Tο επίτευγμα της ορμής άγνωστο περιθώριο. Βεβαίως και φύονται οι γκρεμοί. Αρκεί κενό και αόρατο κάλλος.
Ξεκούμπωτο το κεφάλι, μετ’ ου πολύ, και ημίσκληρο. Στην τραχεία όλα τα σκουριασμένα νανουρίσματα. Η τελευταία ώρα ήταν έξαψη σπλάχνων ανάδρομων και το σύμπαν αδιαφόρησε. Καθότι δεν εκτιμά τις υπερβάσεις. Κάθε ειρκτή ανοιχτή. Θέλεις μένεις, θέλεις βγαίνεις. Μην εξηγείς το φως σαν να’ τανε μουντζούρα
Σκουριασμένο σούρουπο
με θύλακες νύχτας να παραμονεύουν,
γωνία ασήμαντης οδού και βορεινής ακτής
μιας σύμπτωσης
άγγιξες την άκρη του βιαστικού παλτού μου
και σταμάτησες.
Φύσηξε για λίγο μια άρρωστη νιότη
πολύ λίγο, να, ώσπου να πάρεις σχήμα.
Ψέλλισες κάτι. Σε άγνωστη γλώσσα μου φάνηκε.
Νόμισες πως εντυπωσιάστηκα.
«Μα, είσαι πεθαμένος από χρόνια»
σου είπα ατάραχα «δεν το ήξερες;»
Σε κήδεψα σ’ έναν φριχτό κήπο
από μπελαντόνες στη μέση της θάλασσας.
Γύρω-γύρω άλειψα άβυσσο σιωπής.
Τη μύτη σου, την κήδεψα χωριστά
σ’ ένα κουτί από αμίαντο
γιατί άνθιζε ψέματα συνεχώς.
Το όνομά σου το ’τριψα στα πουλιά
που ’θέλαν να πεθάνουν.
Τον όρκο σου τον κρέμασα
στο φεγγάρι να σκιάζονται
τα μικρά κορίτσια
πριν κερώσουν με το αίμα τους το νήμα της αγάπης
«Τι να την κάνω τη συγγνώμη σου τώρα;»
είπα, και συνέχισα το δρόμο μου
βάζοντας δύο κέρματα
στα μάτια του γερο-ζητιάνου
που άκουσε τα ιώδη και πέτρωσε.
Στο μεταξύ είχε νυχτώσει πολύ…
Μέσα κι έξω από το σώμα.
Ω των χειλιών πορφυροί ανθώνες,
μαύρα των μαλλιών μελάνια γράφουνε πόθους
σε γυάλινα δάση, πώς, πώς να σε κόψω Ω χαρά, που διαβολικά έρπεις
στις φλέβες…
Στην ευπείθεια του λαιμού το μαδριγάλι της λαιμητόμου
θα χιμήξει, κόκκινη άρπα μες στη λευκότητα…
Το σκηνικό
είχε από καιρό στηθεί:
Το έρημο σπίτι,
τα πεινασμένα δωμάτια,
και μια σκόνη εγκάθετη
τραβούσε απ’ τα μαλλιά
την ακαμψία των πεθαμένων επίπλων.
Αίφνης,
ο ξερόβηχας ενός πίνακα
αιωρήθηκε.
«Πώς κατορθώνονται,
οι πινελιές να ρέουν
να μιλούν, να ανασαίνουν;»
Κοιτούσα με μάτια γυμνά
την αυλή
που ήταν άμμος και την πατούσα
και τη θάλασσα που έτριζε ήρεμα
καθώς άνεμος κανένας δεν
κινούσε το δειλινό τοπίο,
δεν το παράλλασσε και δεν το αιφνιδίαζε.
Μια πολτώδης σιωπή.
Η γυναίκα κοιτούσε. Το φόρεμά της
δροσερό, στο κίτρινο δοσμένο.
Ένα κουκούλι που την γεννούσε.
Το θέαμα εξελίχθηκε:
Το πλάσμα αυτό το δειλινό
στης θάλασσας την πρώτη αγρύπνια
έμοιαζε να προσεύχεται,
όταν απροσδόκητα
πέρασε ένα φεγγάρι. Αιχμηρό.
Σχίστηκαν ήχοι
στης βεντάλιας της το ολόγραμμα,
μετακινήθηκαν βουνά και ο ορίζοντας,
Γυρίσανε τα συκώτια τ’ ουρανού
και μελάνιασε ο τόπος,
καθώς γρυλίσαν μέσα της
τα μέγιστα της λύπης τα μυδράλια.
Και τότε πρόσεξα. Το είδα καλά,
από τα μάτια της,
από τα μάτια της
έβγαινε όλη αυτή η θάλασσα…
Όταν βγήκα στο δρόμο χρόνια μετά
ήταν πρωί,
ήταν χειμώνας,
και είχα λερώσει
τα ρούχα μου με κίτρινη μπογιά.
α, ναι…
«κι έκλαιγε ένα πουλί σαν άνεμος»
Ο ουρανός γέμισε δαντέλες και κηλίδες.
Σημάδι πως κάτι θα ερχόταν. Μια μπόρα ίσως, μια αλλαγή.
Το ρολόι συστρεφόταν σα φίδι
ακολουθώντας τη θάλασσα
που σάπιζε στην άκρη.
Τα πυροτεχνήματα φτιάχνανε ωραίες κουρτίνες μπροστά από το μάτι της κρυμμένης στην κάμαρα γυναίκας που κάτι σημάδευε στο υφαντό, σκοτάδι ίσως και τελείες πουλιών. Το πρόσωπό της ήταν όλο μια προσευχή. δεν είχε στόμα.
Μια λύρα με επτά φωνές θρύλησε στον αέρα ενόσω μια ανεμώνη από αμμωνία, καθάριζε το επικείμενο τοπίο – που είχε διαφύγει της προσοχής εραστών εν ευθυμία. Κάτι ερχόταν, μια μπόρα ίσως μια αλλαγή.
Η νύχτα έδειξε τα δόντια της, μα ευπρεπώς. Κι ο κρόκος της σελήνης , υδραργυρικώς υποβάσταζε το σκοτάδι όταν: ένα χέρι τράβηξε το κορδόνι της γέφυρας όλων αυτών, ένα σκυλί αλύχτησε κι ύστερα πέθανε σαν χελιδόνι, και η γνωμάτευση του ταριχευμένου γεωμέτρη, ασαφής: «Δεν ξέρω, παιδί μου, να διαβάζω τα ιώδη. Και η λέξη Οδυσσέας μελανιάζει».
Από τη βραβευμένη ποιητική συλλογή «Χαμηλές οκτάβες»
Ο χρόνος μετρήθηκε με τη βαριά βραχνάδα του πενθοφόρου, το ρόδι που έσκασε ήταν η καρδιά της και η λάμψη που άστραψε στις αμμουδιές του αυτιού της ήταν μια γκρι σταγόνα παραμύθι.
Eίχε ταξιδέψει τόσο, που η ζωή του εντέλει συνέβη μέσα στο εμβαδόν μιας βαλίτσας.
Τα βράδια, η ζωή του έβγαινε απ’ αυτόν το στενό ταχτοποιημένο περιβάλλον κι έψαχνε στα σκουπίδια να βρει κάτι να φάει. Κι εκεί έβρισκε μικρά ποιήματα που του έγλειφαν τα χέρια.
Και κάποτε πρόδωσε το δρόμο, φορώντας καρφιά, αντί για παπούτσια.
Και το ποίημα και η φωτό είναι από τον τοίχο της Στέλλας Δούμου στο facebook.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka