Category Archives: Σταύρος Σταμπόγλης
Σταύρος Σταμπόγλης, Στίγμα γυναίκας
.
στην Π. Λ.
Γέρμα, πλησιάζω κατά μέτωπο.
Στιγμιαία αφή χαλκού οι μολυβιές της δύσης.
Το φιλί του χρόνου είναι δυο σύνορα, και τα μαλλιά
γίνονται κοκκινόχωμα τ’ ουρανού.
Ξάφνου απ’ τα δένδρα πέφτει το μελάνι της νύχτας∙
σταγόνα-σταγόνα στο νερό, σαν σύννεφα μέσα στον άνεμο.
Ερημιά τρυπώνει στα ισόγεια.
Στους ορόφους διαδίδονται φήμες επιβίωσης.
Σε λίγο ο δρόμος θα μοιάζει σκοτωμένο αίμα.
Μπαίνω στο μπαρ∙ κοιλιά κήτους.
Δύτης σ’ έναν ρυθμό από κυλιόμενο μέταλλο.
Η κίνηση μοιάζει με αστραπιαίες βαρύτητες.
Πληρώνω το ποτό μου, κατεβαίνω στις τουαλέτες,
σώζω μια κατσαρίδα αποφεύγοντας την προσέγγιση,
και πυροβολώ το λεπίδι της μοναξιάς μου.
Μιλάνο 2013
Σταύρος Σταμπόγλης, Στίγμα γυναίκας, από τη συλλογή Με την πλάτη στο παρόν, εκδόσεις Κέδρος, 2014
Πίνακας: George Hendrik Breitner
Σταύρος Σταμπόγλης, Σαν αυτοχειρία
.
Τη νύχτα σηκώθηκε, πήρε σφυρί, διάλεξε λέξεις
αιχμηρές κι άρχισε να καταδίδει
«Να τελειώνουμε, να τελειώνουμε», άκουγε
κάτι οπαδούς από πίσω να ουρλιάζουν
Και κάρφωνε κι έκοβε, ώσπου τ’ ασπροσέντονα
γινήκανε πορφύρες
Το πρωί τον βρήκε τσακισμένο απ’ τον πόνο
άσπρο απ’ την αιματοχυσία
Τόσα δάκτυλα χαμένα
.
Δίχως την αφή να προστρέχει στους λαβύρινθους
σε σβήνουν τα παλιά
και τα καινούργια προσπερνάνε
Αθήνα
Σταύρος Σταμπόγλης, Σαν αυτοχειρία, από τη συλλογή Τόπος Νωδ, εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2011
Πίνακας: George Braque
Σταύρος Σταμπόγλης, Τετάρτη βράδυ
ιγ’
Μαθαίνω ότι η ακινησία στηρίζεται στο τσακισμένο
γόνα ενός έρωτα. Όπου δυο γόνατα σπασμένα σημαίνει
θάνατος. Αυτός ο μπάρμαν, αντάξιος των θαμώνων του,
ακαταπαύστως φλυαρεί το πένθος.
Κατανοώ∙ μοναξιά σημαίνει αποδοχή ευθύνης
καθώς ξεδιπλώνονται οι τέσσερεις εποχές πίσω
από κατευθυνόμενες μετεωρολογίες και άλλα
φυντάνια παρηγοριάς∙ νυμφίοι δημοσίου
συμφέροντος, προμηθειών κι επιδομάτων.
Αν είχα το δικαίωμα να επιλέξω, θα προτιμούσα εξαρχής
την ερημιά, παρά μια μήτρα σφουγγάρι τις νύχτες,
μεθυσμένη το πρωί, παραδομένη το μεσημέρι.
Ποιος ο λόγος άραγε να χάνω
τόσο χρόνο για ένα στεγνό απόγευμα;
Σταύρος Σταμπόγλης, Τετάρτη βράδυ,από τη συλλογή 13 μπαλάντες του bar, εκδόσεις Κουκκίδα, 2021
Πίνακας: Ernst Ludwig Kirchner
Σταύρος Σταμπόγλης, Πέμπτη μεσάνυχτα
ε΄
Η νύχτα λαδώνει τις κλειδώσεις∙ οινοπνεύματα,
μουσική διαπασών, να μην ακούγεται το τρίξιμο
της μέρας, κορμιά, έπιπλα, ημίφως, οι κοφτερές σκιές∙
γερμανικός εξπρεσιονισμός τα πίνει αντάμα με τα σωθικά
της πόλης∙ η ερημιά μέσα στο πλήθος.
Ο Λόγος των Αθηνών∙ αποχρώσεις Διονύσιου Σολωμού∙
οι ανεξίτηλες έλεγαν, ακόμα και στην παραμόρφωση,
των εφησυχασμών ας γελάσω. Μια ποίηση δόξα
φυλακισμένη πλέον∙ ρήτορες, πανεπιστήμια,
ναοί, τόσα εντομοκτόνα.
Δεν επαρκούν οι εθνικοί ήρωες τώρα να ψυχανεμιστείς
το μέλλον των λέξεων καθώς μετασχηματίζονται κλάδοι
άυλων αρχείων και συνωμοσίες πρωτοκόλλου.
Αρνούμαι να λιώσω στις οξειδώσεις μιας θεραπευτικής
στέρησης∙ προτιμώ τη σβουνιά του τσιγάρου και της
μπύρας, όπου οι πίντες μετρούν αποστάσεις εν σιγή
ασυρμάτου∙ μοιρολόι οινοπνεύματος έδαφος
δοκιμασμένο ∙ οι συνήθεις πλημμυροπαθείς.
Η πίστη μου τώρα δα δεν είναι αιχμηρή∙ ποικιλία
κονιάκ τη στομώνει τριάντα ευρώ οι τρεις γουλιές
θανάτου. Ο θάνατος∙ τρεις
σε μεθυσμένη θάλασσα απλωτές.
Σταύρος Σταμπόγλης, Πέμπτη μεσάνυχτα,από τη συλλογή 13 μπαλάντες του bar, εκδόσεις Κουκκίδα, 2021
Πίνακας: Elfriede Lohse-Wächtler
Σταύρος Σταμπόγλης, Τρίτη απόδειπνο, στεγνός ακόμα∙ σχεδόν
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 