Category Archives: Σοφία Περδίκη
Σοφία Περδίκη, Φθινόπωρο
.
Ο κρόκος του πρωινού χυνόταν στην πόλη. Έστριβε στην οδό των Ρόδων κι έσταζε από τ’ ανοιχτά παράθυρα πηχτές, μελάτες σταγόνες στο γυάλινο δοχείο με τις τουλίπες. Τα δύο όστρακα της χλωροφύλλης τις νιώθουν βαθιά μέσα τους να εισέρχονται, και τα φύλλα, οι μίσχοι πως αναριγούν, χάσκουν οι στήμονες, χρυσίζει το νερό το μαύρο! Κατακόκκινες πυρώνουν οι κεφαλές, στρέφονται ταυτόχρονα ανοιχτές, ευθεία προς το βέλος του ήλιου…
Στο απόγειο της διάτασης, η αιχμή της έντασης μια πράσινη χορδή που τέντωσε και σπάει. Γιατί να είναι άραγε έτσι η φύση των πραγμάτων; Ένα ένα τώρα τα φύλλα τους ξεφορτώνονται, ξερά κλαδιά φράγματα στήνουν, να βουλώσουν θέλουν το μοναδικό το λούκι, το πιο πολύτιμο. Τον νόμο να επιβεβαιώσουν.
Στο πλήρες φάσμα της ανθοφορίας ο μαρασμός.
Σοφία Περδίκη, από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα, εκδόσεις Κίχλη 2020
Αrtwork: Konstantin Kacev
Σοφία Περδίκη, Κουραμπιέεε…
Προτού να γλείψει την άχνη και φουσκώσουν τα μάγουλα απ’ τα τριφτά μπισκότα, υπήρξε καλή καγαθή γυναίκα. Όμως τα δάκρυα που έσταξαν στην πιατέλα –έπασχε από καταρρακτώδη δακρύρροια–, από ένα σε κάθε γλυκό, για να γιάνει έκαστο τραύμα της παιδικό, δημιούργησαν κρυστάλλους μαγικούς πάνω στην πουδραρισμένη επιφάνεια και, αντί να μελώσουνε τα φρέσκα βούτυρα, έγιναν παστά. Σκέτη λύσσα. Για τιμωρία, η γρια-μαγείρισσα την άρπαξε απ’ το τσουλούφι και πάραυτα τη μεταμόρφωσε σε αρνί του Πάσχα. Μα τι μαγγανεία να ψάχνεις ίαση στον κουραμπιέ!
Από τότε, κάθε Χριστούγεννα ανασταίνεται. Βελάζοντας μάς ψέλνει τα κάλαντα της αμφισημίας, μετά μανίας.
Πίνακας: Afarin Sajedi
Σοφία Περδίκη, Αναστάσιμη σφαγή
.
Η Μπιάνκα σαν ήτανε παιδί
και οι γύρω της πολύ μεγάλοι
τους κοίταζε πάντα σοβαρή
καθώς αρμόζει σ’ ένα παιδί
Δεν βλέπανε στο πρόσωπό της
εύκολα γκριμάτσα
είχε την ψυχή της
αρυτίδιαστη η μικρή
έπαιζε στα δάχτυλα
του ενός χεριού τ’ ακόρντα
και σας κοιτούσε θυμωμένα
έτσι και γινόσασταν φαιδροί
Πώς φυσούσε κάθε της τσουλούφι
πώς τσίριζε μαζί με το αρνί.
Το βοήθαγε πάντα να ξεφύγει
απ’ τη φριχτή σφαγή
της Ανάστασης τη μέρα.
Γελοίοι, που τα βάζατε με ποια;
Με μια tabula rasa, την Μπιάνκα;
Σας κατέγραψε όλους
με άνω-κάτω ρίμα
στα μαύρα της κατάστιχα.
Πίνακας: Yana Movchan
.
Σοφία Περδίκη, Η κυρία Στόουν
.
Η κυρία Στόουν έκλεισε το βιβλίο της
κι ακούμπησε τα δάχτυλα πάνω στο στήθος.
Σ’ αυτήν τη στάση τη βρίσκαμε όποτε επιστρέφαμε.
Τα μάτια της δυο γαλακτεροί φακοί
φώτιζαν τον τοίχο πίσω μας.
Τότε εισβάλλαμε κάτω από το φουστάνι της
να δούμε ακόμα μια φορά
τον ξυλοκόπο να βγάζει τις μπότες
το τσεκούρι να πέφτει από τα χέρια με κρότο
–ένας μολοσσός χασμουριέται στη γωνία–
τον καιρό που άλλαζε απότομα.
Μα η κυρία πάντα ταραζόταν
μεταβαλλόταν
στάζαμε στα χείλη λάδι
καιγόμασταν την ώρα που
το ρούχο ανασηκωνόταν
καμιά χαραμάδα για αέρα
και το φως κι αυτό λιγόστευε
μύριζε το δέρμα αλόη βέρα
ίδρωνε η παλάμη
το σώμα μας γδερνόταν
σε στρώμα τρίχινο
μας έπνιγαν μοτίβα αγκαθωτά
μας μάτωναν τα σχίνα.
Αχ! Κυρία Στόουν εσύ, με τα μάτια σου κρίνα
στο σπίτι του δάσους έλατα
ράβεις στο στόμα
έστω, μια φορά για λίγο, τράβηξε την αόρατη κουρτίνα.
Πίνακας: Edward Killingworth Johnson
Σοφία Περδίκη,Το ατύχημα (e-περιοδικό Vakhikon)
.
Στα χρόνια της μεγάλης παραλυσίας
περάσαμε εκατοντάδες ώρες
πάνω στο μεγάλο σκανδιναβικό τραπέζι.
Ατελείωτες οι μέρες της πνευματικής εξάσκησης και της ψυχαγωγίας.
Ψάχνοντας διακαώς
με τη φωτιά και τον σίδηρο παραμάσχαλα
να βρούμε τον χρυσό κανόνα που διέπει όλα τα παιχνίδια
ανακινήσαμε δυνατά το πρασινωπό πουγκί
ακούστηκαν κροταλισμοί
τα πιόνια πετάξαμε, ατάκτως ερριμμένα.
Οι πιο τυχεροί από εμάς σχημάτισαν εφτάστερες προτάσεις,
οι οποίες με τη σειρά τους
καταγράφηκαν στο τεφτέρι των αναμνήσεων.
Πολλοί πόντοι, συμφυείς του ιλίγγου
που δημιουργεί η συνουσία με τη νίκη
εξαργυρώθηκαν
και οι αναμετρήσεις τυπώθηκαν
αποσαφηνισμένες
πάνω στο σταυρό, ανάμεσα στις λέξεις.
Το τι επακολούθησε μετά δεν θα το πούμε εμείς.
Η κρίση μας είναι θολή
εφάμιλλη ενός σπασμού που από μόνος του
δεν λέει απολύτως τίποτα.
Το ατύχημα συνέβη.
Υπήρξε σύγχυση των λειτουργιών και απώλεια των αισθήσεων.
Ένα ρουά ματ θυμάμαι είχες πει εσύ
την ώρα που ξετύλιγα το κόκκινο πανί.
Τώρα μιλούν οι συνοδοί
στη μοναδική γλώσσα που ξέρουν. Ας πουν.
Αυτόκλητοι ήρθαν
ως νοσοκόμοι εθελοντές
κι ανέλαβαν την απογευματινή βόλτα μας στο πάρκο.
Η φύση γύρω πάντως
ακόμα κι από τη θέση της καθήλωσης
παραμένει συγκλονιστική.
Πίνακας: David Eustase
http://www.vakxikon.gr/content/view/2000/11302/lang,el/
Σοφία Περδίκη, άτιτλο
Στάθηκες, τότε, την περίοδο των μεγάλων ανακατατάξεων
μπροστά στις πύλες -όχι σαν τον ανδριάντα–
ρωτώ αν έβαλες τα στήθη στο φρέσκο γύψο κάποιου αγώνα
να φέρουν των παλμών το ανάγλυφο στον άπαντα αιώνα.
Έστω
οι όχθες, εκεί, στην ανήλια παγωμένη ξέρα
είναι τουλάχιστον μαλακές
να βυθίζεσαι αφήνοντας το ζεστό σου αποτύπωμα;
.
Πίνακας: Σοφία Περδίκη
.
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 