Tag Archives: ΚΟΥΡΑΜΠΙΕΣ
Αναστασία Λιλή, Ανάμνηση
Μας κάλεσε στη γιορτή της η καινούργια συμμαθήτρια στην Α΄ Γυμνασίου. Της Παναγίας της Πορτοκαλούσας. Νεοκλασικό σπίτι, ψηλοτάβανο με πολλά φωτιστικά, ευρύχωρο με αέρα άλλης εποχής. Καθίσαμε γύρω, δεν θυμάμαι τίποτα σαφώς από τον χώρο, μόνο το τεράστιο χαλί. Ξαπλωμένο νωχελικά στη μέση της σάλας, μάλλον φλέρταρε τους κουραμπιέδες που μας κέρασαν, κι ο δικός μου υπέκυψε και διέσχισε λάγνα και με χάρη, αφήνοντας όλη την εξωτερική λευκή του γλύκα πάνω στην πολύχρωμη διαγώνια ραχοκοκαλιά του… Όσο ντράπηκα, άλλο τόσο γελάσαμε παρέα με τα άλλα κορίτσια. Προεόρτιος και φευγάτος ο κουραμπιές της Μαρίας, ακόμα με κάνει και χαμογελώ σαν περνώ από το πατρικό της.
Πίνακας: Daria Petrilli
Kυριακή Αν. Λυμπέρη, Το βούτυρο
Τα υλικά απλωμένα στο τραπέζι. Οι κινήσεις μηχανικές. Για χάρη των παιδιών. Έρχονται Χριστούγεννα, θα τα περάσουν όλοι μαζί. Τα φρόντιζε η γιαγιά, μέχρι να νιώσει καλύτερα. Θυμάται τα ματάκια τους που έλαμπαν, καθώς έμπαινε στη σάλα κρατώντας την πιατέλα με τους κουραμπιέδες. Βέβαια τότε ήταν κι αυτός εκεί. «Πώς καταφέρνεις, αγάπη μου, να μας τυλίγεις στην άχνη σου!» Αλλά πλέον, όταν τον βλέπει, «θα σε πονέσω», λέει, «όπως με πόνεσες εσύ, θα σε σκοτώσω, θα σε… ». Όμως ο κούκος του ρολογιού που λαλεί, διαλύει ξαφνικά τα φαντάσματα και τότε βουλιάζει η γροθιά της στο βούτυρο.
Πίνακας: Afarin Sajedi
Ασημίνα Λαμπράκου, Όποτε
«Ο Δεκέμβρης είναι μήνας των επιστροφών», έλεγε. « Ποιος μπαίνει σ’ αυτόν δίχως μνήμες;» ρωτούσε αμέσως. Γι αυτό δεν μπορούσε ποτέ να φτιάξει κουραμπιέδες. Γιατί, μόλις που τέλειωνε η ερώτηση, υψώνοντας το χέρι να μετρήσει αν ήταν έτοιμη η ζύμη να ξεκινήσει το πλάσιμο, τα υλικά όλα έπαιρναν πίσω το δρόμο των δαχτύλων κι έπιαναν μυαλό, καρδιά, χολή, όλα, γεμίζοντάς την. Ζύμη αφράτη γινόταν η ίδια έτσι, κι έτσι την έβρισκαν οι άνθρωποι και την έπλαθαν στα σχήματά τους. Μονάχα τα νύχια των χεριών άφηναν άθικτα. Ίδια αμύγδαλα. Με μια μικρή κάμπια από ροδόνερο χλωμή να την βρίσκει άνοιξη, όποτε.
Artwork:Jamie Baldridge
Έλσα Χώνια (9 ετών), Το μικρό ξωτικό
Λάμπουν τ’ άστρα μέσα στο πυκνό σκοτάδι. Ο Άγιος Βασίλης φορτώνει τα τελευταία δώρα στο έλκηθρό του. 3,2,1 έφυγε, πάει να παραδώσει τα δώρα! Φυσικά, έχει προετοιμαστεί να γεμίσει και το στομάχι του με γάλα και κουραμπιέδες μοσχομύριστους, που θα αφήσουν οι μικροί φίλοι του για να τον ευχαριστήσουν. Πρώτη στάση, στο σπίτι του μικρού Μάριου. Οι λιχουδιές τον περιμένουν δίπλα στο τζάκι. Μα ποιος έφαγε τον κουραμπιέ μου;; Το μικρό ξωτικό, ο βοηθός του, ίσα που πρόλαβε να σκουπίσει την άχνη από τα χείλη του. Αχ, σκέτη γλύκα αυτή η σκανταλιά !
Πίνακας: Romualdas Petrauskas
Bάνια Σύρμου, Διλήμματα άχνης
Με αμύγδαλα ή χωρίς; Στρογγυλοί ή μισοφέγγαρο; Διλήμματα του ουρανίσκου που με κρατούσαν ξύπνιο το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων. Έπρεπε οπωσδήποτε να απαντηθούν τη νύχτα, πριν με ξυπνήσουν αξημέρωτα για τη λειτουργία των Χριστουγέννων. Εκείνο ωστόσο που με παρηγορούσε ήταν ότι, μετά τη Θεία Κοινωνία, ο μπουφές στο σαλόνι θα ξεκλείδωνε και θα αποκάλυπτε επιτέλους μπροστά μου τις δυο πιατέλες με τους βασανιστικά μυρωδάτους κουραμπιέδες της μάνας μου, που την τελευταία εβδομάδα της Σαρακοστής την έβλεπα ξεροσταλιάζοντας να τους ξεφουρνίζει, να τους ραντίζει με ανθόνερο και να τους πασπαλίζει με άχνη, δίχως κανένα οίκτο για τους νηστευτές του σπιτιού.
Πίνακας:Sebastian Picker
Nίκος Σταμπάκης, Το άντρο των σατανιστών
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 