.
.
Άδει δυσνόητα
η Κορυφαία του Χορού
τον τραγικό,
που κάποιοι ονόμασαν χειμώνα,
να γητεύσει
γητεμένη.
Ό,τι με πρόδωσε
είχε πάντα
το όνομά μου.
Αγάπη
από μηχανής
στο πρόσωπό σου
-ύστατη πεθυμιά-
αφήνω φευγαλέο χάδι.
Κι αν είμαι εδώ
δεν θα ξανάρθω.
Κάθαρση.
Πίνακας: Dana Levin
.
.
Μια μέρα
θα επαναστατήσουν
τα ρόδα·
εκείνα
που ανώφελα
χαρίστηκαν.
Μαρία Τσολιά, Συναληθεύουσα, Ιωλκός, 2015
Πίνακας: Gustav Klimt
.
.
.
Δεν είναι ψεύτης, είναι μπαλαντέρ. Ο Απρίλης είναι διάφανος και απρόβλεπτος. Λείος σαν κρύσταλλο, κοφτερός σαν γυαλί. Ακροβατεί μετέωρος στην άκρη του γκρεμού και γελά ανέμελα στο φόβο. Μοιάζει σκληρός, επειδή έχει μόνον παρορμήσεις. Δεν αγαπά, δρα. Ένα παιδί. Μυρίζει φρέσκα αγριολούλουδα και ανθισμένες λεμονιές. Απαλός αλλά μεθυστικός. Παίζει μουσική με τα κουδουνάκια του καπέλου του. Έχει γεύση από φράουλες και πίνει νερό από βουνίσιες πηγές. Τον αποκαλούν τρελό. Εκείνος ψάχνει την αλήθεια, χωρίς να λογαριάζει το κόστος. Μέσα του ξέρει πως αν κάνει αυτό το βήμα στο κενό, θα πετάξει…
.
Αύτανδρα
ναυαγούν
τα παραμύθια
από αλήθεια
ή φόβο
Ας θρηνώ λοιπόν
νεκρούς
παρά αγνοούμενους.
Φωτό: Maleoon
.
.
.
Χρυσός, πορτοκαλί και μπλε, κακομαθημένο αρχοντόπουλο, ο αφέντης των Στοιχείων. Στιβαρός, έντονος, ερωτικός από επιλογή, ορθάνοιχτο παράθυρο στο πέλαγο, μαρμαρυγές και δυνατές φωτοσκιάσεις, ήχοι λύρας, μελωδίες καραϊβικής, λαιμός τανυσμένος με αυθάδεια στο μεσημεριάτικο ήλιο, σκόνη κι αγκάθια και σκονισμένα μονοπάτια πριν από τα βρεγμένα βότσαλα, μυρωδιά από θυμάρι και ρίγανη νωρίς το πρωί, έντονο άρωμα αγιόκλημα το βράδυ, γεύσεις επικούρειες, βυθοί από μπλε αχάτη και κομμένες αναπνοές, κύματα και άμμος, δεν είναι γλυκός, είναι ολόκληρος αλμύρα, στις πληγές και στα χείλη, τα σεντόνια του είναι τσαλακωμένα από ιδρώτα και έρωτα, έχει βαθιές γρατσουνιές και χτυποκάρδια, είναι παρορμητικός και πύρινος, αγρυπνά, αλλά δεν υπόσχεται, είναι καράβι και φεύγει, αύριο θα ξεχάσει….
Πίνακας: B. C.
.
Απαιτεί το όνομά του ολόκληρο. Επισήμως. Δεκέμβριος. Νυχτερινός. Σκούρος, με φως από κεριά και δυνατά αμπαζούρ. Ε, ναι, και λαμπιόνια της γιορτής. Και φανάρια των έρημων δρόμων που μισοκρύβουν άστεγους και κοριτσάκια με τα σπίρτα. Επιβλητικός και πληθωρικός. Παραμυθάς και μπαλαντέρ. Σπιτικά γλυκά και μυρωδιές τζακιού και φούρνου. Καμινάδες που καπνίζουν, κάποτε μοναδικός θόρυβος σε χιονισμένο τοπίο. Ήχος τσέλου και καμπάνας.Είναι κλασικός, δεν ροκάρει. Πάει με άμαξα. Είναι η Σταχτοπούτα και ο Γιάννης Αγιάννης. Μπλε ρουά και κόκκινο των αλεξανδρινών. Μπροκάρ και βελούδο. Και πλεχτό σάλι σε αγαπημένους γυρτούς ώμους. Μοναχικός και κοσμικός. Κατά συνθήκην αντιθέσεις. Που γίνονται αναγκαία εμφανείς. Επιφανειακά ανώδυνος. Επιλεκτικά απολογιστικός και προγραμματικός. Σου δίνει και σου παίρνει. Κατά το δοκούν. Αρχή και τέλος. Τέλος που κυοφορεί νέους ερχομούς. Μη αναστρέψιμος. Σαν τελευταία ευκαιρία. Αυστηρός και επικούρειος. Θάνατος και γιορτή. Παιδάκι και γέρος. Που έτσι ή αλλιώς προσδοκά το θαύμα…
Νοέμβρης αντιφατικός, ενστικτώδης, εσωστρεφής, αινιγματικός. Πορεύεται με άνεση στις υγρές ομίχλες του Broceliande, σε επαφή με το αόρατο, με την όσφρηση της αρκούδας. Τελετουργεί αρχαίες λατρείες της φύσης, όταν πέφτει ο ήλιος. Αυτή είναι η ώρα του. Παλιό porto σε σκοτεινό κελλάρι και άρωμα σανταλόξυλου. Ήχος νάι, κέλτικης άρπας και Bolero του Ravel,ναι αντιφατικός. Στυφή αφθονία από ρόδι και κόκκινα άγρια φρούτα. Βελούδο από κάστανα στη φωτιά. Κυπαρισσί, μπορντώ, μαύρο-γκρι ακατέργαστου γρανίτη. Δάση με κέδρους και βελανιδιές μελιάνες αλλόκοτες. Πέτρινο στενό γεφύρι. Δύση στις απότομες ακτές της Βρετάνης. Φαράγγια στην έρημο της Αμερικής. Θάλασσα ανοιχτή. Θάλασσα μέσα. Περισυλλογή, ενδοσκόπηση, συναίσθηση, παρά μελαγχολία. Μοναχικός σκαπανέας μνήμης. Αλιέας μυστικών, γεμωλόγος και αλχημιστής. Ανάμεσα
στη ζωή και το θάνατο. Αξεχώριστα. Μοιάζει ουδέτερος, αλλά όταν θα φύγει θα σου έχει πάρει ή θα σου έχει δώσει κάτι σημαντικό. Έρωτας και θάνατος. Όχι (μόνον) αυτός ο καθημερινός, ο άλλος, που σου αλλάζει
σχήμα και υπόσταση. Η Ζωή η ίδια.
Πίνακας: Kirra Jamison
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 