανείπωτο (…) Ο Ασλάνογλου είναι ο παρατηρητής της ζωής που δεν ζει και απευθύνεται διαρκώς στο ποιητικό του εγώ για μια ελάχιστη νύξη ανταπόκρισης(…) To πένθος του Ασλάνογλου είναι ένα ίχνος από τη ζωή που χάθηκε. Ο ίδιος μιλούσε για μια αποξήρανση του αισθήματος. Ενώ είχε δηλώσει ότι η ποίησή του είναι αυτιστική, μια ταύτιση με τον εαυτό του, το εγώ και το εσύ είναι το ίδιο πρόσωπο» Ποιητές στη σκιά, Εκδόσεις Γαβριηλίδη, Αθήνα 2012 Φωτογραφία: Igor Morski
Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου, Πρίγκιπα η μέρα αργοσβήνει
Πρίγκιπα, η μέρα αργοσβήνει.
Πρίγκιπα, η μέρα αργοσβήνει στις χιονισμένες πλαγιές
κι εσύ οδεύεις ψηλότερα. Τα χέρια σου αγκάλιασαν
το τιμόνι. Τα μάτια σου πάγωσαν λίμνες και δάση
κοιτούν κουρασμένα τις άσπρες κορυφογραμμές
ώσπου ο ουρανός ν’ αστράψει τη νύχτα της Γέννησης
χρωματιστά παιδάκια στη δακρυσμένη σου σκέψη
Κι εμένα με στέλνεις στις λασπωμένες ακτές. Να εξάψω
τις φωλιές της αντίστασης στα χωριά και στα πνεύματα
μιας ηλιόλουστης χειμωνιάτικης μέρας. Μεθυσμένος
από μια ολονυχτία σε μισοφώτιστα μπαρλίπος, να ορκιστώ πίστη και να πεθάνω για σένα
Πρίγκιπα, γύρισα και είδα τον άρρωστο ήλιο στις πορτοκαλιές
είδα το νυχτολούλουδο στο παλάτι σου και τις κατάκλειστες γρίλιες
και τ’ άλογά σου συλλογισμένα να βόσκουν στη χλόη.
Γιατί τα κτήματα δόθηκαν για το τίποτα, τα οικόσημα
Της αιώνιας βασιλείας σου στο εφήμερο αίσθημα.
Στις μαρμάρινες σκάλες, στα ανάκλιντρα μιας επίχρυσης δόξας με
πήραν τ’ αναφιλητά
Το αίμα σου μας δόθηκε, Πρίγκιπα, δε μας ανήκει Σημείωση: Oι Ωδές στον πρίγκιπα είναι η πιο άρτια ποιητική συλλογή του Ασλάνογλου και είναι αυτοαναφορική. Όπως αναφέρει ο Ανέστης Μελιδώνης «Με μια αποτρόπαιη πανοραμική ματιά στη μαραζωμένη παιδική του αθωότητα, καθαρίζει το τοπίο από αναμονές και πόθους και το γεμίζει με ένα πένθος ανήκουστο, αν όχι κι ανείπωτο (…) Ο Ασλάνογλου είναι ο παρατηρητής της ζωής που δεν ζει και απευθύνεται διαρκώς στο ποιητικό του εγώ για μια ελάχιστη νύξη ανταπόκρισης(…) To πένθος του Ασλάνογλου είναι ένα ίχνος από τη ζωή που χάθηκε. Ο ίδιος μιλούσε για μια αποξήρανση του αισθήματος. Ενώ είχε δηλώσει ότι η ποίησή του είναι αυτιστική, μια ταύτιση με τον εαυτό του, το εγώ και το εσύ είναι το ίδιο πρόσωπο» Ποιητές στη σκιά, Εκδόσεις Γαβριηλίδη, Αθήνα 2012 Φωτογραφία: Igor Morski
.
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 