Νησί ολομόναχο νησί της λήθης άγαλμα
Νησί μες στου νοτιά τ’ αλάτια
Αγριοπερίστερα κι αφροί μέλι δροσάτο
Από πού θα ’ρθεις; οι βυθοί σε σφάζουν από κάτω
Και στήνουν το καρτέρι τους στα μάτια
.
Νησί ολομόναχο νησί να ’ναι από πέτρα ο νους
Να ’ναι από αλάτι όλα μας τα μέλη;
Τι να γυρεύει ο έρωτας στους ουρανούς
Και τι γυρεύει η νιότη μας και θέλει
Από νησιά κι από ερημιές το μέλι;
.
Δ. Π. Παπαδίτσας, Σπουδή νησιού, ανθολογία Σπύρου Κοκκίνη, Εστία 1977
Πίνακας: Μιχάλης Οικονόμου
.
.
ΙΙ.
Γιατί το άλογο το καθρεφτίζεις σε κρύσταλλα οράσεως;
Γιατί του ορμέμφυτου το ξίφος το σπάζουν αστραπές;
.
Τα κρύα βράδια γύρεψαν το πρόσωπό σου
Η σκοτεινιά της πέτρας έγινε σκοτεινιά σου
Κι όταν δε βλέπεις ούτε και το χέρι σου
Δε βλέπεις του ματιού σου το καθρέφτισμα
Ακούς το χέρι και το μάτι σου κελαηδιστή βροχή
Πάνω σε δέντρο που μετράει πυθμένες αέρος
.
Σε θαύμασα ώρα που χωρίζεις τα δυο πρόσωπα
Και τους μοιράζεις κρίνα αθώας θάλασσας
Να γίνουν ένα
.
Ποιος κεραυνός θα σε γεννοβολήσει για να πεις
Μέσα από χίλια τραύματα: υπάρχεις
Ναι υπάρχεις φαρμακερό ξίφος πίσω απ’ τη μήνιγγα
Υπάρχεις ναι υπάρχεις νύχτα δολοφονίας στο μάτι
Που κλαίει που κερδίζει που κλέβει
Που ανεβοκατεβαίνει αψίδες ναών
Θόλους αγάπης
.
Μα τα χειμέρια κρύσταλλα του φεγγαριού
Ω τα χειμέρια κρύσταλλα του φεγγαριού στη γη
Που ξυπνούν το ανοιξιάτικο φίδι στο σκίνο
Που μας οπλίζουν με καθάριο μάτι
Και θερισμοί μέσα στων ήλιων τις καταπακτές
Μας διαμορφώνουν
.
Δυνατέ άνεμε μια φορά να ταπεινωθείς και τότε
Θα δει το φίδι την απελπισία του
Ο δίκαιος την παντοδυναμία του
Το μάτι θα μεθύσει από ιώδες σύμπαν
Το σάπιο χέρι θα χαθεί στο λάκκο του
.
Δ. Π. Παπαδίτσας, Ερμηνεία πρώτη, από τη συλλογή Εν Πάτμω και δύο ερμηνείες, Ανθολογία Ε. Γαραντούδη, Η ελληνική ποίηση του 20ού αιώνα.
Αrtwork: Ernest Ludwig Kirchner
.
Υπάρχει ένας τόπος από τραγούδι
Υπάρχουν για τη φωνή μας υποσχέσεις
Όχι από θάνατο ούτε από ρέμβη
.
Χέρια αγαπημένα καθώς ακουμπούν το μέτωπό μας
Βλέμματα που σαλεύουν μέσα μας όπως πουλιά στον ουρανό
Αφήνοντας το ρίγος μιας τωρινής ευτυχίας
.
Αν αύριο μ’ έβρισκες αμίλητο
Στερημένον κι από σκιά δέντρου ακόμα
Στο δέρμα μου θα κάρπιζε ο αλλοτινός καιρός
Θα με πλησίαζες και θα έφευγες με την ανάμνησή μου
.
Να γιατί τα βήματά μου τ’ ακούς σε κάθε σκάλα
Και πίσω από κάθε πόρτα
Στέκομαι χτυπώντας.
.
Δ. Π. Παπαδίτσας, Πίσω από κάθε πόρτα, ανθολογία Σπύρου Κοκκίνη, Εστία 1977
Πίνακας: Henri Lebasque
.
Γιατί έχω μέσα μου ένα νεκρό πουλί και συ το λυπάσαι
γιατί μου κρατάς τα χέρια και τα δικά σου χέρια τα ’χω κρυμμένα στον ύπνο μου
γιατί το σώμα σου μοιάζει με όνειρο που ακολουθεί τις πράξεις μου όλη τη μέρα
και λίγο-λίγο μου έρχεται στη μνήμη
γιατί μου λες για την αγάπη
μου λες πώς αποχαιρετιώνται δυο κι’ αφήνουν την αγάπη μόνη
σαν το μαργαριτάρι έξω από το στρείδι του
γιατί μου λες πολλές φορές για την αγάπη ότι είναι σύμπτωση
γι’ αυτό σ’ αγαπώ
γιατί σ’ αγκαλιάζω και σε μυρίζω όπως αρνί που οσφραίνεται το χόρτο
γιατί δέχομαι τη φωνή σου σαν να ’ναι σπόρος
κι’ εγώ σαν να ’μια φρέσκο χώμα
γιατί σ’ αγκαλιάζω πάντα κι’ απέναντί μας μια μέρα σημαδεύει την αγάπη μας
όπως εμένα κάποτε που με πυροβολούσε η νύχτα
γιατί σε βλέπω σαν πηλό και θέλω να σου δώσω το σχήμα της αγωνίας μου
κι’ ύστερα πάλι να σε ξαναπλάσω
γι’ αυτό σ’ αγαπώ
γιατί είσαι η αγωνία μου […]
.
Δ. Π. Παπαδίτσας, Το παράθυρο, απόσπασμα, ανθολογία Σπύρου Κοκκίνη, Εστία 1977
Πίνακας: Marc Chagall
.
Δεν σκέφτηκες ότι μια νύχτα κρυφά
Στις μύτες των ποδιών μου
Πήρα όλα τα οστά μας
Και τα βούτηξα – ας μη το μάθουν, σε παρακαλώ
Στο φεγγάρι
.
Τώρα ας τραγουδήσουμε το φεγγάρι
Κανείς δε θα μας πει ότι το περιέχουμε σαν έμβρυο
Η γνωστή ιστορία ότι τα έμβρυα μεγαλώνουν
Και στο τέλος αποχωρίζονται απ’ τις μητέρες τους
Θα επαναληφθεί κι εδώ
Και τότε μ’ έκπληξη οι συγγενείς οι φίλοι κι εμείς οι ίδιοι ακόμα
Θα πηγαίνουμε το φεγγάρι περίπατο
Θα το τραγουδάμε και θα μας τραγουδάει
Θα το ‘χουμε στα χέρια μας
Στο μυαλό μας στη συνήθεια να ξυπνάμε πρωί
Δε γίνεται λόγος για τη σκέψη
Αυτή ανέκαθεν είναι το φεγγάρι
.
Και κάτι άλλο
Αν σε ρωτήσουν να τους πεις το μυστικό
Πες τους ένα ψέμα:
Υπάρχει ένα και μοναδικό φεγγάρι
Αυτό που είναι στον ουρανό
Δ. Π. Παπαδίτσας, Το φεγγάρι, από τη συλλογή Νυχτερινά, Ανθολογία Ε. Γαραντούδη, Η ελληνική ποίηση του 20ου αιώνα
Πίνακας: Eduard Munch
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 