RSS

Monthly Archives: December 2019

Αθηνά Τιτάκη, Σχάση

.

Αυτό το πριόνι θέλω να το νιώσετε καθώς μπαίνει στους μικρούς, στους κλειστούς χώρους. Δεν δηλώνει πως υπάρχει· δεν ξέρουμε καν αν υπάρχει μέσα σ’ αυτό το ιδιότυπο ξυλουργείο, ή πώς με ελάχιστη πίεση ξεχωρίζει τον στύλο από τον κορμό.

Τόσο που είναι ανάγκη ν’ αναληφθεί σ’ ένα παράλληλο ξωκλήσι  ο άγγελος με τα κόκκινα φτερά, κι άλλο τόσο να μας ενώσει ο δαίμονας με τη λευκή τρίαινα.

Χωρίς ερωτηματικό.
Τι μας σήκωσε από το πάτωμα,
Τι μας πέταξε προς τη στέγη,
Πόσο πολύ αγνοήσαμε το αδιάφορο,
Τα στεγανά μιας πολύμορφης φύσης.

Τόσο που μας εντόπισε, και μας έβαλε να καθίσουμε στην καρέκλα με χαμηλό φωτισμό Ανάκρισης.

Αθηνά Τιτάκη, Σχάση από την ποιητική συλλογή Ενενήντα εννέα σφυγμοί κι ένας κορέκτορας, Εκδόσεις Μανδραγόρας 2019

 

 

Νίκος Καρούζος, Ότι ανέβη θάνατος διά των θυρίδων



.

[…] Ξάφνου η αστραπή τινάχτηκε κραδαίνοντας
το μπλάβο σταφύλι τ’ ουρανού.

Δεν λυγίζει τίποτα.
Κι ας είπα το στήθος ηλιογέννητο.
Δεν λυγίζουν τα δέντρα κι ο αέρας αλύγιστος
ούτε βρύση να γίνω ούτε φλάουτο
το νερό δεν λυγίζει και ο ήχος.
Κάθε μέρα ευθεία
κάθε νύχτα τεντωμένη
ο καημός ένα τόξο πανάρχαιο
κι ο θεός ακαμψία.

Με το μαύρο η πλατειά σου ανθοφορία
κόσμε που ντύθηκες αητός
τα φυλλώματα και τ’ άστρα.
Με το μαύρο η αίγα και το πρόβατο
η ρίζα με το μαύρο
καθώς ανοίγω τους καρπούς και χύνεται μελάνι
Μ’ ένα πόδι τα οράματα
Μέρα και νύχτα ο αέρας είναι αθέατος.

Περιμένω τ’ αστέρια σε γαλάζια λεπτότητα.
Πώς θα ’θελα ν’ αχτιδοβολήσουν τ’ άντερά μου!
Η ερημιά που ξέρουμε δεν είναι του θανάτου.
Χαράματα και χάθηκαν τ’ αστέρια.
Στο δέντρο χύθηκαν αιφνίδια πουλιά
την σιωπή του για να λαμποκόψουν.

Ενάρετος που είναι ο πορτοκαλιώνας.
Τα δέντρα χαίρονται μέσα τους απ’ τη ζωή της τσιμουδιάς.
Ελευθερία· στερέωμα της σιωπής.
Ομοιόμορφο νεκροταφείο των προβλημάτων.
Αναρρίχηση στο Αθώο Γεγονός.

Φωνή χαράς ανάερη ωσάν μεταξοχάρτι.
Κάποιος θα μηρυκάζει αόρατη χλόη
στ’ αγγελοχώραφα.
Γιατί τους φοβηθήκαμε τους μύθους; […]

Νίκος Καρούζος, Ότι ανέβη θάνατος διά των θυρίδων, απόσπασμα, ανθολογία Σπύρου Κοκκίνη, Εστία 1977

Αrtwork: Gary Bunt

 

Nιόβη Ιωάννου, Μνήμες από λέπια

.

με ξένες μνήμες
ονειρεύτηκα
κόκκινα ψάρια
από άλλων τρικυμίες
πηδούσαν
απ’ το παράθυρο
όταν έσβηνε το φως
δεν είχαν δει καμιά θάλασσα
εκείνα τα ψάρια χτυπούσαν την ουρά τους
στο φεγγάρι του τοίχου
και τα μάτια μου
γέμιζαν λέπια
και σκέπαζαν τα πράγματα γύρω
σα να μην έμοιαζαν
σα να μην ήταν
δικά μου
ποτέ

Nιόβη Ιωάννου, Μνήμες από λέπια από την ποιητική συλλογή Εις άτοπον, Μανδραγόρας 2017

Πίνακας: Henri Matisse