Ιφιγένεια Σιαφάκα, Το τραγούδι του λύγκα
14. 1. 2012. ΚΟΚΚΙΝΟ, 105,5 FM
από το 14ο λεπτό και εξής…
http://188.40.41.219/ekpompes/epi-aspalathon/2012-01-14.mp3/view
Tο επόμενο μουσικό κομμάτι ακούγεται στο βιβλίο
Tag Archives: Το τραγούδι του λύγκα
Image
Επί Ασπαλάθων, Συνέντευξη ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ, 105,5 με τον Μανόλη Πολέντα
Image
Το Τραγούδι του Λύγκα Μέρος ΙΙ, Κεφάλαιο 4, σελ. 149, «Στη Χώρα του Πάντα Πάντα» ή Ένα «κεφάλαιο» που έκανε τσουλήθρα στο κενό
Πίνακες: Maggie Taylor, Duy Huynh, Michael Cheval
Image
Το Τραγούδι του Λύγκα Μέρος ΙΙ, Κεφάλαιο 4, σελ. 149, «Στη Χώρα του Πάντα Πάντα» ή Ένα «κεφάλαιο» που έκανε τσουλήθρα στο κενό
Image
Συνέντευξη, Περιοδικό FACES, Βρυξέλλες 2012
Υπάρχουν πολλές τραγικές φιγούρες στο βιβλίο, όπου πέρα από τις ερωτικές σχέσεις υπάρχει μία έντονη, «γκρίζα» αναφορά στην πατρική λειτουργία (σχέση παιδιού-πατέρα). Από που αντλείτε το ερέθισμα για αυτή την αναφορά;
Η πατρική λειτουργία είναι μεγίστης σημασίας, καθοριστικής, θα έλεγα, για την ψυχική εξέλιξη και την ταυτότητα όσον αφορά το φύλο τόσο για τα αγόρια όσο και για τα κορίτσια, λειτουργώντας σε κάθε περίπτωση με διαφορετικό τρόπο. Τα προβληματικά ίχνη της ανεπαρκούς λειτουργίας του πατέρα, με την έννοια ενός επέκεινα της μητέρας, ενός σπασίματος δηλαδή της πρωταρχικής φαντασιακής δυαδικής σχέσης όπου ο κόσμος όλος περιορίζεται σε αυτό το ασφυκτικό δίδυμο, θα τα συναντήσουμε εν συνεχεία στον τρόπο που τόσο ο άντρας όσο και η γυναίκα θα πάρουν θέση στην ερωτική τους σχέση. Επομένως το θέμα πατέρα-παιδιού συνδέεται άμεσα με τη θεματική του βιβλίου.
Πίνακας: Laurie Lipton
Image
Συνέντευξη, Περιοδικό FACES, Βρυξέλλες 2012
Το βιβλίο σας «Το τραγούδι του Λύγκα» είναι ένα ξεχωριστό βιβλίο, με πρωτότυπο τρόπο συγγραφής. Μέσα από διαφορετικές προσεγγίσεις, επιλέγετε να εκφραστείτε χρησιμοποιώντας «γρίφους». Ποια τα βοηθήματα που έχει ο αναγνώστης σε αυτή την πρόκληση;
Η ερώτησή σας είναι ενδιαφέρουσα, διότι μου δίνει την ευκαιρία να σας απαντήσω ως εξής: το βιβλίο μου δε συνιστά ξεχωριστό βιβλίο αλλά απλώς λογοτεχνία. Ο τρόπος συγγραφής του είναι ο τρόπος με τον οποίο παραδοσιακά και εξ αρχαιοτάτων χρόνων γράφεται παγκοσμίως η λογοτεχνία… αφενός με λέξεις και αφετέρου με τον πολύ ιδιαίτερο τρόπο χρησιμοποίησής τους προκειμένου να υπηρετήσουν ισόρροπα ιδέες και νοήματα, δίνοντας ένα συγκεκριμένα στίγμα στο βιβλίο, αυτό δηλαδή που θα το διαχωρίσει από ένα άλλο και που ονομάζουμε ύφος. Λογοτεχνία χωρίς ιδιαίτερο και ξεχωριστό συγγραφικό ύφος δεν υφίσταται.
Από την άλλη πλευρά αντιλαμβάνομαι τη βάση της ερώτησής σας, διότι πλέον στο μεγαλύτερο ποσοστό αυτό το οποίο παράγεται (υπάρχουν βεβαίως και οι εξαιρέσεις) είναι απλές και, σε πολλές περιπτώσεις, επαναλαμβανόμενες όσον αφορά τη θεματική, “αφηγηματικές παρουσίες τυπωμένων πλέον γραφόντων”, οι οποίοι δεν έχουν καμία απολύτως σχέση ούτε με τη συγγραφή αλλά κυρίως με τη λογοτεχνία, γιατί απλώς είναι ατάλαντοι. Είναι σαν να σας ζητώ εγώ, που, (αν και αγαπώ τη ζωγραφική) τα πινέλα μου δεν υπακούν σε τίποτε από τις βασικές αρχές που την καθορίζουνε ως τέχνη, να πάρετε ένα έργο μου, που θα θεωρήσω και εμπνευσμένο συν τοις άλλοις, και να το βάλετε στο Μουσείο του Μαγκρίτ ως καλωσόρισμα στην είσοδο. Είναι βλακώδες!
Βάλτε, λοιπόν, για παράδειγμα, στην τύχη και στη σειρά πέντε βιβλία της εγχώριας σύγχρονης ελληνικής παραγωγής, από αυτά που βρίσκονται σαν κρεατικά στους πάγκους των βιβλιοπωλείων (συμπεριλαμβανομένων και αυτών που έχουν προταθεί από την πληρωμένη κριτική ή από τον διεφθαρμένο και γνωστό κύκλο των δικών στο ελληνικό στερέωμα πριν καν διαβαστούν ή κυκλοφορήσουν), ανοίξτε μία τυχαία σελίδα από το καθένα, διαβάστε την και πέστε μου αν μπορείτε να διακρίνετε συγγραφικό ύφος. Eίναι σαν το κείμενο να έχει πατηθεί από μπουλντόζα και σαν ο ίδιος άνθρωπος να έχει γράψει και τα πέντε βιβλία, σαν να υπάρχει ένας συγγραφέας-φάντασμα. Τη διαφορά θα την διαπιστώσετε, αν ανάμεσα σε αυτά τα πέντε βιβλία, βάλετε και έναν μεγάλο της λογοτεχνίας ή κάποιον από τους μετρημένους στα δάκτυλα άξιους λογοτέχνες της εποχής μας. Ακόμη και ένα μικρό παιδί θα είναι ικανό να διακρίνει τη διαφορά… είναι κραυγαλέα.
Οι «γρίφοι» δεν είναι τίποτε άλλο από σύμβολα εντασσόμενα στη σημειολογία του βιβλίου. Είναι κώδικες που φέρουν πολλαπλές σημασίες και δίνουν μία πολυδιάσταση, από άποψη ερμηνείας, νότα στο μυθιστόρημα και τους οποίους κάθε αναγνώστης, ακουμπώντας στα μέχρι στιγμής αναγνωστικά του εφόδια, καλείται να αποκρυπτογραφήσει, καταγράφοντας την προσωπική αναγνωστική του εμπειρία. Όλα τα κλειδιά της επίλυσης των «γρίφων» δίνονται, είναι παρόντα μέσα στο μυθιστόρημα. Oύτε μια λέξη δε βρίσκεται τυχαία εκεί. Συνεπώς είναι ένα μυθιστόρημα που μας καλεί να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση με τις λέξεις, ξεκινώντας συμβολικά από τη λογοτεχνία, και περνώντας στη δική μας καθημερινότητα, διότι… μην είστε τόσο σίγουροι ότι δίνουμε μεγάλη σημασία στο τι λέμε ή ότι ξέρουμε πραγματικά τι λέμε. Αν ήταν έτσι θα είχαν επιλυθεί τα προβλήματα της ανθρωπότητας διά μέσου της κατανόησης και της συνέπειας.
Image
Συνέντευξη, Περιοδικό FACES, Bρυξέλλες 2012
Γιατί η ηρωίδα του μυθιστορήματος εκτός από το όνομα της (Τριανταφυλλιά Αηδονοπάτη), αποκαλείται συνεχώς στο μυθιστόρημα, «η με το γελοίο»;
Γιατί το όνομά της είναι εκ προοιμίου γελοίο… Την αποκωδικοποίηση την αφήνω στον αναγνώστη.
Στο βιβλίο σας υπάρχουν πολλές αναφορές στα ελληνικά νησιά, (Φολέγανδρος, Σαντορίνη). Είναι ένας έμμεσος τρόπος ανάδειξης της Ελλάδας ή αποτελούν στοιχεία μνήμης που παράλληλα λειτουργήσουν εικονοπλαστικά στον Έλληνα αναγνώστη;
Στο βιβλίο δεν υπάρχουν μόνο αυτά τα νησιά, αλλά και τα νησιά που τα καλοκαίρια γραφόταν το βιβλίο, όπως τα Κύθηρα και η Αντίπαρος, και βεβαίως η Σαντορίνη αλλά και η Άνδρος, η παραλία της Άχλας, που περιέγραψα χωρίς να την έχω επισκεφτεί αλλά ακούγοντας την περιγραφή μιας φίλης, ενώ έγραφα το συγκεκριμένο κεφάλαιο έχοντας την τελειότερη θέα του Αιγαίου από ένα μπαλκόνι στο Φυροστεφάνι… αλλά και η Φολέγανδρος που είναι το μνημονικό ίχνος της χρονιάς που προηγήθηκε της έναρξης της συγγραφής του βιβλίου. Δεν σκέφτηκα ποτέ να διαφημίσω τα νησιά για να αναδείξω την Ελλάδα, όχι ότι είναι κακή ιδέα, αλλά προσωπικά δεν το σκέφτηκα. Είναι περισσότερο η πολύ ιδιαίτερη και ερωτική σχέση που έχω με τα ελληνικά νησιά και κυρίως με τις Κυκλάδες, που τις συναντώ μέσα από μία καθρεφτική σχέση με το δικό μου ψυχικό τοπίο.
Ελλάδα-Βέλγιο, μία σχέση περίεργη για τους Έλληνες που έφυγαν από την πατρίδα και ήρθαν να ζήσουν εδώ. Πώς βιώνετε την συγγραφή σε μια δυτικοευρωπαϊκή πόλη του βορρά και τι επιρροές καταγράφονται στη ψυχοσύνθεση σας;
Η αλήθεια είναι ότι το Βέλγιο, αν και είναι ίσως μία από τις πιο φιλόξενες θεσμικά ευρωπαϊκές χώρες ως χώρα υποδοχής και με ρατσιστικά συμπτώματα σε πολύ μικρότερη έκταση από αυτά που συναντούμε αλλού, είναι μια χώρα που ανήκει στο βορρά και όπου πάρα πολλοί Έλληνες αντιμετωπίζουν προβλήματα προσαρμογής, κυρίως σε ό, τι αφορά το κλίμα, που επηρεάζει πάμπολλες πτυχές της καθημερινότητας: από την ώρα του φαγητού έως και την αρχιτεκτονική. Αυτή η τεράστια κλιματολογική διαφορά αφήνει στίγματα, που όπως θα δείτε στη συνέχεια ήδη έχουν αρχίσει να περνούν μέσα στη γραφή μου. Αυτήν τη στιγμή δουλεύω ταυτόχρονα ένα μυθιστόρημα και μία επιστολική νουβέλα. Στο ένα πρυτανεύει η βροχή, στο δεύτερο το χιόνι…
http://www.newsville.be/gr/Proswpa/ifigeneia_siafaka_to_tragoudi_tou_lygka.asp
Image
Ιφιγένεια Σιαφάκα, Το τραγούδι του λύγκα
.
Ουρλιάζει η πόλη και φτύνει σάλια επιληψίας μπρος στο θέαμα. Μόνον αγώνας επιβίωσης, το θέαμα να επιβιώσει απ’ τα μπαλκόνια και τις τηλεοράσεις και τις μεγάλες έδρες στα γνωστά σχολεία, κι έτσι να απλώνονται οι λέξεις και οι ιδέες σαν χολέρα, breeze driftin’ on by you know how I feel, και συγχορδίες συνθημάτων να εκσφενδονίζονται σαν πεταλούδες με πυρηνικά στο μέλλον, butterflies all havin’ fun you know what I mean, κι ας τελματώνει η σκέψη και πράξη, «δε βαριέσαι». Αλλά γονίδιο, σου λέει, η ευτυχία ! Sleep in peace when day is done. Κι ώσπου να βρουν το αντιγονίδιο ή ώσπου να κάνουν εγχύσεις ευτυχίας στα ανάπηρα του κόσμου ή ώσπου να μεταλλάξουν τα στραβογεννημένα καύκαλα σε πασαρελογεννημένες πέτσες, that’s what I mean, με εγχειρήσεις ευφορίας πλαστικής, αυτή θα αναζητά τον τέταρτο δρόμο, τον μεταμοντέρνο, σικ, μασώντας νευρικά παρανυχίδες, χαπάκια καταπίνοντας, πιο σικ ακόμη, stars when you shine you know how I feel, βρίζοντας λόγια αιχμηρά και πνιγηρά.
Θα έχει τολμηρές επιθυμίες, θα είναι σέξυ. And a bold world for me, θα λέει.Θα θέλει να ανατείλει σαν έως σφριγηλή από τις στάχτες της κι απ’ τον ασφοδελόν λειμώνα, it’s a new day, it’s a new life for me, θα πει. Και ύστερα θα θέλει να αποθέσει στους μαστούς της τον τόπο της τον γαλαθηνό, it’s a new dawn, σουρουπώνει η ιδέα, και ογκόλιθους-προπάτορες θα θέλει να ανορθώσει στα τρυφηλά της μπράτσα, να λιβακώσει το σύμπαν θα θέλει στις μασχάλες, dragonfly out in the sun you know what I mean, don’t you know, έθνη στους αργαλειούς να ξάνει κι ολυμπιακή να υφάνει θα θέλει μεγαθήριο πλεξούδα, and this old world is a new world, το χνώτο ν’ εκπατρίσει μ’ ένα γαλλικό φιλί στου άλλου τη χοάνη, στην πλεκτάνη, κούτελο με κούτελο, όπως θα συναντιέται. Θα θέλει να εναγκαλίζεται με τους συμπορευόμενούς της αδελφούς μες στη μεγάλη πόλη, στην πόλη που μαύρισε, η πόλη, οh freedom is mine, με εωσφόρους να παρκάρουν τα κορμιά τους κι αγγέλους να αυτοεξορίζουν τα φτερά τους, κι αν όχι, όχι με αυτούς, and this old world is a new world, έστω να φιληθεί θα θέλει με μια απειλή, μια γάτα, μια φράντζα, ένα σπυρί, μια μπούκλα θα θέλει, έστω μ’ έναν νευρόσπαστο περιπατητή ή μέρος περιπατητή, and a bold world for me, δεν έχει σημασία θα θέλει, αδιάφορων στοιχείων κατά τ’ άλλα, η γελοία.
Ιφιγένεια Σιαφάκα, Το τραγούδι του λύγκα, μυθιστόρημα, Εκδόσεις Γρηγόρη 2011
Πίνακες: Dino Valls
.
.
