Μας κάλεσε στη γιορτή της η καινούργια συμμαθήτρια στην Α΄ Γυμνασίου. Της Παναγίας της Πορτοκαλούσας. Νεοκλασικό σπίτι, ψηλοτάβανο με πολλά φωτιστικά, ευρύχωρο με αέρα άλλης εποχής. Καθίσαμε γύρω, δεν θυμάμαι τίποτα σαφώς από τον χώρο, μόνο το τεράστιο χαλί. Ξαπλωμένο νωχελικά στη μέση της σάλας, μάλλον φλέρταρε τους κουραμπιέδες που μας κέρασαν, κι ο δικός μου υπέκυψε και διέσχισε λάγνα και με χάρη, αφήνοντας όλη την εξωτερική λευκή του γλύκα πάνω στην πολύχρωμη διαγώνια ραχοκοκαλιά του… Όσο ντράπηκα, άλλο τόσο γελάσαμε παρέα με τα άλλα κορίτσια. Προεόρτιος και φευγάτος ο κουραμπιές της Μαρίας, ακόμα με κάνει και χαμογελώ σαν περνώ από το πατρικό της.
Τις νύχτες,
σπάει την καρδιά του σε καρφιά
και ψάχνει για Πιλάτους.
Είναι που τον αρνείται ο θάνατος
κάθε που ξημερώνει.
Μέσα του κέδροι, που δεν κάρπισαν,
χίλια χρόνια τώρα, αυθαίρετα συγκατοικούν.
Και πέφτει ολημερίς στον πόθο του,
ντυμένος μαύρος Άγγελος
με Κάτασπρα φτερά.
Φωτό: George Grie
.
.
