“Όλοι είμαστε τέρατα, είπε η Νταίζη μ’ ενθουσιασμό. Είναι η Εποχή των Τεράτων. Γιατί το παραμύθι της γυναίκας με τους λύκους μας φαίνεται τόσο τρομερό; Ξέρεις την ιστορία, μια γυναίκα διασχίζει την τούντρα μ’ ένα έλκηθρο γεμάτο παιδιά, με τους λύκους να τρέχουν ξοπίσω της και για να τους καταπραΰνει, τους πετάει το ένα παιδί μετά το άλλο. Πριν εκατό χρόνια όλοι θεωρούσαν αυτή την ιστορία τρομερή, αλλά σήμερα μοιάζει ακόμη πιο τρομερή. Γιατί, ενώ τότε ήταν απόμακρη και απίθανη, τώρα έχει μπει μέσα στη σφαίρα του πιθανού. Είναι μια τρομερή ιστορία, όχι γιατί η γυναίκα είναι τέρας, καθόλου˙ αλλά γιατί ό,τι έκανε εκείνη για να σωθεί είναι ακριβώς αυτό που θα κάναμε όλοι μας. Είναι τρομερή γιατί είναι τόσο συντριπτικά αληθινή. Αυτό θα έκανα εγώ, αυτό θα έκανες εσύ, αυτό θα έκαναν όλοι. Έτσι δεν είναι;”
(Πωλ Μπόουλς “Καλώς να πέσει”, εκδόσεις Απόπειρα, μετ.: Λουκάς Θεοδωρακόπουλος)
Έτσι είναι. Συνήθισα πια να βλέπω καθημερινά, μικρούς θανάτους, τραγουδούσε πριν 20 και βάλε χρόνια ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, στο περίφημο “κοιτάω την πάρτη μου”. Και τώρα που οι λύκοι μας καταδιώκουν και τα σαγόνια της κρίσης μας απειλούν έναν έναν χωριστά, ακονίζονται και τα δικά μας δόντια. Γύρω γύρω η φρίκη πλησιάζει. Η Ευρώπη εκτρέφει συστηματικά το ναζισμό και οι ΗΠΑ τον ακραίο ισλαμισμό των αποκεφαλισμών. Κλατάρουν οι αντοχές, στομώνει η ελπίδα, ο δρόμος δεν είναι κατοστάρι είναι μαραθώνιος μετ’ εμποδίων και συλλογικό όραμα να μας απογειώσει δεν υπάρχει. Παρακολουθούμε απλώς τις “απογειώσεις” του κάθε Σαμαρά και τις στάγδην δημοσκοπήσεις, ενώ η πραγματικότητα μας συντρίβει. Ούτε η φανερή προοπτική εξουσίας της Αριστεράς φαίνεται ικανή να ενθουσιάσει. Αντιθέτως, πολλοί εκ των έσω δείχνουν δυσαρεστημένοι, χολιασμένοι, πανέτοιμοι να πυροβολήσουν τον πιανίστα πριν καν ακουμπήσει τα πλήκτρα. Βέβαιοι εκ των προτέρων ότι αντί για Σοπέν θα παίξει Ρίτα Σακελλαρίου.
Και βέβαιοι ότι έτσι, καραδοκώντας την παραφωνία σε κάθε νότα, θα διαφυλάξουν την ορθότητα της πορείας που θα μας κάνει να μην πετάξουμε τα παιδιά μας στους λύκους για να γλυτώσουμε. Στο μεταξύ, ξεσκίζουμε με τα δικά μας δόντια, το διπλανό μας, τον συνάδελφό μας, τον άνθρωπό μας, το φίλο μας, τον έρωτά μας. Καχυποψία, τρικλοποδιές, μεμψιμοιρία, υπολογισμοί, κουτσομπολιό, προδοσίες, επιλεκτικές ευαισθησίες. Ναι, τίποτα το ανθρώπινο δεν του ήταν ξένο του Μαρξ, αλλά εγώ δεν έχω τη σοφία του. Μου είναι ξένα και νοιώθω ξένη.
Τα σκεφτόμουν αυτά, τη συννεφιασμένη βροχερή Κυριακή, όταν από την μελαγχολία της βεράντας μου, παρακολουθούσα τον απέναντι, να στερεώνει με τσιμεντόλιθους στη σκεπή της παράγκας του, κάτι λαμαρίνες που μοιάζουν με κεραμίδια. Στο βόρειο προάστιο του 2014. Ήταν σαν σκηνή απ’ το Συνοικία το Όνειρο κι αναρωτήθηκα τί να ψηφίζει και τί να περιμένει άραγε αυτός. Έχει τρία μικρά παιδιά και ακούει σκυλάδικα. Ενώ γύρω ουρλιάζουν οι λύκοι..
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 