.
Σ’ αγαπώ όπως αγάπησα
Το εκκρεμές κάτω απ’ τη φωλιά των γυπαετών στα ορεινά σου βλέφαρα, όπου λέξεις λικνίζουν σήματα αλλήθωρα, πάνω στον τριγμό τους
Τη γλυκόπιοτη έχιδνα του σάλιου π’ άφηνες στα μήλα του προσώπου μου, όταν ανθίζαν μυγδαλιές στο πεζοδρόμιο από το κλάμα ενός σαλιγκαριού που πήγαινε σχολείο
Τη νωχέλεια της καραμέλας μέντας που ’κανε τσουλήθρα απ’ τα χείλη σου, ένα αργοπορημένο σούρουπο δίχως κάλτσες κι ευχέλαιο στο φως του
Το κοφτερό ασήμι στη ρωγμή του λαρυγγιού σου, όταν ναυαγός σε μία καταιγίδα από ρούμι ούρλιαζες πως θα γυάλιζες τη νύχτα τρίβοντας το γιλέκο σου σε πίσσες
.
Σ’ αγαπώ όπως αγάπησα
Τα θλιβερά κρέπια των μισόλογων του Άγγελου, όταν πούλαγε καυτό ψωμί μ’ εκείνα τα ίδια χοντροδάχτυλα που απόδιωχναν σαν σφήκα την παράνοια απ’ τα μάτια, κάθε που άφηνε στην παλάμη μας τα ρέστα
Το ξεκούμπωμα του αχινού στο πορτοκαλί του μεσοφόρι, λιγωμένο κάτω απ’ τ’ αλάτια της Μελίνας με την τρύπια σαγιονάρα και το τατουάζ του ήλιου στο κομμένο στήθος
Τις φούστες με τη ροδαλή ίωση της ρίγας και του φραμπαλά στα πρώτα ραντεβού μας, όταν ατρόμητα ξεφλούδιζε η σάρκα που νόμιζε ότι ο έρωτας θα ξαναβγάλει δέρμα
.
.
Σ’ αγαπώ όπως αγάπησα
Τη σπασμωδική ανάταση της κάμπιας που αυτοκτόνησε μες στο κρυστάλλινο ποτήρι της σαμπάνιας, στην παρθενική της σύσπαση χορεύοντας
Τα μούρα, τα πορτοκάλια, τα σταφύλια και τ’ αχλάδια σε στόμιο πυροβόλου όταν αποχαιρετούν τους εραστές των μεικτών χυμών, της χλαίνης, του ακαδημαϊσμού, της πολυγαμίας, της τάξεως και της ινσουλίνης
Το ίχνος της βεντούζας, στο κομοδίνο της παιδικής μου ηλικίας, το οινόπνευμα και τ’ άρωμα ρόδου σε πλαστικό μπουκάλι που ’παιρνε αγκαλιά έκθετα βράδια και μικρά παιδιά υπό το φως μιας λάμπας με αράχνες στο ξύλινο ταβάνι
.
.
Σ’ αγαπώ όπως αγάπησα
Τις απόκρημνες θηλές και τους πυκνόφυλλους ιδρώτες, τα χρεμετίσματα ερωτόλογων, τα χάδια με τα πικρά πουά, όταν έκλεινε η πόρτα αφήνοντας κνησμούς και ανοιχτά παράθυρα για τη μελέτη των κορμιών μας
Το ες αεί φύλλωμα της ανταρσίας του φέουδου ανάμεσα στα σκέλια κατά την υποστολή των αμοιβαίων που μας έδεναν, με αφρόλουτρο λεβάντας και κλωστές, σε μαύρα μεταξωτά σεντόνια
Σ’ αγαπώ όπως αγάπησα κυρίως
Τη φευγαλέα μύγα γύρω απ’ το κυριακάτικο επιδόρπιο της ακοής σου, παγιδευμένη στα παράσιτα ενός γαλάζιου ραδιοφώνου της δεκαετίας του ’60, γι’ αυτό και δεν με άκουσες να φεύγω
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 