.
.
***
***
***
***
.
***
[…]
.
Πλησιάζω έναν φίλο, του σφίγγω το χέρι.
Οι φακοί των γυαλιών του βγάζουν λάμψεις ηλεκτρικές
ο σκελετός τους μοιάζει πιο βαρύς από εκείνους
στα ρετρό γυαλιά των μοτοσικλετιστών.
Μέσα σ’ αυτό το φως τα γυαλιά του
φαίνονται τόσο μεγάλα όσο δυο μηχανές μοτοσικλέτας.
Μου διαβάζει λίγα ποιήματα στην απόλυτη σιωπή
της κουζίνας
η σιωπή είναι σχεδόν εκκωφαντική
όμως παρ’ όλα αυτά, κάτι με φωτίζει.
Πίσω από τους μεγάλους φακούς, τα μάτια του φίλου
μου γερνούν
ακολουθώντας το τικ-τακ της καρδιάς του
και τα γυαλιά με τους λαμπερούς ηλεκτρικούς φακούς
μου χαρίζουν βαθιά ηρεμία
όπως ένα φθορίζον ελατήριο
που ρυθμικά γλιστράω από το ένα χέρι μου
στο άλλο.
Δεν ξέρω πόσος χρόνος έχει περάσει
πιάνω τον εαυτό μου να έχει αφήσει την καρέκλα
και ν’ ανοίγει άσκοπα μια ντουλάπα
απ’ όπου χώμα, χώμα μονάχα
ξεχύνεται στο δωμάτιο.
Ο φίλος μου ανοίγει το στόμα και χώμα
χώμα μονάχα
ρέει σαν ποταμός πάνω στο τραπέζι της κουζίνας
από το μισάνοιχτο στόμα του
υγρό χώμα πιτσιλάει τα πάντα γύρω.
Αρχίζω να φοράω τα παπούτσια μου
που ξεχειλίζουν χώμα.
Πλησιάζω ξανά τον φίλο μου,
του σφίγγω το χέρι
Aπό την ανθολογία Βαλκάνιων ποιητών Οι στίχοι είναι ο χρυσός κανόνας του εφήμερου, μτφρ.: Κλεοπάτρα Λυμπέρη, επιμέλεια ελληνικού κειμένου: Ιφιγένεια Σιαφάκα, εκδόσεις Ρώμη, 2020.
Artwork: Johann Fournier
Σπρώχνω τη νύχτα σ’ ένα σατανικό e-mail
και τη στέλνω σε ολόκληρο το έθνος.
αν και ένα τραγούδι χρειάζεται κάτι περισσότερο.
παραείναι εύκολο να φύγει έτσι.
Αυτό που χρειάζεται, παραδείγματος χάριν,
είναι να πεις: Κυριακή σήμερα, νωρίς το απόγευμα
κάπου πανηγυρίζουν αγόρια,
επειδή η ομάδα τους κέρδισε,
το καλοκαίρι ξέσπασε σε γόνατα, σε μαζεμένα μαλλιά
που βλέπουμε κυρίως στα κορίτσια.
να πεις, να φύγει, να πήξει
ένα κομμάτι γαλατένιας πέτσας καρφωμένης στον ουρανό,
ενώ οι λέξεις κάτω απ’ το τραπέζι στριμώχνονται
σαν πόδια, μυρωδιές βαριές και αποπνικτικές
σαν ποντίκια της ψυχής. περισσότερα. χρειάζονται πολύ
πολύ περισσότερα. και μπαίνω γρήγορα στο τραγούδι
όπως ένα στήθος μπαίνει στο βρέφος-Ιησού:
είναι καυτή Κυριακή, νωρίς το απόγευμα
και οι άνθρωποι τρελαμένοι από το φως, περιμένουν
να έρθει το πρωί για ν’ ανοίξουν το e-mail
Aπό την ανθολογία Βαλκάνιων ποιητών Οι στίχοι είναι ο χρυσός κανόνας του εφήμερου, μτφρ.: Κλεοπάτρα Λυμπέρη, επιμέλεια ελληνικού κειμένου: Ιφιγένεια Σιαφάκα, εκδόσεις Ρώμη, 2020.
Artwork: Marcos Guinoza
.
Αυτό που λέμε σύνορα τώρα είσαι εσύ.
Ήταν Μάιος, αργός και βαρετός,
ο δρόμος ξεκοιλιασμένος από οδικά έργα, το χιόνι
ξαφνικό, στεγνό.
Για να πω την αλήθεια:
Δεν χρωστούσα τίποτα σε κανέναν.
Στεκόμουν δίπλα στις πόρτες, το νερό
παγωμένο από τον φόβο μούσκευε την πλάτη μου
κι όταν έκλεισα τα μάτια, είδα
πoπ κορν να ορμάνε στο αλάτι τους και ήξερα
πως κάτι νύχτες τα κουκούτσια μαυρίζουν σαν περιτ-
τώματα.
Μπήκα μέσα για ν’ αντικρίσω την αηδιαστική σκηνή:
όχι αγάπη, ηλιθιότητα, ηλιθιότητα είναι η καρδιά τού
κόσμου –
και τώρα μ’ εκείνες τις παντόφλες, τρώω και κλαίω,
μόνο τρώω και κλαίω μες στο σπίτι.
Aπό την ανθολογία Βαλκάνιων ποιητών Οι στίχοι είναι ο χρυσός κανόνας του εφήμερου, μτφρ.: Κλεοπάτρα Λυμπέρη, επιμέλεια ελληνικού κειμένου: Ιφιγένεια Σιαφάκα, εκδόσεις Ρώμη, 2020.
Πίνακας: Nicolas Martin
.
Το όνομά σου αναλώθηκε στην ποίηση
Εσύ, Λαίδη Τάνταλε, κάνεις τη μέρα μου να μοιάζει
σαν αιωνιότητα
η μουσική σου και ο Ματίς σου
ο Μπράντο και ο Τοτό
ο Μπαλτίς κι ο σκύλος σου ο Άρτσιμπαλντ
που τρώει μεγάλα κομμάτια ανανά
και οι άρλεκιν χαρακτήρες σου
χορεύεις με τις σκιές τους στο σκοτάδι
στο τέλος ζητάς την εικόνα μου, τη φτιαγμένη από κερί
με περιμένεις να λάμψω σαν εκείνο τον στίχο
της πρώτης μας φοράς
μη μιλάς
γύρισε πίσω στα χρώματά σου
Aπό την ανθολογία Βαλκάνιων ποιητών Οι στίχοι είναι ο χρυσός κανόνας του εφήμερου, μτφρ.: Κλεοπάτρα Λυμπέρη, επιμέλεια ελληνικού κειμένου: Ιφιγένεια Σιαφάκα, εκδόσεις Ρώμη, 2020.
Πίνακας: Ann Magill
Τα παιδιά δεν είναι δίκαια, ένα παιδί κρατά στη μνήμη του όσα
έχει λάβει το σώμα της: ένα φιλί αποδιωγμένο με θυμό και μια
στιγμή που εκείνη με κλωτσά, ελαφρά μα σταθερά, κάτω από το
φουστάνι. Αργότερα, θυμάμαι αυτά που της έδωσα, όταν έτρεχα
με φόρα προς το σώμα της, και τις μεγάλες ζεστές αγκαλιές.
Το σώμα της είναι μια χορδή και είναι έτοιμο ν’ αποσυρθεί.
Μαλακό απ’ έξω, σουπιά και κόκαλα σουπιάς, από μέσα έχει
σπάσει, ένα ένα κοκαλάκι.
Αγγίζω τη μαμά με το μέτωπο και τα μάγουλα: η νευρώδης
ύπαρξή της, λεπτή και δυνατή. Η μητρότητα είναι αυταπόδεικτη
και άχρηστη, όπως τα πυροτεχνήματα, τα μπολ και οι λεπίδες,
στήθη δυσανάλογα μεγάλα για τόσο αδύνατο σώμα και μεγάλα
λευκά δόντια φτιαγμένα για πλατιά χαμόγελα. Το λεπτό σώμα
της μητέρας μου κυρτωμένο σαν ερωτηματικό, μια παράπλευρη
απώλεια. Μέσα της έχει σκόνη, στάχτη και χιονοθύελλα.
Χάνει κοκάλινα χτενάκια εκεί στις ρίζες των μαλλιών μου και
λέει: Πού άφησα τα δάχτυλά μου; Βάζει τα χέρια στο κεφάλι
μου, βάζει το κεφάλι της στα χέρια μου. Αυτό είναι, αυτό είναι.
Έτσι μυρίζει ένα κορίτσι που το φροντίζουν καλά οι νοσοκόμες.
Πίνακας: Leon de Smedt
Aπό την ανθολογία Βαλκάνιων ποιητών Οι στίχοι είναι ο χρυσός κανόνας του εφήμερου, μτφρ.: Κλεοπάτρα Λυμπέρη, επιμέλεια ελληνικού κειμένου: Ιφιγένεια Σιαφάκα, εκδόσεις Ρώμη, 2020.
Όπως όλοι οι άστεγοι φοβάμαι τον χειμώνα
η κάρτα ανεργίας, χαρτί
όπου ακουμπάω το πεπρωμένο μου.
Τα ιστορικά γεγονότα ξεθωριάζουν
σαν απόδειξη ταμειακής μηχανής
σε τσέπη καλοκαιρινού πουκάμισου.
Οι στίχοι είναι ο χρυσός κανόνας του εφήμερου.
Σκέψη και περιγραφή, σώμα και υποκείμενο.
Η μοντέρνα λυρική ποίηση συνεπάγεται
ελευθερία σκέψης και συνείδησης· η μετωνυμία,
σπασμένο πόδι της μεταφοράς.
Γονείς, δάσκαλοι και γιατροί μ’ έχουν κρατήσει στη ζωή.
Κρέμομαι σαν τρεμουλιαστή λευκή λάμπα στο ξέφωτο,
πίσω απ’ τον αδελφό, την αδελφή μου και το κουνιστό
αλογάκι,
στην πρόσοψη του σπιτιού της Μάρθας
Aπό την ανθολογία Βαλκάνιων ποιητών Οι στίχοι είναι ο χρυσός κανόνας του εφήμερου, μτφρ.: Κλεοπάτρα Λυμπέρη, επιμέλεια ελληνικού κειμένου: Ιφιγένεια Σιαφάκα, εκδόσεις Ρώμη, 2020.
Πίνακας: Konstantin Kacev
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 