.
.
.
.
.
.
.
.
Ο ποιητής δεν είμαι προφήτης, είμαι η δόξα
του πρωινού. (Είμαι; Παίζω στα ζάρια το «θα»
σαν παις στους πεσσούς, ή όπως όταν σκάβεις ένα
άστρο και τινάζονται από μέσα εξέχοντα ορυκτά.)
Πάντα αθώο το μήλο όταν πέφτει – δεν ξέρει
την κατάσταση της πτώσης από πριν.
Ενώ ο ποιητής γνωρίζει τον θάνατο γι’ αυτό
σκιρτά στις ενάρξεις.
,
Κυλά στο πληκτρολόγιο το νυν το αεί ο
ο αόριστος, ο τετελεσμένος μέλλων
– το τετελεσμένο τιτίβισμα του πτηνού μου
που πάντα με γλυτώνει από τον χρόνο.
Σε αυτά τα απόκρημνα σκαλοπάτια
από ρόδα κι αγκάθια, από άγρια χόρτα και ζώα,
η χαρά φωνάζει: κράτα με να γίνω η πολυθρόνα,
ο καναπές σου, η τηλεόραση, το χαλί, ο πολυέλαιος,
η κουζίνα, η βρύση.
.
Κλεοπάτρα Λυμπέρη, Η λέξη ποιητής, από τη συλλογή Το δεν είμαι ακόμη,
προσεχώς από τις εκδόσεις Ίκαρος
Φωτό: Robert Capa
.
Δε μου είναι πια εύκολο
μήτε θελητό
να γράφω στιχάκια.
Γύρω παραμονεύουνε οι σκοτωμένοι
με γάντζους και στριφτά μαχαίρια
κι ο τόπος αφρίζει ποτάσα.
Μου το ’λεγαν ότι στο τέλος
η Χαλιμά τα ξέρασε πετρέλαιο
τα παραμύθια.
Έτσι στους δύσκολους καιρούς
παίρνω ένα καλάθι μανιτάρια
και παρασταίνω
την πεντάμορφη του δάσους.
Στην αρχή μοιάζει λίγο
σα να βουτάς με το κεφάλι
απ’ τον τοίχο.
Πιο έπειτα το συνηθίζεις και σ’ αρέσει.
Τζένη Μαστοράκη, Τα παραμύθια της Χαλιμάς, από τη συλλογή Το σόι, Εκδόσεις Κέδρος, 1990
Πίνακας: Στέφανος Δασκαλάκης
Όσο ιχνηλατώ τα παλαιά
σβήνει η τωρινή γραφή
κι όσο αχνή προβάλλει
ίδιο σπασμένο κρύσταλλο
η αλλοτινή
τόσο με θλίβουν
τα σβησμένα μου όλα
Εμφύλιοι καιροί
έζωσαν τη ζωή μου
αμάχη από παντού
Λύκος μοναχικός κι εκείνος
τότε που
με δυο καρφιά στα πόδια
σημάδι ανελέητο
τη μοίρα κυνηγούσε
κανείς δεν του αποκρίθηκε
εκεί μπροστά του ήταν
ό,τι αληθινό μα άπιαστο
Τώρα Λύκος κι αυτός
ρωτά όλο ρωτά
αν κάποιος
βρήκε τον χώρο ανάμεσα
κι άνθρωπος πού;
Ο Λύκος μου ο πιο σκληρός
το πιο μοβόρο πλάσμα
στο αίμα έπνιξε
τα προσωπεία όλα
μόνος προβάλλει πια
είμαι η μόνη λύση
λέει με σιγουριά
κι εγώ
το ξέρω
του απαντώ
Μαζεύω κατακόκκινα κατόπιν
μες στο αίμα
τ’ απομεινάρια τα φορώ
διπλά και τρίδιπλα
ίχνος να μη φανεί
από το τρίχωμα
που άγριο και μαύρο
πρόσωπο νέο δείχνει
Μα είναι που το ποίημα
(αδύναμο πολύ)
θέλει πιο ήπιες λέξεις
Να πώς οι λέξεις καταργούνται
να πώς λειψό απομένει
με μιαν αναπηρία έκδηλη
[πότε εγώ δεν το αντέχω
πότε εκείνο δεν μπορεί]
Ώρα αποκαλύψεων τρομερή
χωρίς καν τη φτηνή δικαιολογία
μιας άνωθεν φωνής
που να αθωώνει
όσα φριχτά αναγγέλλεις
[αυτά μονάχα στις Γραφές
εδώ ετούτη όσο αντέχει]
Διώνη Δημητριάδου, Παλίμψηστη του Λύκου μορφή, ΑΩ εκδόσεις, 2021
Πίνακας: Ann Magill
.
.
.
.
Θα εξαργυρώσω με λέξεις επίχρυσες
Τις ράβδους σκοταδιού που σταθερά αποθήκευα
Στα θησαυροφυλάκια του στήθους.
Θα πάρω έπειτα τους δρόμους
Μ’ εκατομμύρια ποιήματα
Σκορπίζοντας στους τίμιους συμπολίτες μου
Την αναπάντεχη κληρονομιά
Της φτώχειας
Από τη συλλογή το Θα και το να του θανάτου, 1987
Αντώνης Φωστιέρης, Μικρή αναδρομική, (Αυτοανθολογία 1971-1996) Εμβόλιμον, ανάτυπο
Πίνακας: Bασίλης Πέρρος
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 