Category Archives: Κική Δημουλά

.

Αν ήμουν δικαιοσύνη
θα σε φυλάκιζα
σε απόσταση αναπνοής.
Έσφαλες να είσαι απροσμέτρητη
βλάπτοντας τη μέγιστη σημασία
της εγγύτητας.
Όσο απλοϊκά κι αν σε μετρήσω
με γνώμονα
την αίσθηση το φόβο την άγνοια
σε πιο αμετακίνητη κι από τη μοίρα
αθροίζεται η επιρροή σου.
Μπροστά σου σαν τίποτα
φαντάζει η αιωνιότητα
και ο Θεός
σαν έμμονη ιδέα του χάους.

Εσύ σε ερημότοπο μετέβαλες
το πολυσύχναστο αγνάντεμα
σε απολωλός
το κάθε δυσδιάκριτο ξωκλήσι.

Όσο για μας
ενώ μας γέννησε
μια πρόθεση να μην απέχουμε πολύ
ο ένας απ’ τον άλλον
στην πλήρη απομάκρυνση μας ώθησες
στην εξορία των χωρισμών καταδικάζοντας
το καθετί που φάνταζε ενωμένο.
Το τέλος μας
γιατί το άφησες τόσο κοντινό;

Kάνεις πως δεν μ’ ακούς.

Έχεις βέβαια άλλοθι τρανταχτό:
την τεράστια απόστασή σου
τη μισάνθρωπη.

Κική Δημουλά, Δημόσιος καιρός, Άκουσέ με απόσταση, σελ. 82, Eκδόσεις Ίκαρος, 2014

Πίνακας, Elena Gualtierotti

 Αυτόματος τηλεφωνητής∙ ο μίμος του ζητουμένου

Με ηρεμεί αυτή η ακουαρέλα της φωνής.
Ψύχραιμα μου υπαγορεύει το σύντομο πρέπει
να είναι αυτό που χρειάζομαι.
Με χαϊδεύει η μελωμένη διαβεβαίωση
πως μόλις επιστρέψει η πολυάσχολη φωνή
θα επικοινωνήσει ευθύς με την αργόσχολη δική μου.

Αφήνω ένα σύντομο μήνυμα της αναμονής μου
όνομα διεύθυνση θρήσκευμα ύψος επάγγελμα
χρώμα αντοχής έτος γεννήσεώς της.

Όσο περιμένω η σκέψη ότι εμπιστεύτηκα
σ’ ένα ευπαθές μηχάνημα την περιγραφή μου
ανακουφίζει κάπως
έχουν κι οι συσκευές τα απρόοπτά τους
λες μπορεί ν’ αρρώστησε
από κατάχρηση ίδιου τόνου να πήγε
στην κηδεία κάποιας μακρινής της αλήθειας
ίσως να εκφωνήθηκε ανάποδα το μήνυμα
διαβάζεται και η αναμονή από το τέλος
μη μόναν όψιν
ή από πάθος ανίας να τυλίχτηκε η κορδέλα
στο λαιμό της φωνής μου.
Το πιθανότερο
να μ’ έπνιξε το ίδιο μου το μήνυμα.

Κική Δημουλά, Ποιήματα, από τη συλλογή, Χαίρε ποτέ, Nα κλείνεις το σφυγμό σου όταν συνδιαλέγεσαι, σελ. 380, Εκδόσεις Ίκαρος, 1998

Πίνακας: Bo Bartlett

Τι θα φοράς συνεννόηση να σε γνωρίσω ώστε να μη χαθούμε πάλι μες στους πολυπληθείς σωσίες σου;

Κική Δημουλά, Ποιήματα, Η εφηβεία της λήθης, σελ. 465, Εκδόσεις Ίκαρος, 1998

18 Ιουνίου 2014, Στοά του βιβλίου, ώρα 19:30 «Εκδήλωση προς τιμήν της Κικής Δημουλά» Ομιλητές: Αναστάσιος Στέφος, πρόεδρος της ΠΕΦ, Γιάννης Παπακώστας, Ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών, Αγάθη Γεωργιάδου, σχολική σύμβουλος Φιλολόγων, Κώστας Κουτσουρέλης, ποιητής – εκδότης του περιοδικού «Νέον Πλανόδιον», Τασούλα Καραγεωργίου, ποιήτρια, σχολική σύμβουλος Φιλολόγων Ποιήματα θα διαβάσουν η Κική Δημουλά και οι ποιητές Έλενα Πολυγένη, Άννα Γρίβα και Χρήστος Σιορίκης

Φωτό: Edward J. Steichen

 

Με συνοδεύει φιλικά ένας μοναχικός περίπατος.
Για καλή μου τύχη
πηγαίναμε κι οι δυο μας προς τα εκεί.

Παλαιά σχέση ψυχραμένη.
Αστείες παρεξηγήσεις περί Άλλων
που διαλύονται.
Κουτσομπολιά των ονείρων οι άλλοι.

Στεκόμαστε στις βιτρίνες μου.
Είναι αλλαγή της εποχής μου.
Θα φορεθώ πολύ. Κανένα σχέδιο. Ίσια γραμμή.
Λαιμόκοψη. Κεφάλι να σκεπάζει το γόνατο.
Χέρια ντραπαρισμένα στο στήθος χαλαρά.
Ανεξίτηλα χρώματα εισαγωγής• από μέσα.

Ψηλά είναι κατακόκκινο το βράδυ.
Αιματοχυσία εμφυλίου στερεώματος.

Τα κίτρινα χρυσάνθεμα υπαίθριου ανθοπώλη
σε διπλή τιμή με πικραίνουν
– ένα ματσάκι ωχρότητά σου.

Είμαι στα ίχνη μιας βροχής.
Περίεργης. Σα να έβρεχε είναι• άλλοτε.
Απόρρητα βρέχει, κρυφά απ’ τη βεβαιότητα
σχεδόν κρυφά κι από την ίδια τη βροχή.
Το ξέρει μόνο η γοητεία του δισταγμού
η τσίγκινη τραγιάσκα κάποιου ήχου
και το συμβούλιο των σταγόνων ψηλά
γύρω από τη στρογγυλή λάμπα του δρόμου.

Απόρρητα βρέχει.
Σα να ’ναι εμπιστευτικό το φανερό.
Όπως και είναι. Πόσες φορές κρυφά από μας
δεν έχουμε συμβεί κρυφά από τις πράξεις μας –
πάντα τελευταίες το μαθαίνουν• από τις συνέπειες
που το γνωρίζουν εξ’ αρχής.

Ακόμα κι από τη νεότητα σχεδόν κρυφά γερνάμε.
Σα να ’ναι εμπιστευτικό το ολοφάνερο.
Πάντα τελευταία το μαθαίνει – απ’ τη νεότητα
των άλλων.

Μήπως μαθαίνουμε ποτέ ότι δε ζούμε;
Κρυφό μας το κρατάει για πάντα ο θάνατός μας.
Το ξέρει μόνον η ζωή που συνεχίζεται των άλλων.
Κουτσομπολιά ονείρων παρεξήγηση οι άλλοι.

Κική Δημουλά, Ένα ματσάκι ωχρότητα από τη συλλογή Χαίρε Ποτέ, σελ. 371-372, Εκδόσεις Ίκαρος

 
«Δεν μου ήταν ποτέ εύκολο να συνεννοηθώ με άνθρωπο. Ούτε μπορούσα να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι ήταν τόσο διαφορετικοί από εμένα. Αυτό βέβαια ήταν πολύ αφελές από τη μεριά μου, αλλά και πολύ χρήσιμο. Γιατί με είχε σε μια μόνιμη ταραχή, σε μια διαρκή διαμαρτυρία και σ’ ένα πολύ γόνιμο παράπονο… Από την άλλη, είχα μια ευγένεια η οποία με κατέστρεψε απολύτως! Εμπόδισε δηλαδή τη ζωή μου να πάρει το δρόμο της. Υπέμεινα πράγματα τα οποία δεν έπρεπε να υπομείνω, με το αιτιολογικό μιας ευγένειας ότι θα πίκραινα, ότι θα πείραζα, ότι θ’ αναστάτωνα των άλλων τη ζωή. Αυτό ήταν μία ήττα. Καθαρή ήττα…».
Κική Δημουλά

.

.

To διάβασε – ξεφεύγει από ποίημα
πεζό μού ακούγεται
συντόμευσέ το λίγο.

Αμύνθηκα.
Τη ζωή μετρώ
πόσο να τη μικρύνω ακόμα.
Το πριν και το μετά της συγκρίνω
μικραίνει η τεράστια διαφορά;

Πόσο κρατά ο έρωτας –
πόσο ο θάνατός του.
Ο έρωτας στα δάχτυλα μετριέται
του ενός χεριού
μα ο θάνατός του θέλει μέτρημα;

Kι άλλο να επιταχύνω
το δεύτε τελευταίον ασπασμόν;
ακόμα πιο σύντομα ν’ ασπαστώ
αυτή την τελευταία ευκαιρία;

Δε βλέπεις πόσο χασομεράει
το ύστατο φιλί μιλώντας
σκυμμένο πάνω στου ταξιδιώτη
το αγύριστο αυτί;

Αγύριστο αυτί.

 Κική Δημουλά, Τη ζωή μετρώ, σελ. 20, Δημόσιος Καιρός, Εκδόσεις Ίκαρος, 2014

.

.

 

 

Στη μνήμη του θείου μου
Παναγιώτη Kαλαμαριώτη

Παλιά επιτραπέζια λάμπα,
δουλεμένη από τεχνίτη Aνατολίτη
με φαντασία και πρόβλεψη.
Tην έφερ’ ένας θειος μου δικαστής από τη Σμύρνη
και στο φως της
δεθήκανε οι νόμοι με τις πράξεις των ανθρώπων.

H πείρα της μεγάλη στα ελαφρυντικά,
στο τι βρασμός ψυχής, τι προμελέτη.
Tόσα χτυπήματα στο στήθος από ζηλοτυπία,
βεντέτες για μια μεσοτοιχία,
για μια κατσίκα που μηρύκασε ξένο χορτάρι.
Γνώρισε πάμπολλους προτέρους έντιμους βίους
κι ερωτεύτηκε ενόχους.

Kαημένε θείε,
πώς τα πας μ’ αυτόν το νέο νομοθέτη
και τους νόμους του –
ύλη αδίδακτη ο θάνατος.
Tης ύπαρξής σου δεν πήγες συνήγορος.
Aλλ’ είναι η ζωή
απ’ τις χαμένες υποθέσεις,
ακόμα και για τους δυνατούς νομομαθείς,
όπως ήσουν.

Kληρονομιά μου τώρα η λάμπα.
Δουλεμένη με φαντασία
και προπαντός με πρόβλεψη.

Tο φως της, για νά ’ρθει να σταθεί
σαν άλλος ένας κουρασμένος αναγνώστης
του ίδιου μ’ εμένανε βιβλίου
ή σαν διαιτητής ανάμεσα στο άγραφο χαρτί,
που νικητής πάλι βγαίνει απόψε
και νικημένα όσα σκόπευα να γράψω,
πηδάει μέσ’ από πλούσια φύλλα φοινικιάς.
Kι αυτό υποκινεί βλάστηση.
Kάτω απ’ τη φοινικιά
στέκει, σκυφτός και μειλίχιος, ένας γέροντας.
Eίχε και φλέβα πείρας ο τεχνίτης:
μόνο φως, μόνο φύλλα φοινικιάς,
φόβων και καιρών αντίπαλοι δεν γίνονται.
H μοναξιά φοβάται μόνο τον άνθρωπο δίπλα σου.

Kαλά λοιπόν που είναι εδώ αυτός ο γέροντας.
Aνατολίτη τον δείχνει η κελεμπία, το σαρίκι
και το μαυριδερό άσαρκο πρόσωπο.
Tο χέρι του, απλωμένο σε σένα,
δεν ξέρεις αν σε καλεί να πλησιάσεις,
αν απαιτεί, εξηγεί, οδηγεί ή προβλέπει.
Όλ’ αυτά ένας τεχνίτης μπορεί να τα χωρέσει
στην ίδια κίνηση,
όπως κι η ζωή τα χωράει όλα στο ένα της πέρασμα.
Mπορεί να είναι μουεζίνης
κι ετούτη τη στιγμή να εξηγεί στο θεό του
τι λείπει από τον έναν κόσμο.
Mπορεί να είναι επαίτης.
Ή νυχτοφύλακας
της προεκτεινόμενης πέρ’ απ’ τη λάμπα τροπικότητας.
Ίσως ρήτορας ξεπεσμένος σε είδη διακοσμητικά,
ασκητής,
οδοιπόρος που πέτυχε ίσκιο αναπάντεχο
στην προεκτεινόμενη πέρ’ απ’ τη λάμπα έρημο.
Ποιος ξέρει; Kανένας περιηγητής,
που έχασε το δρόμο
αλλά και το νόημα της περιηγήσεώς του.
Kαι τώρα, υψώνοντας το χέρι, με ρωτάει
ποιος είν’ ο δρόμος και ποιο το νόημά του.
Eμένα ρωτάει
ποιος είν’ ο δρόμος και ποιο το νόημά του;

Nυχτοφύλακας ή επαίτης,
περιηγητής, ρήτορας,
μωαμεθανός ή άπατρις,
εμένα δεν με νοιάζει.
Eγώ,
έτσι που πέρασαν τα χρόνια,
έτσι που ήρθανε τα πράγματα,
Προφήτη τον ορίζω.
Γιατί Προφήτη τον χρειάζομαι,
έτσι που χάθηκαν τα χρόνια,
έτσι που στέκουνε τα πράγματα.

(από Tο λίγο του κόσμου, Στιγμή 1994)

Πίνακες: Danielle Duer

Από την πρώτη μέρα που ακούστηκαν οι χυδαιότητες για την Κική Δημουλά, ήθελα να κάνω την ανάρτηση αυτή. Αλλά είπα να σιωπήσω, θεωρώντας ότι, βλέποντας κανείς ολοκληρωμένο το κείμενο, θα αντιλαμβανόταν ότι επρόκειτο περί εκούσιας και κακόβουλης διαστρέβλωσης των λεγομένων της και ότι θα σταματούσε εκεί η τρομοκρατία  της «λαϊκής συνείδησης».Δεν κρύβω ότι, βλέποντας ξεκρέμαστη τη φράση, σοκαρίστηκα, αλλά μου ήταν πολύ δύσκολο, από την άλλη, να πιστέψω ότι η Κική Δημουλά προέβη δημοσίως σε τέτοια ανόητη δήλωση. Αντί να ακολουθήσω έξαλλη τους οχλοκρατικούς ρυθμούς, έψαξα και βρήκα ολόκληρο το κείμενο. Όποιος γνωρίζει ελληνικά, δεν είναι δυνατόν να οδηγηθεί στα προβαλλόμενα συμπεράσματα.

http://www.nooz.gr/greece/ti-akrivos-eipe-i-kiki-dimoula-gia-tin-kupseli-kai-tous-metanastes

www.enikos.gr/stathis/143406,Epimetron.html

http://maga.gr/2013/05/07/i-kiki-dimoula-apanta-apoklistika-sto-maga-gr/

Είδα, ωστόσο, με μεγάλη έκπληξη και λύπη μου, ανθρώπους στο διαδίκτυο, που θεωρούσα νοήμονες, να κάνουν θλιβερές, άκρως προσβλητικές και άνευ αγχίνοιας αναρτήσεις, παίρνοντας το μέρος των μίντια, που, άλλη μία φορά, χρησιμοποιούν τη γνωστή τακτική της αποκοπής μίας φράσης από ένα κείμενο, για να δημιουργήσουν εντυπώσεις και να παρασύρουν τον όχλο στις γνωστές τακτικές τους,  που θρέφουν το  λαϊκισμό και ηρωοποιούν  τους άνευ ήθους εκπροσώπους τους,  σε μια περίοδο  επώδυνη και πραγματικής εξαθλίωσης ολόκληρης της χώρας.  Υπό το πρόσχημα της «πασοκικής τσοβολικής δημοκρατίας και ισότητας», η χώρα οδηγήθηκε στη λαοκρατία, στην ισοπέδωση, στην αναξιοκρατία και στη λογική της μικροαστικής, βολεμένης και βλακώδους εξέγερσης από τον καναπέ της τηλεόρασης συνοδεία πίτσας και ροζ ιστοριών, την οποία, σιγοντάρει, αμήχανη και η Αριστερά, υπό το πρόσχημα της υπεράσπισης  του μη κυρίαρχου λαού. Η Δεξιά γνωρίζουμε τι κάνει, οι προθέσεις της  ήταν πάντα εμφανείς. Βεβαίως, σήμερα που ο πολιτικός λόγος είναι μονόδρομος, καθότι παγκοσμιοποιημένος, η διάκριση αυτή,  μάλλον, σε ζοφερά συμπεράσματα μπορεί να οδηγήσει.

Οι μάγκες «αριστεροί» δημοσιογράφοι, αντί να κάνουν τη γνωστή πολιτική της πλάκας με τα κροκοδείλια δάκρυα για τους πάσχοντες αυτού του κόσμου, απλώς για να προβάλουν έναν τάχα «αριστερό» λόγο και αντίλογο προς τη «Δεξιά», ας αρθρώσουν έναν αντιΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ λόγο προς το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα και τους οικονομικούς του δολοφόνους και ας γίνουν ακτιβιστές μαζί με τις αυτοεπιδοτούμενες μη κυβερνητικές οργανώσεις, την ώρα που μπατάρουν τα καράβια και πνίγεται ο έρμος ο κοσμάκης, ΑΠΑΙΤΩΝΤΑΣ μεταναστευτική πολιτική. Οι μάγκες «αριστεροί» να κατέβουν σε απεργία πείνας μαζί με αυτούς που  «πιάνουν τα παγκάκια» και τρέχουν σαν σκύλοι στα σκουπίδια για να βρουν ένα ξεροκόματο να φάνε, αντί να γυρνάνε στα στούντιο, ως  καλοπληρωμένη και βολεμένη ιντελιγκέντσια της τέταρτης εξουσίας. Οι μάγκες «αριστεροί» βουρκοδημοσιογράφοι, με σπουδές στα Παρίσια  και στα Λονδίνα, συμφοιτητές με τους «δεξιούς» γραβατωμένους και τους ζιβαγκάκηδες «σοσιαλιστές», ας καταλάβουν ότι ο λόγος που αρθρώνουν δεν είναι αριστερός, αλλά στυγνά κομματικός και ανεγκέφαλος. Και γίνονται γελοίοι.

Oι μάγκες φιλόστοργοι «αριστεροί» να μας πουν αν και όταν καλούν στο σπίτι τους «φίλους» να φιλοξενήσουν, αν τους πετούν σαν ζώα να κοιμηθούνε στο μπαλκόνι και τους αφήνουν χωρίς ρούχα και ατάιστους, για να ψοφήσουν απ΄ το κρύο και την πείνα. Οι μάγκες «αριστεροί» ας θυμηθούν τον Ξένιο Δία… και ας κάνουν και μία επανάληψη στο ότι ο ρατσισμός δεν έχει μόνον φυλετικό πρόσωπο, έχει πολλαπλά, ένα εκ των οποίων είναι και το κομματικό.  Όρτσα για τον νέο εμφύλιο! Διότι ζούμε, εδώ και χρόνια, το σενάριο μίας ατέρμονης υποκουλτούρας, με στοιχεία  που διαπνέουν  τη συμπεριφορά εθνών αμνημόνων, ανιστόρητων και καταδικασμένων να επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη που οδήγησαν σε εμφύλιες διαμάχες και εξοβέλισαν ανθρώπους ικανούς όχι μόνον από την πολιτική αλλά και την πνευματική σκηνή αυτής της χώρας, για λόγους καθαρά κομματικούς. Η καθαρή πολιτική σκέψη δεν μπορεί να είναι κομματική, και μάλιστα σήμερα που ο ρόλος των κυβερνήσεων είναι εκμηδενισμένος. Το κομματικό discours ισοδυναμεί με την απόχη του τρελού που προσπαθεί να μετατρέψει τα απωθημένα του σε καρβέλια εν μέσω της ερήμου των πολιτικών επιλογών. Πόσο μυαλό θέλει αυτό για να γίνει αντιληπτό!

 Δεδομένης ευκαιρίας, πάτησαν πολλοί και στο σαρακοφαγωμένο εφαλτήριο  της μπουρδολογούσας «λογοτεχνικής κριτικής», για να εκτοξεύσουν ρατσιστικά κριτήρια πεζολογικής ή σουρεαλιστικής ποιητικής απόφανσης, και να επιτεθούν σε ολόκληρο το έργο της Κικής Δημουλά. Άλλο το δεν μου πάει και άλλο το δεν είναι στη φόρμα του σωστό. Άλλο το δεν βάζω στο σαλόνι μου τον Ελ Γκρέκο και άλλο ότι ο Ελ Γκρέκο είναι ατάλαντος. Μέσα από αυτήν τη βλακώδη λογική,  η Κική Δημουλά αντιμετωπίστηκε σαν κοκότα της δημοσιογραφίας, διαπλεκόμενη σε ξέπλυμα χρήματος και σαν κλινοσκεπάστρα από χνώτα μεγαλοεκδοτών και σημαιοφόρο πολιτικών σκοπιμοτήτων  — τις  γνωστές, δηλαδή, τακτικές της προβολής των χρυσών μετριοτήτων, των εγχωρίων μύθων ή των περισσότερων  εχόντων «εξέχουσα» θέση στην ελληνική «λογοτεχνία», τους οποίους στο εξωτερικό δεν γνωρίζει κανείς, καθότι δεν μπορούν να συναγωνιστούν τα μεγάλα ονόματα της εγχώριας παραγωγής τους. Eάν δικαίως, ένα πρόσωπο, είναι αναγνωρισμένο και λαοφιλές, έχοντας μοχθήσει γι’ αυτό πάρα πολλά χρόνια, είναι η Κική Δημουλά. Η Δημουλά δεν επιβλήθηκε ποτέ με τη λογική του  «λογοτεχνικού κομήτη», για να τυγχάνει τέτοιων χαμερπών και γλοιωδών σχολίων.

Τυχαίνει να μοιράζω, πλέον, τη ζωή μου ανάμεσα στην Ελλάδα και στο Βέλγιο. Αλλά εδώ και χρόνια, ζούσα αποκλειστικά  στις Βρυξέλλες. Και ας μην πάει ο νους κανενός σε βιοπορισμό στους κόλπους της ΕΕ. Έφυγα κι εγώ από τη χώρα μου και ξέρω τι είναι να μεταναστεύεις, ν’ αφήνεις την πατρίδα σου, να βρίσκεσαι σε έναν ξένο τόπο, με άλλη κουλτούρα, με άλλη νοοτροπία,  όπου δεν μιλούν τη γλώσσα σου και όπου πασχίζεις να προσαρμοστείς στα νέα δεδομένα. Ό, τι και να κάνεις είσαι ένας ξένος, και, μάλιστα, όταν είσαι και Έλληνας, έχεις να λουστείς τις προσβολές του τεμπέλη, του φαταούλα, του κλέφτη και του φοβερού βάρους για ολόκληρη την Ευρώπη. Έχεις να υποστείς τον ρατσισμό, αυτήν τη γενικευμένη στερεοτυπική φιλολογία, που σαρώνει τα πάντα αδιακρίτως προσώπων. Το υπέστην. Συνεπώς, η ευαισθησία μου σε θέματα μετανάστευσης και ρατσισμού είναι αυξημένη, και για το λόγο αυτό μού επιτρέπεται να έχω άποψη, η οποία, πέρα από την ακαδημαϊκή γνώση έρχεται να συγχρονιστεί  και με το βίωμα.

Όταν έφθασα στις Βρυξέλλες, τόπο από τον οποίο γράφω αυτήν τη στιγμή το άρθρο μου, όχι μόνον καλοβαλμένη, όχι μόνον με χρήματα στην τσέπη μου, για να μπορέσω να ζήσω αξιοπρεπώς, αλλά και με ένα background κουλτούρας, ήμουν υποχρεωμένη, ήθελα δεν ήθελα, να περάσω από όλα τα στάδια της νομοθετημένης βέλγικης μεταναστευτικής πολιτικής. Κάποιος, ο οποίος ζούσε αξιοπρεπώς, έχοντας σπίτι,  εργασία και ήταν φορολογούμενος πολίτης όφειλε να εγγυηθεί για μένα, προκειμένου να μου δοθεί ένα χαρτί εξάμηνης προσωρινής διαμονής. Στο διάστημα αυτό, η Αστυνομία πέρασε, σε ανύποπτο χρόνο, τρεις φορές από το σπίτι, για να διαπιστώσει, εάν όντως η δήλωση που είχε γίνει στα αρχεία του Δήμου ήταν αληθής, προκειμένου να περάσουμε στο δεύτερο στάδιο της άδειας διαμονής και να μου χορηγηθεί η ανάλογη ταυτότητα.Το Βέλγιο είναι μία χώρα υποδοχής μεταναστών, όπου κανείς συναντά όλες τις φυλές του Ισραήλ. Το 60 τοις εκατό των κατοίκων των Βρυξελλών είναι Μαροκινοί. Αν προσθέσει κανείς τους κατοίκους της πρώην βελγικής αποικίας του Κογκό, τους ανθρώπους από την Τουρκία, την Ινδία, τις ανατολικές χώρες, τη Λατινική Αμερική, την Ελλάδα, φυσικά, τους Πακιστανούς, των νησιών του Ειρηνικού, τους Κινέζους κοκ, αντιλαμβάνεται ότι οι Βέλγοι σχεδόν χάνονται μπρος σε αυτήν την κοσμοπλημμύρα των μεταναστών. Απλό παράδειγμα, στην πολυκατοικία όπου διαμένω, υπάρχουν 10 διαμερίσματα, 3 μόνον ανήκουν σε Βέλγους. Οι γείτονές μου είναι μία ευγενέστατη οικογένεια Ρουμάνων, που πρόσφατα αγόρασε το σπίτι. Στον επάνω όροφο, ζει μια επίσης ευγενέστατη οικογένεια από το Μαρόκο, με τρία παιδιά, τα οποία καν δεν ακούγονται, διότι τα έχουν εκπαιδεύσει να μην ενοχλούν τους γείτονες, κι εγώ απολαμβάνω τον σύζυγο της οικογένειας, πραγματικά, όταν προσεύχεται μπρος απ΄ το Κοράνι του. Μαγικός! Περπατώ στους δρόμους και απολαμβάνω όλη αυτήν την πολυπολιτισμικότητα, τα χρωματιστά ρούχα της Αφρικής, τις κελεμπίες των Μαροκινών, τους Εβραίους με τα κοτσιδάκια τους, τις Ινδές με τα μεταξωτά τους και τη ζωγραφιστή ελιά, τα διακοσμητικά τους τατουάζ στα χέρια, τα τσιγκελωτά τούρκικα μουστάκια, το  μελαμψό των Πακιστανών, τις ωχρές γυναικείες φιγούρες των ανατολικών χωρών, τα λαμέ τζαζ αφρικάνικα κοστούμια.

Πέραν τούτου, τα επίπεδα της εγκληματικότητας είναι σχεδόν μηδενικά. Υπάρχει ελάχιστη εγκληματικότητα και υπό αυστηρό έλεγχο. Μαχαιρώματα για κλοπή, στα 7 χρόνια που ζω εδώ, ακούσαμε μία μόνο φορά. Στους δρόμους δεν βλέπεις άστεγους, στα φανάρια δεν βλέπεις εξαθλιωμένους, δεν υπάρχουν συσσίτια, στα πάρκα και στις πλατείες υπάρχει χώρος για όλους τους ανθρώπους (δεν καταλαβαίνω γιατί, όχι μόνον η Κική Δημουλά αλλά ο καθένας, να μη θέλει να καθίσει στο παγκάκι της γειτονιάς του. Όταν δε βρίσκεις θέση στην ταβέρνα για το κοψίδι σου, δεν κάνεις σχόλιο; Eκεί, βέβαια, θα την πέσεις στον αγενή Ελληνάρα, που κάθεται 500 ώρες, επειδή απλώς πληρώνει. Έφαγες, πήρες και επιδόρπιο, χτύπησες και τις σόδες σου, χαχάνισες επαρκώς, κάπνισες και τις πίπες σου, και φεύγεις, μουρτζόβλαχε ! Περιμένουν κι άλλοι!) δεν φοβάσαι να κυκλοφορήσεις, δεν έχουμε συναγερμό στα σπίτια, οι μετανάστες, κυρίως οι χειρώνακτες, βρίσκουν εύκολα εργασία και απολαμβάνουν όλα τα οφέλη της βέλγικης νομοθεσίας ισότιμα. Οι ίδιες απολαβές που αφορούν τους Βέλγους  αφορούν και τους ανθρώπους που έφυγαν από τη χώρα τους για μια καλύτερη μοίρα, και κανείς δεν εκμεταλλεύεται κανέναν, τα ίδια επιδόματα δίνονται σε όλους. Δεν μπορείς να νοικιάσεις σπίτι, εάν δεν υποβάλεις,  μαζί με το συμφωνητικό,  τις μηνιαίες αποδοχές σου, το χαρτί από την Τράπεζα για την αυτόματη πληρωμή του ενοικίου και την ασφάλεια για την περίπτωση πυρκαγιάς. Σε κανένα σπίτι πενήντα τετραγωνικών δεν ζουν πάνω από τέσσερα άτομα. Και αυτή είναι η χειρότερη περίπτωση. Υπάρχουν κατάλληλες υπηρεσίες που θα βοηθήσουν, ανά πάσα στιγμή, όλους αυτούς τους ανθρώπους, προκειμένου να ενσωματωθούν, να ζήσουν αξιοπρεπώς και να ενταχθούν ισότιμα στη νέα τους πατρίδα.

Το να περιφέρεσαι

ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΕΝΟΣ και σαν ΖΩΟ

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΡΗΤΩΣ.

Είναι θέμα ηθικής και αισθητικής. 

O κομματικός «αριστερός» λόγος είναι και ανήθικος και κακόγουστος συνάμα. Το κιτς της πολιτικής. Ο φασιστικός λόγος είναι πιο καλόγουστος, αν και απευκταίος, καθότι συνεπής με την εγγενή κακογουστιά του, τη φύση του.Tον δεξιό τον γνωρίζω; και δε με αφορά, τον σοσιαλιστικό ας τον συνοδέψουμε στον τάφο του με το Κάρμινα Μπουράνα.

Τι είπε, επιτέλους, η Κική Δημουλά, ένας πραγματικός και άξιος άνθρωπος του πνεύματος, που, για «κακή μας τύχη», έχει πεποιθήσεις «δεξιές»; Ποιοι άνοιξαν ανεξέλεγκτα τις πόρτες της χώρας, αδιάφοροι και ασυνείδητοι για τα σοβαρά κοινωνικά θέματα που συνεπάγεται η έλλειψη μεταναστευτικής πολιτικής; (Eίναι «δεξιό» αυτό που λέει η Δημουλά; Eγώ για «αντιδεξιό» το ακούω, εάν  υποτεθεί ότι το σχόλιό της είναι… «προβοκατόρικο») για να υποστεί αυτήν τη διαπόμπευση από τους τάχα αντιρατσιστές, που δεν επαναστατούν με την ψήφο τους απέναντι σε αυτήν την εξαθλίωση που περιφέρεται  εδώ και χρόνια σε όλη την Αθήνα,  που δεν ντρέπονται να ανέχονται ένα κράτος, χωρίς μεταναστευτική πολιτική, και δεν βομβαρδίζουν με άρθρα τις εφημερίδες, υπενθυμίζοντας στοιχειώδη πράγματα που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, που, με τον άλφα ή βήτα τρόπο, επικροτούν και δέχονται να ζει ένα μεγάλο ποσοστό μεταναστών σε συνθήκες όμοιες με κείνες των σκλάβων που μεταφέρονταν στις ΗΠΑ, που δεν κραυγάζει όταν γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από κάθε τυχάρπαστο και αντιρατσιστή Ελληνάρα (προσφέρει εργασία γαρ), που δεν κλαίνε πικρά για τη χώρα που γέννησε τα ιδανικά της Δημοκρατίας και του ανθρωπισμού να εξευτελίζει με τον ίδιο τρόπο που εξευτελίζει τους ίδιους και όσους υποδέχεται,  που δεν  έχουν ιδέα από τη μεταναστευτική πολιτική των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών και για το θέμα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, ως σταυροδρόμι και ως πέρασμα, που ανέχονται όλους αυτούς τους ανεγκέφαλους πολιτικούς και δεν επαναστατούν απέναντι στο φασισμό που βρίσκεται μέσα στη Βουλή, αυτοαναιρώντας την ίδια την έννοια της Δημοκρατίας;

H Κική Δημουλά νοστάλγησε την παλιά Κυψέλη, όπως την είχε νοσταλγήσει στη Γραμμή του ορίζοντος και ο Χρήστος Βακαλόπουλος, και είπε δεν μου αρέσει αυτό που βλέπω, είναι λυπηρό, αν το συγκρίνω με το παρελθόν. Δεν είπε: Να φύγουν! Δεν μίλησε ενάντια στους ανθρώπους αυτούς, τουναντίον! Tη θλιβερή νεοφιλελεύθερη πραγματικότητα περιέγραψε, όπως θα την περιγράφαμε και θα την καταγράφαμε σε ένα ρεπορτάζ ή σε ένα μυθιστόρημα.  Oύτε και μένα μου αρέσει το θέαμα, με ενοχλεί. Διότι με ταράζει η εξαθλίωση ως άνθρωπο, δεν το αντέχω! Δεν με ενοχλούν οι άνθρωποι, αλλά η παγκόσμια πολιτική σκηνή, που εκφράζεται διά μέσου των ανθρώπων αυτών. Kι εδώ υπάρχει ένα λεπτό σημείο, αλλά θέλει και λεπτότητα σκέψης, για να γίνει κατανοητό: είναι σαν να λέμε ότι οι ρατσιστές δεν αντέχουν την εξαθλίωση και ότι οι αντιρατσιστές την επικροτούν. Βλέπε Άουσβιτς! Η αλήθεια είναι ότι οι ρατσιστές δεν αντέχουν τίποτε, παρά μόνον τον εαυτό τους, το κέντρο της γης, το οποίο, επειδή,  ακριβώς, βουλιάζει στον καιάδα συνεχώς, συμπαρασέρνει και όλη την ανθρωπότητα μαζί του, με τη μοναδική αλήθεια και το ένα και ύψιστο ιδανικό τους! Αυτό είναι το “Αγαπάμε του μετανάστες!”. Μάγκες, η πολλή και ένθερμη αγάπη, όπως και το υπερβολικό, γενικά, κρύβει από πίσω το αντίθετο! Όπως ακριβώς ο κρυφοομοφυλόφιλος κόπτεται πολύ για τον ανδρισμό του!

Οι αντιρατσιστές δεν αντιμετωπίζουν τον άνθρωπο ως ζώο, διότι μπορώ να φανταστώ τι ακριβώς αντίκρισαν τα μάτια της Κικής Δημουλά. Είναι αυτό που αντικρίζω κι εγώ κάθε φορά που έρχομαι στην Ελλάδα και πέφτω σε κατάθλιψη, λέγοντας «τι χάλι είναι τούτο!» Αυτό είναι ένδειξη ρατσισμού ή προβληματισμός και αυξημένη ευαισθησία; Αν, αύριο, ανοίξω το ψυγείο και πω «μπαγιάτεψε το κρέας», σημαίνει ότι τα βάζω με τον κρεοπώλη; Ή ότι κάνω σκέψεις για τους λόγους που άφησα την τροφή, επί παραδείγματι, εκτός κατάψυξης;

Και να δεις πώς έρχονται καμιά φορά τα πράγματα!  Όσην ώρα εγώ γράφω αυτά, στο σπίτι κυκλοφορεί ένα εξαίρετο κορίτσι από τη Ρουμανία, αφράτο και με όμορφα ροδαλά μάγουλα, η  οποία ασχολείται με το νοικοκυριό. Συνεννοούμαι και στα ελληνικά και στα γαλλικά μαζί της, διότι έκανε την ίδια δουλειά και στην Ελλάδα. Ονομάζεται Adina Sutu, είναι 25 χρονών, παντρεμένη με τον Gheorghe Sutu, 28 χρονών, και με ένα τρίχρονο κοριτσάκι.   Τη γνώρισα, σήμερα, πρώτη φορά, διότι, όταν ήρθε στο σπίτι, τις  προηγούμενες φορές, βρισκόμουν στην Ελλάδα, και τραβούσα τα μαλλιά μου με την κατάντια που έβλεπα γύρω μου. Το κουμπί της τηλεόρασης αρνούμαι να το πατήσω στην Ελλάδα. Το επόμενο βήμα είναι να πετάξω τη συσκευή στα σκουπίδια.  Η Adina είχε αντικαταστήσει την προηγούμενη κοπέλα και έμεινα έκπληκτη όταν στο δικό μου Bonjour, μου απάντησε: Kαλημέρα. Γνώριζε ότι είμαι Ελληνίδα.

Μιλάτε ελληνικά, τη ρώτησα στα γαλλικά;

Nαι, μιλάω, μου απάντησε στα ελληνικά. Από κει και πέρα ο διάλογος υπήρξε  μισογαλλικός, μισοελληνικός.

Πώς κι αυτό;

Έμεινα Ελλάδα, δούλευα.

Πού ακριβώς;

Αθήνα

Σε ποια περιοχή;

Πρώτα Πατησίων, αλλά μετά Κυψέλη;

Kυψέλη;!!! (Στο μεταξύ εγώ βρίσκομαι στα μισά του παρόντος άρθρου). Nα σας ρωτήσω κάτι; Θα θέλατε να μου απαντήσετε σε κάποιες ερωτήσεις, επειδή γράφω κάτι σχετικό για την Κυψέλη και τους μετανάστες; Έχουμε μια μεγάλη ποιήτρια στην Ελλάδα, που την είπανε ρατσίστρια… και έχει σχέση με την Κυψέλη. Να σας ρωτήσω, λοιπόν, και θα μου επιτρέψετε να γράψω ό, τι θα μου πείτε στο μπλογκ μου;

Ναι, βέβαια.

Πού ακριβώς στην Κυψέλη;

Στη Ρηνείας, σε μια μεγάλη πολυκατοικία, δε θυμάμαι το νούμερο. Δίπλα στον Άγιο Δημήτριο, έχει και έναν Σκλαβενίτη και ένα ΑΒ. Μέναμε με τον άντρα μου σε ένα σπίτι 70 τ.μ.

Πόσον καιρό μείνατε στην Ελλάδα;

Από το 2005 έως το 2008

Δουλεύατε και οι δύο, τι ακριβώς κάνατε;

Εγώ καθάριζα. Δούλευα σε σπίτια, αλλά και σε καταστήματα και σε συνεργείο καθαρισμού. Ο άντρας μου δούλευε στην οικοδομή.

Χαρτιά είχατε;

O άντρας μου είχε, εγώ όχι.

Πώς έγινε αυτό, πώς ξεκινήσατε και γιατί εκείνος είχε, ενώ εσείς όχι;

Στην αρχή μέναμε στην αδελφή μου.

Η αδελφή σας δούλευε;

Nαι, και ο άντρας της.

Το σπίτι ήταν μεγάλο;

Ναι, χωρούσαμε όλοι. Δεν είχαμε πρόβλημα.

 

Δε δήλωσε η αδελφή σας την παραμονή σας στο σπίτι της;

Όχι. Μείναμε ένα χρόνο εκεί, αλλά δουλεύαμε, και μετά φύγαμε, πήγαμε σε δικό μας σπίτι.

Και με τα χαρτιά;

O άντρας μου μπόρεσε και έβγαλε και είχε ένσημα. Εγώ όχι.

Τι έγινε με σας; Πώς δουλεύατε εσείς, χωρίς ένσημα;

Μαύρα, δούλευα εγώ. Στα σπίτια και στο συνεργείο καθαρισμού.

Και στα μεγάλα καταστήματα; (Μου έχει αναφέρει τα ονόματα, και πρόκειται για αλυσίδες καταστημάτων)

Eκεί όποιος δεν είχε χαρτιά, έβαζαν τα ένσημα αλλού. Τα έδιναν στον άντρα μου.

Εσείς γιατί δεν είχατε χαρτιά;

Γιατί ο δικηγόρος έγραψε άλλα ονόματα στα χαρτιά μου. Είπε ότι δεν μπορούσα να πάρω χαρτιά με τα κανονικά. Άλλο όνομα πατέρα, μητέρας… Και όταν πήγα, βρήκαν ότι τα χαρτιά δεν ήταν σωστά.

Toν δικηγόρο τον πληρώσατε;

Ναι, φυσικά τον πληρώσαμε.

Μα, καλά, πώς έγινε αυτό; Εδώ στο Βέλγιο με τι χαρτιά ήρθατε.

Με άλλα.

Τι άλλα δηλαδή;

Τα χαρτιά γράφανε κανονικά το όνομα του πατέρα μου και όλα τα στοιχεία. Ήταν αληθινά.

 

Οπότε τακτοποιηθήκατε αμέσως.

Ναι, δεν είχαμε πρόβλημα.

Στην Ελλάδα πώς περνούσατε;

Αχ, πάρα πολύ ωραία… Οι Έλληνες είναι καλοί άνθρωποι, σου δίνουν καφέ όταν δουλεύεις στα σπίτια. Εδώ δεν σου δίνουν οι Βέλγοι.

Εγώ πάντως σας δίνω…

Εσείς, ναι, είστε Ελληνίδα.

Και τι άλλο σας άρεσε στην Ελλάδα, τι κάνατε όταν δεν δουλεύατε;

Πάρα πολύ ωραία ήταν όλα. Τα γλυκά, τα φαγητά, τα σουβλάκια, οι βόλτες. Πηγαίναμε με τους φίλους μας στη θάλασσα, στο Σούνιο, και μέναμε όλο το βράδυ. Πηγαίναμε στα μπουζούκια και κάναμε και μπάρμπεκιου.

Είχατε αυτοκίνητο;

Nαι, είχε ο κουμπάρος μου.

Προτιμάτε την Ελλάδα ή το Βέλγιο;

Tην Ελλάδα, έχει ήλιο.

Και γιατί φύγατε;

Δεν είχε πολλή δουλειά και ό άντρας μου βρήκε καλύτερη δουλειά εδώ.

Εδώ τι κάνετε ακριβώς; Εσείς, ξέρω ότι δεν δουλεύετε μαύρα, σας πληρώνουμε με τα ειδικά δελτία για την παροχή των υπηρεσιών σας, τα οποία φορολογούνται, κι έχετε και κοινωνική ασφάλιση. Ο άντρας σας;

Πολύ ωραία. Δουλεύει στην οικοδομή, αλλά πλέον είναι ανεξάρτητος επαγγελματίας. Πληρώνει φόρους, τα πάντα.

Δουλεύετε πολύ;

Ναι. Τώρα δουλεύω 30 ώρες την εβδομάδα, επειδή έχω τη μικρή. Πριν κάνω το μωρό, δούλευα 38 ώρες την εβδομάδα. Κι ο άντρας μου δουλεύει πολύ.

Και, αν επιτρέπεται, πόσα κερδίζετε το μήνα;

Eγώ περίπου 1000 ευρώ και ο άντρας μου αναλόγως, από 1500 έως 2000 το μήνα.

Δηλαδή περνάτε μία χαρά…

Ναι, δεν μας λείπει τίποτε. Έχουμε τα πάντα.

 

Πληρώνετε πολλά για το ενοίκιο, σε τι σπίτι μένετε εδώ;

Έχει ένα μεγάλο σαλόνι και ένα υπνοδωμάτιο. Πληρώνουμε 425 ευρώ το μήνα, αλλά θέλουμε να αγοράσουμε δικό μας, λίγο αργότερα.

Και τι άλλο θέλετε να κάνετε;

Eγώ πηγαίνω 3 ώρες την εβδομάδα και μαθαίνω μανικιούρ.

Θα κάνετε και αυτή τη δουλειά στο μέλλον; Μαύρα;

Όχι μαύρα, θα πληρώνω φόρους.

Τα γαλλικά σας θα τα βελτιώσετε;

Nαι, θέλω. Αλλά εκεί που πήγα δεν ήτανε καλά… τίποτε σχεδόν δεν έμαθα, ήταν μόνο 1,5 ώρα την εβδομάδα.

Εάν θέλετε, θα σας δώσω εγώ τη σωστή διεύθυνση. Έξι ώρες την εβδομάδα, και δεν θα σας κοστίσει πάνω από 100 ευρώ το τετράμηνο. Είναι πάρα πολύ καλή η δουλειά που γίνεται. Θα μάθετε.

Να μου τη γράψετε σε χαρτί.

Υπολογιστή έχετε στο σπίτι;

Nαι.

Θα πρέπει να πάρετε για την εγγραφή σας ραντεβού μέσω υπολογιστή, για να μην περιμένετε στην ουρά. Θα πάτε μία συγκεκριμένη μέρα. Τον Αύγουστο όμως πλέον, διότι τώρα έχουν ξεκινήσει τα μαθήματα του δεύτερου τετραμήνου. Ξέρετε να το κάνετε αυτό;

Nαι, ξέρω.

Το ορθόδοξο Πάσχα πώς το περάσατε εδώ;

Πολύ ωραία, κόκκινα αυγά, αρνί και cozonac, ένα ρουμάνικο γλυκό.

 

Εκκλησία πήγατε; Έχει ρουμάνικη εκκλησία εδώ;

Πήγαμε, ναι, στη ρουμάνικη εκκλησία.

Στην Ελλάδα πώς το γιορτάζατε το Πάσχα;

To ίδιο, αλλά ψήναμε αρνί στη σούβλα. Είχαμε πάει μια φορά στην Εύβοια και ψήσαμε.

Εκκλησία;

Δεν πηγαίναμε στη ρουμάνικη, γιατί είχε Αστυνομία. Είχανε πιάσει τον άντρα μου και τον είχαν βάλει φυλακή για 18 μέρες. Πηγαίναμε όμως στην ελληνική, δεν μας πείραζε.

Γιατί πιάσανε και πότε τον άντρα σας;

Ήταν στην αρχή, όταν μέναμε στην αδελφή μου, και δεν είχε προλάβει να βγάλει ακόμη τα χαρτιά του.

Και η αδελφή σας δεν μπορούσε να εγγυηθεί για σας;

Όχι.

Έχετε ακόμη φίλους και συγγενείς στην Ελλάδα;

Nαι και θέλουμε να πάμε για διακοπές.

Τι σας λένε;

Ότι δεν έχει πολλή δουλειά τώρα, άλλοι ή πήγανε αλλού ή επιστρέψανε στη Ρουμανία.

Όταν μένατε στην Ελλάδα, φοβόσαστε να κυκλοφορήσετε;

Όχι, δεν φοβόμαστε.

Στην Ελλάδα, έχει αυξηθεί η βία τώρα τελευταία. Ο κόσμος πεινάει, και είναι φυσικό αυτό. Σας λένε κάτι οι φίλοι σας γι’ αυτό;

Nαι, μου το λένε. Έχουν αλλάξει τα πράγματα. Φοβούνται. Μια φίλη μου την κλέψανε μέσα στο λεωφορείο. Είπε ότι ήταν δύο Πακιστανοί.

Η φίλη σας ήταν Ρουμάνα, δουλεύει;

Ναι, από τη Ρουμανία, δουλεύει και αυτή και ο άντρας της.

Στο Βέλγιο φοβάστε να κυκλοφορήσετε στο δρόμο;

Όχι, γιατί να φοβηθώ;

Στο Βέλγιο υπάρχουν ρατσιστές;

Nαι, υπάρχουν και κάποιοι που είναι έτσι.

Στις κρατικές υπηρεσίες, έχετε συναντήσει ρατσισμό;

Όχι, εντάξει. Όλα τα χαρτιά τα δίνουν, δεν έχουμε πρόβλημα. Ό,τι ζητάμε.

Η Αστυνομία έχει περάσει ποτέ από το σπίτι;

Ναι, πολλές φορές. Και όταν ήρθαμε και τώρα που αλλάξαμε σπίτι.

Το ίδιο συνέβη και σε μένα. Και όταν ήρθα πέρασαν από το σπίτι και όταν αλλάξαμε σπίτι, με το σύζυγό μου, ο οποίος είναι Βέλγος, πέρασαν να δουν εάν η νέα διεύθυνση που δώσαμε ήταν ακριβής.

Nαι, ψάχνουνε και τις ντουλάπες.

Γιατί νομίζετε ότι κάνουν αυτό;

Για να βεβαιωθούν ότι όντως έχουμε όλο το νοικοκυριό μας εκεί και δεν περάσαμε για μισή ώρα, για να τους κοροϊδέψουμε, και ξαναπερνάνε.

Σας ενοχλεί αυτό;

Όχι, για λόγους ασφαλείας γίνεται αυτό. Εμείς δεν έχουμε να κρύψουμε κάτι.

Θα μου δώσετε να βάλω φωτογραφίες σας στο μπλογκ μου;

Nαι, θα πάω να πάρω τη μικρή από το σταθμό, τώρα στις 5.00 και θα σας τις στείλω με μέιλ κατά τις 6.00

Σας ευχαριστώ πολύ για ό, τι μου είπατε.

================

Στις φωτογραφίες η τρίχρονη Yasmina, η Αdina και ο Gheorghe Sutu

==========

Αυτό, αγαπητοί μου, σημαίνει αντιρατσισμός. Αξιοπρέπεια σε όλα τα επίπεδα από κρατικής κυρίως απόψεως! Αλλά, αντί ο μέσος Έλλην να φανεί ευφυής και να αναλογιστεί ότι το χάλι της χώρας οφείλεται στους ηγέτες και στις πολιτικές του επιλογές και να συσπειρωθεί προς αυτήν την κατεύθυνση, επιτίθεται, με το χείριστο τρόπο, στον συμπολίτη του, που τυχαίνει να είναι και ένας πνευματικός άνθρωπος. Μίζερος, κομπλεξικός, ζηλόφθων, καιροσκόπος και αμόρφωτος!

Και μ’ έναν καφέ δεν ξεπλένεται η κακοήθεια και όσα κουβαλάει η φυλή του Καραγκιόζη!

========

Βρυξέλλες 10.05.2013

Όσο για μένα…

======