.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Εδώ, στην άκρια της θάλασσας
που οι δυτικές επαρχίες τελειώνουν μ’ έναν βάσανο
καταλαβαίνω πως υπήρξα ένα λάθος της πέτρας.
.
Η γης που χορεύει
περνάει κύματα μέσ’ απ’ τα χέρια μου
ρωτάει τη φτιάξη μου
πώς τώρα με πείσμα ρωτάει ο ρυθμός
τι έμεινε απ’ τη νιότη αζύμωτο
ποιος είναι ο ναυαγός.
.
Είπες το σώμα είναι η γλώσσα του χώρου
πως είναι το σπίτι του νερού
κ’ εγώ μ’ αυτό σε κατοίκησα.
.
(Πως με τυράννησες στη γλώσσΑ).
.
Θα με γρικάει η ομίχλη και ο κρύος χειμώνας
θα με νομίζουν οι γκρεμοί στον ύπνο τους
όταν σκοντάφτουν πάνω σ’ όνειρα ερπετών
και της πνοής το ξάφνιασμα σα με λογίζεται
θα συνεχίζει ν’ αγκαλιάζει νικημένους.
.
Πως τα πουλιά είναι η βουή
που μέσα της σ’ ονόμασα.
.
(Πως στα πουλιά με γκρέμισεΣ).
.
Κι ώσπου να φύγω
θα με γλύφει το νόημα ώσπου
να γίνω βότσαλο μέσα σε χίλια βότσαλα
λείο μες στη φτηνή αλληγορία των εραστών
λευκό στη μεγάλη αναιμία του κόσμου.
.
Πίνακας: Νικόλαος Λύτρας
.
Δε μου είναι πια εύκολο
μήτε θελητό
να γράφω στιχάκια.
Γύρω παραμονεύουνε οι σκοτωμένοι
με γάντζους και στριφτά μαχαίρια
κι ο τόπος αφρίζει ποτάσα.
Μου το ’λεγαν ότι στο τέλος
η Χαλιμά τα ξέρασε πετρέλαιο
τα παραμύθια.
Έτσι στους δύσκολους καιρούς
παίρνω ένα καλάθι μανιτάρια
και παρασταίνω
την πεντάμορφη του δάσους.
Στην αρχή μοιάζει λίγο
σα να βουτάς με το κεφάλι
απ’ τον τοίχο.
Πιο έπειτα το συνηθίζεις και σ’ αρέσει.
Τζένη Μαστοράκη, Τα παραμύθια της Χαλιμάς, από τη συλλογή Το σόι, Εκδόσεις Κέδρος, 1990
Πίνακας: Στέφανος Δασκαλάκης
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 