Category Archives: Αθηνά Τιτάκη
Αθηνά Τιτάκη, Θαυματουργίες
Όσο να πεις, η ιστορία προϋποθέτει προϊστορία – κάτι που επισημάνθηκε βουβά
Εμείς οι γόητες,
Αθηνά Τιτάκη, Αρχαία τραγωδία
.
Στην κούρνια επικρατεί συνωστισμός, φτερά και νύχια, μια φαντασία πως ξημερώνει. Ένα τίναγμα του κεφαλιού και πάλι μέσα. Όχι ακόμα, ας κοιμηθούμε. Έτσι κι αλλιώς θα μας ξυπνήσει το σκουλήκι. Στην τρύπα του κρύβεται η πείνα μας, ίδια με της κυράς που θα τροχίσει το μαχαίρι.
Ας περιμένουμε λοιπόν, κλειστά τα μάτια. Αργά ή γρήγορα θα έρθει κι η σειρά μας. Τιμητικά θα πουν πως χύλωσε η σούπα, κι ό,τι πληρώσαμε με σάρκα θα χαθεί, σ’ ένα νερό που μας διδάξαν αγιασμένο. Εμάς, που δεν μας χάιδεψε κανείς όπως τους σκύλους, όπως τη γάτα.
Θα ’ναι που η απαλότητα τσιμπά σαν μια δοκιμασία, γι’ αυτό την αποφεύγουνε οι άπληστοι. Ρουφούν, απολαμβάνουνε, σκοτώνουν. Κι αυτό δεν έχει τέλος –πέρα από κάθε επινόηση.
Ακόμα κι αν αναρωτηθείς
Πόση Απειλή βαστούν οι πετεινοί νωρίς πρωί όταν κρώζουν.
Αθηνά Τιτάκη, Αρχαία τραγωδία από τη συλλογή Ενενήντα εννιά σφυγμοί κι ένας κορέκτορας, Εκδόσεις Μανδραγόρας 2019
Πίνακας:Daria Petrilli
.
Αθηνά Τιτάκη, Σχάση
.
Αυτό το πριόνι θέλω να το νιώσετε καθώς μπαίνει στους μικρούς, στους κλειστούς χώρους. Δεν δηλώνει πως υπάρχει· δεν ξέρουμε καν αν υπάρχει μέσα σ’ αυτό το ιδιότυπο ξυλουργείο, ή πώς με ελάχιστη πίεση ξεχωρίζει τον στύλο από τον κορμό.
Τόσο που είναι ανάγκη ν’ αναληφθεί σ’ ένα παράλληλο ξωκλήσι ο άγγελος με τα κόκκινα φτερά, κι άλλο τόσο να μας ενώσει ο δαίμονας με τη λευκή τρίαινα.
Χωρίς ερωτηματικό.
Τι μας σήκωσε από το πάτωμα,
Τι μας πέταξε προς τη στέγη,
Πόσο πολύ αγνοήσαμε το αδιάφορο,
Τα στεγανά μιας πολύμορφης φύσης.
Τόσο που μας εντόπισε, και μας έβαλε να καθίσουμε στην καρέκλα με χαμηλό φωτισμό Ανάκρισης.
Αθηνά Τιτάκη, Σχάση από την ποιητική συλλογή Ενενήντα εννέα σφυγμοί κι ένας κορέκτορας, Εκδόσεις Μανδραγόρας 2019
Αθηνά Τιτάκη, Η Ιωνού
.
Η γυναίκα του Ιωνά τα βράδια τρώει ψάρι
τινάζει τα λέπια απ’ την ποδιά
χαϊδεύει την κοιλιά της.
Βάζει μπουγάδες μεσημέρια
λευκά ολόλευκα στρωσίδια
ξεφτίζει τους κορσέδες της
τραβάει τις μπανέλες.
Να γίνουν κάγκελα της κούνιας πώς να πεις
με τα μωρά πολλά
δίδυμα, τρίδυμα να κλαίνε.
Πιο στόματα μεγάλα δεν υπάρχουν
να βρύχουν δόντια πως βαρέθηκαν το φύραμα
και λαχταρούνε άσπρο γάλα.
Μα στέρφεψε το κήτος για να δώσει
βυθίζει μόνο κι αναδύεται
με αμαρτωλούς χωμένους μες στα σπλάχνα.
Στη Νινευή δεν έφτασε εξιλέωση
μήτε μεγάλα λόγια της μετάνοιας
το κήτος θήρευε αχόρταγα
κι η Ιωνού τα βράδια της ρευόταν.
Περιοδική ανθολογία, diP generation 2019, 4o τεύχος, Εκδόσεις Μανδραγόρας
Artwork: Gregory Crewdson
Αθηνά Τιτάκη, Ερωτικά σαφές
Ήταν κι οι φορές που έφτιαχνε τις μικρές τούρτες από λάσπη, τις έψηνε στον ήλιο και τις άφηνε έξω από τα μεγάλα ζαχαροπλαστεία της πόλης. Γίνονταν ανάρπαστες από τις κυρίες και τους κυρίους με τις μυτερές ομπρέλες και τις μαβιές γλώσσες. Περίμενε τις καλοκαιρινές μπόρες να γυαλίσουν τα συρματοπλέγματα των γειτόνων κι όταν αυτοί τα σκούπιζαν με πανιά να μη σκουριάσουν εκείνη ετοίμαζε τα ξύλινα ταψάκια. Μάζευε τη λάσπη από τις ξεθυμασμένες λούμπες, ζύγιζε με το μάτι τις ποσότητες και τις έπλαθε σχήματα στρογγυλά και οχτάγωνα όμοια με τις καρδιές των αστεριών πριν από τη μεγάλη τους έκρηξη. Όσοι την έβλεπαν σκυμμένη στο υγρό χώμα πίστευαν πως είχε χάσει την ευστάθεια των μεταλλικών ποδιών και πως έψαχνε για τα άχρηστα όστρακα μιας χαμένης αρχαίας λίμνης σαν τότε που οι άνθρωποι είχαν μιαν άλλη αντίληψη για τα ενθύμια. Όμως εκείνη δεν είχε καμία σκέψη και καμιά πρόθεση παρά μόνο για το πώς ο ήλιος θα έδινε στον πηλό την εξωτερική σκληράδα της γης και τη μαλακωσιά του κέντρου των βρασμών, τέτοια που όποιος τον γευόταν θα έπαιρνε το ζωηρό των ξεχασμένων κατακόκκινων βυθών, τη θέρμη της ανεξίτηλης μνήμης, την ανακούφιση των προσαρμογών και των παιδικών παιχνιδιών την αξέχαστη γεύση.
Αθηνά Τιτάκη, από τη συλλογή Ερωτικά σαφές, Μανδραγόρας, 2016.
Πίνακας: Ernest Ludwig Kirchner
Αθηνά Τιτάκη, Με τέχνη
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 