Είμαι ολόκληρο το δωμάτιο. Το σώμα μου είναι έως εκεί που φτάνει η πόρτα. Ούτε χιλιοστό παραπέρα. Ως την καφέ λαδομπογιά της πόρτας. Τα δάχτυλα των χεριών μου είναι σοβατισμένα λευκά με ρελιέφ ειδικό για ταβάνια. Οι γάμπες μου είναι βρόχινα παράθυρα, και οι κολόνες με τις σιδερόβεργες τα τσακισμένα γόνατά μου, φυτρωμένα βαθιά μέσα στη γη. Το στραβοκαρφωμένο ρολόι στο διάδρομο –αυτό που κάθε τόσο το γυρνώ πέντε λεπτά– είναι οι χτύποι της καρδιάς μου. Έξω από δω δεν υπάρχω.
Το βασίλειό μου είναι εδώ, με τις αποθήκες των σπιτιών και τα καμπαναριά, με τα σκυφτά σκυλιά και τις πέτρες στους βρεγμένους χωματόδρομους. Με τα κατεβασμένα καπέλα των χωρικών, με τη σιωπή και το ξεθωριασμένο πορτοκαλί του φθινοπώρου. Με τις λίμνες και τα σκοτεινά δάση, την πρωινή πάχνη πάνω στις στέγες. Με την πανδαισία των αγέννητων λουλουδιών και με τον ήσυχο άνεμο. Οι αισθήσεις μου όλη μέρα ξεσταχίζουν και φουρνίζουν, και τις νύχτες αποκοιμιούνται μ’ ένα χλωμό κίτρινο φως στις σοφίτες, μετρώντας τα σύννεφα. Και τις ατέλειωτες στρατιές των ξωτικών μου. Είμαι ολόκληρο αυτό εδώ το δωμάτιο.
Μόλις βγω από δω εξαϋλώνομαι. Αποσυντίθεμαι και καταστρέφομαι και δυσκολεύομαι κάθε φορά να επιστρέψω. Γι’ αυτό μένω εδώ. Σ’ αυτό εδώ το δωμάτιο. Η κοιλιά μου είναι αυτό το γραφείο που γράφω. Ο ομφαλός μου για την ακρίβεια, ορθάνοιχτος. Οι φτερούγες των χεριών μου χτυπούν δυνατά πάνω στους τοίχους και κάνουν παράξενους ήχους, απόκοσμους. Μ’ αρέσει αυτή η μουσική. Μ’ αρέσει αυτό το δωμάτιο. Είναι τ’ αυτιά μου. Είμαι αυτό εδώ το δωμάτιο. Το σώμα μου είναι έως εκεί που φτάνει η πόρτα. Ούτε χιλιοστό παραπέρα.
Πίνακες: Beatriz Martin Vidal, Aron Wiesemfeld
H μουσική είναι επιλογή του Νίκου Βουτσινά
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 