Tο επίτευγμα της ορμής άγνωστο περιθώριο. Βεβαίως και φύονται οι γκρεμοί. Αρκεί κενό και αόρατο κάλλος.
Ξεκούμπωτο το κεφάλι, μετ’ ου πολύ, και ημίσκληρο. Στην τραχεία όλα τα σκουριασμένα νανουρίσματα. Η τελευταία ώρα ήταν έξαψη σπλάχνων ανάδρομων και το σύμπαν αδιαφόρησε. Καθότι δεν εκτιμά τις υπερβάσεις. Κάθε ειρκτή ανοιχτή. Θέλεις μένεις, θέλεις βγαίνεις. Μην εξηγείς το φως σαν να’ τανε μουντζούρα
θες το απόγευμα έλαβα στο σπίτι ένα γράμμα. Ήταν η ώρα που σκοτείνιαζε, κι έλεγα στον πατέρα «όπου να ’ναι θά ’ρθει», κι ανάβαμε το τζάκι με τα καυσόξυλα που άρον άρον είχα μεταφέρει από την αποθήκη στην ποδιά μου. Η αποθήκη βρωμάει σαν νεκρός, δεν έχουμε παράθυρα, κι έχει και νεογέννητα ποντίκια που τσιρίζουν. Εγώ έχω εφεύρει να πηγαίνω πάντα γρήγορα την ώρα που όλοι ανάβουμε τα τζάκια και η ομίχλη βρίσκει χώρο να καθίσει στην κοιλάδα — μυρίζει τότε καμένο ξύλο στην αυλή, και είναι όλα θολά κι ονειρεμένα, κι εγώ ρουφάω μιαν ανάσα. Χθες κατέβασα δυο ανάσες, κατ’ εξαίρεση, και ύστερα χτύπησε και η πόρτα δύο φορές.
H τέχνη να αγαπάς είναι μεταξωτή. Άσε τα λόγια τα μικρά για το μεγάλο κόσμο. Κύλα μέσα στο τετράγωνο σύρμα σου. Πινελιά βαθιά που σε χαράζει το κύμα φύγε σου. Φύγε… Για να ξαναρθείς… Κύλα στις μαύρες πεταλούδες σου να γίνουν ποτάμια οι σταυροί σου. Κύλα μέχρι να γίνεις αποσιωπητικό.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 