Αυτό που εγώ ονομάζω δημιουργό έχει μια διαρκή επαφή με ένα επέκεινα των πραγμάτων, έμψυχων και άψυχων. Αισθάνεται αυτό το επέκεινα σαν ένα ρεύμα αέρα παγωμένου. Πρόκειται φυσικά για μια αφή του άγνωστου που ίσως είναι ο θάνατος, η αιωνιότητα του σκοταδιού ή η αιωνιότητα του φωτός, δηλαδή, αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν Θεό. Διαθέτει ο δημιουργός μια πανοραμική όραση του χρόνου και του κόσμου, που όμως είναι η καθημερινότητά του, τη βιώνει καθημερινά μ’ έναν «πανικό», κι αυτός ο πανικός, αυτός ο τρόμος είναι που τον σπρώχνει στους άλλους ανθρώπους, σαν να ζητάει άσυλο. Ο συγγραφέας-δημιουργός πλάθει τον άνθρωπο χρησιμοποιώντας όλες τις ανθρώπινες ύλες, που φυσικά και ο ίδιος διαθέτει, χωρίς όμως να του επιτρέπεται να αυτοβιογραφείται. Είναι ο μοναδικός που ζει δίπλα και μέσα στους ανθρώπους. Εκείνος που ακολουθεί πιστά το πλήθος των ανθρώπων και που δεν έχει άλλη ζωή από τη ζωή του άλλου.
—————————————————————————————————————–
Πίνακας: Γεώργιος Κίτσος
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 