Δεν πεθαίνεις από θάνατο αλλά από το γένος, η φυλή σου χαρίζει τον θάνατο που αξιώνεσαι, τον συναντάς κάποια στιγμή της ζωής σου, ο δικός μου ήρθε νωρίς, παιδί ήμουν ακόμα όταν σμίξαμε, ένας γέρος κίναιδος ήταν ο δικός μου θάνατος, ξεδοντιάρης και λιγδερός, ένας όχλος σάρκας, που βάδιζε με μία ηδύφοβη επισημότητα και έσερνε πίσω του ένα καρότσι φορτωμένο με ματωμένες προβιές αρνιών, ήρθε ύπουλα, εκεί, στην πίσω αυλή του σχολείου, με στρίμωξε στον τοίχο, το χέρι του σκληρό ανάμεσα στα πόδια μου, έσφιξε δυνατά όχι για πόνο αλλά για φόβο, τραβήχτηκα, πίεσε ακόμα περισσότερο, πλησίασε στο αυτί μου, πονάς γλυκό μου; με γλύκανε με χνώτο σαπισμένο, πονούσα, αλλά έλαμπα, με άφησε, φύγε τώρα, έτρεξα, τρέξε τώρα, γελούσε δυνατά, κάποτε πάλι θα έρθεις, θα έρθω, θυμάμαι τον παπά στην εξομολόγηση, παραμονή του Αγίου Δημητρίου, θυμάμαι καλά τα λόγια του, να μην το ξανακάνεις μου είπε και θα συγχωρεθείς, να τον αποφεύγεις από εδώ και εμπρός, και να μην χρησιμοποιείς αυτή τη λέξη που ακούς από τους άλλους, τα Ευαγγέλια τους λένε αρσενοκοίτες, αρσενοκοίτης είναι ο ταλαίπωρος, αυτά μου έλεγε, και τα χέρια του κάτασπρα και φροντισμένα μέσα από τα μαύρα ράσα ανεβοκατέβαιναν στο εσωτερικό των μηρών μου.
Πίνακας: Jonas Burgert
.
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 