Monthly Archives: March 2018
Γιάννης Τσίγκρας, Και να ξυπνήσουμε στο φώς
.
Δίπλωσες, Κύριε, προσεκτικά το μέλλον, σαν πετσέτα
Έτσι που να μην επιτρέπονται οιωνοσκοπήσεις.
Σβήσανε ήδη οι γερανοί στη δύση.
Και το παρόν μάς έμεινε στα χέρια
Όπως κομμένο αγάλματος κεφάλι
Που δε σμιλεύτηκε για να μιλάει.
Στην εποχή μάς πέταξες της δόξας
Των φρύνων, της ανεμώνης, των τρελλών πουλιών.
Ώδε η σοφία εστίν:
Να κοιμηθούμε απλά και ήρεμα
Μέσα σε ανθισμένο στίχο
Και να ξυπνήσουμε στο φως.
Αrtwork: Catrin Arno
Ted Joans, Στην οδό Jacques Callot
.
Στην οδό Jacques Callot στο Παρίσι
Μια κοπελιά βλέπει να πέφτουν τα βρακιά ενός άντρα
ο ήλιος πετιέται σαν στριμμένο νόμισμα
κι η κοπελιά γλείφει τα χείλια της αργά
στην οδό Jacques Callot στη Γαλλία
στον ηλιόλουστο αυτό δρόμο στο Παρίσι
ένα μαύρο άνθος πρωτοείδε έναν Man Ray
και στερνοείδε Le Verre d’ Eau dans la Tempête
το γυμνό γένι βγάνει ήχους γαβγισμάτων
στην οδό Jacques Callot στο Παρίσι
στην οδό Jacques Callot στην Ευρώπη
όπου εξαίσια πτώματα δεν πίνουνε κρασιά
κυοφορεί η σελήνη ηχηρά ποιήματα
και νιες πουτάνες σφίγγουνε τα γόνατα κόντρα στον πυρετό
στην οδό Jacques Callot στη Γαλλία
στην οδό Jacques Callot στην Αριστερή Όχθη
ένα φλογοβόλο βγάνει μαξιλάρι του ταξί
ο καρπουζοφάγος ρουφάει μια ψιψίνα
και τέσσαρες βελούδινες κιλότες βλαστημάν
στην οδό Jacques Callot στα Παρίσια
Ted Joans, Στην οδό Jacques Callot, μτφρ. Νίκος Σταμπάκης, δημοσιευμένο στο περιοδικό Κλήδονας
Φωτό: Sarah Moon
.
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ο μονόλογος του κλέφτη
Εγώ είμαι αυτός που κρύβεται
πίσω απ’ την απουσία
τα βράδια ωστόσο κατοικώ
σ’ ένα χρυσωρυχείο.
Φοβάμαι το αιφνίδιο
τρέμω τα καλοκαίρια
μα πιότερο απ’ την ερημιά
η ασθένεια με πονά
των συμπτωμάτων.
Κλέβω χαρτονομίσματα
βιβλία διαβασμένα
κι από τα ρούχα ειδικά
αυτά που έχουν τσέπες.
Η απελπισία των χεριών
συχνά μ’ εξαναγκάζει
να μετατρέπομαι σε ηχώ
των άηχων βημάτων.
Των μεγαφώνων η σιγή
και η μελαγχολία
είναι απλώς η αφορμή
για τη λαθροχειρία.
Κυρίως νομίζω ευθύνεται
η σκοτεινή αγκαλιά μου.
Σας κλέβω μόνο την αφή
το άγγιγμα που αφήσατε
πάνω στις πορσελάνες
γιατί είν’ απόκρημνη η ζωή
δίχως το άλλο σώμα
και τελευταία πετάγομαι
κλαίω μέσα στον ύπνο.
Φιλάργυρος της αφαίρεσης
δανείζομαι το παρελθόν
γυρεύω οικογένεια
συλλέγω από απόγνωση
μεταξωτές αισθήσεις.
Κι όσο εγώ σώζομαι κρυφά
στις αμυχές της σάρκας
γίνεστε εσείς η υπογραφή
της άγραφης ζωής μου.
Γι’ αυτό σας λέω, πιστέψτε με:
Δεν είμαι κλέφτης, μα τυφλός
που βλέπει με τα χέρια…
Φάντασμα που ψαχουλεύει αμίλητο
να βρει δικαιολογίες
ν’ ακούσει γύρισμα κλειδιών
το άνοιγμα μιας πόρτας
ή μια προστακτική φωνή
να του φωνάζει
μείνε.
Artwork: Michele Durazzi
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ο μονόλογος του κλέφτη, από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα, Κέδρος, 2016
Γιώργος Πολ. Παπαδάκης, Η σκιά