.
Στην Περσία οι αγριοαμυγδαλιές άνθισαν κιόλας,
και στην επαρχία της Κίνας διαβάζουν τους οιωνούς
κάτω από τα πρώτα άνθη της δαμασκηνιάς.
Τότε είναι που οι κατασκευαστές φεγγαριών
ταξιδεύουν από τη μια αυτοκρατορία στην άλλη,
εξηγώντας την τέχνη τους στους ονειροπαρμένους
μέσα από παραμύθια και ιστορίες.
.
Σοφία Πολίτου-Βερβέρη, Εαρινός αφηγητής, από την ποιητική συλλογή Λουτήρες, εκδόσεις Έναστρον, 2019
Πίνακας: Henri Lebasque
.
Και το φεγγάρι έφερνε πάντα
Πίσω του ένα λελέκι μαύρο.
***
Πέρα για πέρα είταν φεγγάρι,
Ήσκιος κανένας δεν μπορούσε.
***
Και τότε ένα λελέκι μαύρο
Κατέβαζε ο ουρανός μπροστά μου.
***
Καθόταν μ’ ένα βλέμμα εκείνο
Σα να μη χάρηκε ποτέ του.
***
Το βλέμμα του έπαιρνα βαθειά μου
Κει που η ψυχή είναι μόνο κλάψα…
***
Ούτε ήσκιος χάμω δεν μπορούσε·
Ούτε πουλιού λαλιά στη νύχτα.
***
Μονάχα ένα λελέκι μαύρο
Μέσα στη μοναξιά μπορούσε.
***
Κι η κλάψα που απ’ τον κόσμο φεύγει
Και παρευθύς αλλάζει κόσμο.
Νίκος Φωκάς, Το φεγγάρι κι η τρέλλα, Βασίλη Βασιλικού, Η ελληνική ποίηση, ανθολογημένη από τον Ρήγα έως σήμερα
Πίνακας: Anne Siems
.
.
Ανατέλλω όπως τη θέλω
μια σελήνη υπερμεγέθη
σαν ασπίδα χάλκινη
που ένα χέρι
–ο πιο δυσειδής κι ο πιο μεγάλος
ανθρωποειδής της οικουμένης–
την υψώνει
μες στα προϊστορικά ζοφώδη δάση
την υψώνει για να την κρεμάσει
στα γιγάντια τα κλαδιά
και χτυπώντας την με λίθους
–γκογκ συναγερμού κοσμοπορείας–
να ξυπνήσει του χάους και του βύθους
την κοιμώμενη ζωή
και τους πρώτους ρυθμούς της Ιστορίας…
.
Aλέξανδρος Μπάρας, Ανατέλλω την «πρώτη» σελήνη, από τις Συνθέσεις, Βιβλίο τρίτο
Φωτογραφία: Bρυξέλλες, Μάιος 2021, από το προσωπικό μου αρχείο
.
Δεν σκέφτηκες ότι μια νύχτα κρυφά
Στις μύτες των ποδιών μου
Πήρα όλα τα οστά μας
Και τα βούτηξα – ας μη το μάθουν, σε παρακαλώ
Στο φεγγάρι
.
Τώρα ας τραγουδήσουμε το φεγγάρι
Κανείς δε θα μας πει ότι το περιέχουμε σαν έμβρυο
Η γνωστή ιστορία ότι τα έμβρυα μεγαλώνουν
Και στο τέλος αποχωρίζονται απ’ τις μητέρες τους
Θα επαναληφθεί κι εδώ
Και τότε μ’ έκπληξη οι συγγενείς οι φίλοι κι εμείς οι ίδιοι ακόμα
Θα πηγαίνουμε το φεγγάρι περίπατο
Θα το τραγουδάμε και θα μας τραγουδάει
Θα το ‘χουμε στα χέρια μας
Στο μυαλό μας στη συνήθεια να ξυπνάμε πρωί
Δε γίνεται λόγος για τη σκέψη
Αυτή ανέκαθεν είναι το φεγγάρι
.
Και κάτι άλλο
Αν σε ρωτήσουν να τους πεις το μυστικό
Πες τους ένα ψέμα:
Υπάρχει ένα και μοναδικό φεγγάρι
Αυτό που είναι στον ουρανό
Δ. Π. Παπαδίτσας, Το φεγγάρι, από τη συλλογή Νυχτερινά, Ανθολογία Ε. Γαραντούδη, Η ελληνική ποίηση του 20ου αιώνα
Πίνακας: Eduard Munch
.
Μακριά σ’ έν’ άλλο κόσμο γίνηκε αυτή
η αποκριά
Το γαϊδουράκι γύριζε μες στους έρημους δρόμους
όπου δεν ανέπνεε κανείς
πεθαμένα παιδιά ανέβαιναν ολοένα στον ουρανό
κατέβαιναν μια στιγμή να πάρουν τους αετούς τους
που τους είχαν ξεχάσει
έπεφτε χιόνι
γυάλινος χαρτοπόλεμος
μάτωνε τις καρδιές
μια γυναίκα γονατισμένη
ανάστρεφε τα μάτια σα νεκρή
μόνο περνούσαν φάλαγγες στρατιώτες εν δυο
εν δυο παγωμένα δόντια.
Το βράδυ βγήκε το φεγγάρι
αποκριάτικο
γεμάτο μίσος
το δέσαν και το πέταξαν στη θάλασσα
μαχαιρωμένο
Μακριά σ’ έν’ άλλο κόσμο γίνηκε αυτή
η αποκριά.
Πίνακας: Kenne Grégoire
.
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 